Mój mąż przyjechał, by zabrać mnie i nasze troje noworodków do domu kiedy je zobaczył, kazał zostawić je w szpitalu.
Po latach tęsknoty Ewelina w końcu spełniła swój najskrytszy sen: urodziła piękne trojaczki Zuzannę, Klarę i Lidię. Jeden dzień później jej mąż, Marek, porzucił je, twierdząc, iż dzieci są przeklęte.
Patrzyłam w dół na trzy małe dziewczynki, serce wypełniało mnie dumą. Zuzanna, Klara i Lidia były doskonałe, każda z nich cud. Czekałam na nie latami lata nadziei, modlitw i niepewności.
Teraz leżały w kołyskach, małe twarze spokojne jak nocny nieboskłon. Zetrwałam łzę z policzka, przytłoczona tym, jak mocno już je kochałam.
Podniosłam wzrok i zobaczyłam Marka. Wrócił dopiero po kilku zakupach, ale coś w nim było nie tak. Był blady, oczy nie mogły się ze mną spotkać, a on stał przy drzwiach, jakby nie był pewien, czy w ogóle chce znajdować się w tym samym pomieszczeniu.
Marku? szepnęłam, podając krzesło obok łóżka. Usiądź. Patrz na nie są tutaj. Udało się.
Tak są piękne wymamrotał Marek, ledwo spoglądając na dziewczynki. Zbliżył się nieco, ale wciąż nie patrzył mi w oczy.
Marku drżałem głosem co się dzieje? Przestawiasz mnie.
Wziął głęboki oddech i wypluł: Ewelino, nie sądzę nie sądzę, iż możemy je zatrzymać.
Ziemia pod stopami zdawała się znikać. Co? wymamrotałam. Marek, o czym mówisz? To nasze córki!
Zaciśnięty w twarz ból. Moja mama poszła do wróżki wyszeptał. Powiedziała, iż te dziewczynki przyniosą nam nieszczęście, zrujnują moje życie i doprowadzą do śmierci.
Zadrżałam, nie mogąc uwierzyć. To szaleństwo. To tylko niemowlęta!
Marek spuścił wzrok, twarz pełna lęku. Mama przysięga na tę wróżkę. Miała rację w przeszłości i teraz jest tego pewna.
Wściekłość wybuchła we mnie, gorąca i ostra. Czy naprawdę z powodu jakiejś przepowiedni chcesz je porzucić? Zostawić je tutaj?
Zatrzymał się, patrząc na mnie z mieszanką strachu i winy. jeżeli chcesz je zabrać do domu niech tak będzie wyszeptał. Ale nie będę przy tobie. Przepraszam, Ewelino.
Patrzyłam na niego, szokowana. Naprawdę? głos mi pękał. Odchodzisz od własnych córek przez jakąś bajkę, którą usłyszała twoja mama?
Nie odpowiedział. Zgiął ramiona i odszedł w stronę drzwi. Przepraszam, Em szepnął i zniknął, a jego kroki odbijały się echem w korytarzu.
Usiadłam, patrząc na pustą progę, serce waliło jak młot. Podeszła pielęgniarka, zobaczyła mój wyraz twarzy i położyła rękę na ramieniu, dając milczące wsparcie, gdy zbierałam rzeczy.
Spojrzałam na moje maleństwa, łzy zamazywały wzrok. Nie bójcie się, dziewczynki szepnęłam, gładząc każdą maleńką główkę. Jestem z wami. Zawsze będę przy was.
W ramionach trzymając je, poczułam mieszankę strachu i nieugiętej determinacji. Nie wiedziałam, jak przetrwam to sama, ale wiedziałam jedno: nigdy nie zostawię ich.
Kilka tygodni minęło od odejścia Marka, a każdy dzień bez niego był cięższy niż się spodziewałam. Opieka nad trojaczkiem była przytłaczająca.
Czasem czułam, iż ledwo trzymam się na powierzchni, ale walczyłam dla Zuzanny, Klary i Lidi. Stały się całym moim światem, a choć zdrada Marka bolała, musiałam skupić się na nich.
Pewnego popołudnia przyszedł do mnie szwagierka Agnieszka, jedyna z rodziny Marka, która chciała pomóc. Liczyłam, iż może przekona go do powrotu. Agnieszka wyglądała zmartwiona.
Ewelino, słyszałam coś nie wiem, czy mam ci to powiedzieć, ale nie mogę milczeć powiedziała, przygryzając wargę.
Serce przyspieszyło. Powiedz.
Wzięła głęboki oddech. Przysłyszałam, jak mama rozmawia z ciocią Haliną. Przyznała, iż nie ma wróżki.
Zamarłam. Co masz na myśli, iż nie ma wróżki?
Agnieszka spojrzała ze współczuciem. Mama to wymyśliła. Bała się, iż z trojaczkiem Marek spędzi mniej czasu z nią. Liczyła, iż jeżeli uwierzy, iż dziewczynki przyniosą pecha, zostanie przy niej.
Pokój zdawał się wirować. Wściekłość eksplodowała w mnie, musiałam odłożyć Lidię, by ręce nie drżały.
Ta kobieta wyszeptałam, głos drżał od gniewu. Rozdzieliła moją rodzinę dla własnych, egoistycznych potrzeb.
Agnieszka położyła rękę na moim ramieniu. Przykro mi, Ewelino. Nie sądzę, by mama przewidziała, iż zostawi cię tak. Musiałaś to usłyszeć.
Nie spałam tej nocy. Część mnie chciała zmierzyć się z teściową, by pokazać jej, co zrobiła. Inna część chciała zadzwonić do Marka, powiedzieć prawdę i liczyć na powrót.
Rano wybrałam numer Marka. Dłoń drżała przy przyciskach, a każde dzwonienie wydłużało się w nieskończoność. W końcu odebrał.
Marek, to ja powiedziałam spokojnie. Musimy porozmawiać.
Ewelino, nie wiem, czy to dobry pomysł westchnął.
Posłuchaj nalegałam, trzymając głos w ryzach. Nie było wróżki, Marek. Twoja mama to wymyśliła.
Zapanowała cisza. W końcu odezwał się, tonem chłodnym i odrzucającym. Nie wierzę. Mama nie wymyśliłaby czegoś takiego.
Ona przyznała się przed Haliną. Agnieszka to słyszała. Kłamała, bo bała się, iż ją stracę.
Szczekał, a jego słowa brzmiały jak nóż w moich uszach. Nie wiem, co myśleć. To była twoja rodzina, twoje córki. Nie mogę tego po prostu zignorować.
Po chwili westchnął. Przykro mi, Ewelino. Nie mogę tego zrobić.
Linia zamarła. Spojrzałam na słuchawkę i poczułam, iż jego decyzja jest ostateczna. Odszedł.
W kolejnych tygodniach walczyłam, jak matka samotna. Każdy dzień to walka o karmienie, przewijanie i własny żal. Powoli przychodziła pomoc przyjaciółki przynoszą jedzenie, sąsiadki trzymały dzieci, by dać mi chwilę oddechu. Miłość do Zuzanny, Klary i Lidi rosła, a każdy ich uśmiech, każdy dźwięk, wypełniał mnie radością, która prawie zagłuszała ból.
Kilka tygodni później usłyszałam pukanie. Otworzyłam drzwi i stanęła przed mną teściowa, bladą twarzą, pełną żalu.
Ewelino zaczęła, drżącym głosem. Nie chciałam, by tak się stało.
Zaciągnęłam ramiona, starając się nie pękać. Kłamałaś mu. Przekonałaś go, iż własne dzieci są przekleństwem.
Łzy wypełniły jej oczy. Bałam się, iż zostawi mnie, jeżeli będziecie razem. Nie myślałam, iż naprawdę odejdzie.
Mój gniew nieco osłabł, ale wciąż był. Twój strach rozdzielił moją rodzinę.
Zniżyła głowę, jęknąc. Wiem. Przepraszam.
Patrzyłam na nią chwilę, po czym odwróciłam się w stronę sypialni, gdzie dziewczynki spały. Nie mam już nic do powiedzenia.
Zamknęłam drzwi, czując mieszankę ulgi i smutku.
Rok później pojawił się Marek w progu, jak duch dawnego kochanka. Błagał, iż w końcu zrozumiał swój błąd i chce wrócić, by być rodziną.
Spojrzałam mu prosto w oczy i potrząsnęłam głową. Mam już rodzinę, Marku. Nie byłeś przy nas, kiedy nas potrzebowaliśmy. Nie potrzebuję cię już.
Zamykając drzwi, poczułam, jak ciężar spada. Nie to ja ani moje córki zrujnowaliśmy jego życie to on sam to uczynił.
