Nazwał mnie swoim synem i powiedział, iż kupił mi dom na wsi ale gdy tam dotarłem, poczułem, jak ziemia usuwa mi się spod nóg.
Mam na imię Stanisław i mam 78 lat.
Nigdy nie myślałem, iż będę szukał rady u obcych, a jednak jestem tu. Potrzebuję waszej perspektywy.
Większość dorosłego życia spędziłem jako samotny ojciec. Moja żona, Bogna, zmarła na raka, gdy nasz syn, Krzysztof (teraz ma 35 lat), miał zaledwie dziesięć lat.
To był trudny czas dla nas obu, ale przetrwaliśmy go razem. Od tamtej pory byliśmy tylko my przeciwko całemu światu. Starałem się być dla niego i ojcem, i matką, pracując ciężko, by zapewnić mu wszystkie możliwości w życiu.
Krzysztof wyrósł na dobrego chłopaka. Oczywiście, miał swoje momenty buntu, ale w sumie był życzliwy, pracowity i wydawał się rozsądnym młodym człowiekiem. Miał dobre wyniki w szkole, dostał się na studia z częściowym stypendium, a po ich ukończeniu znalazł dobrą pracę w sektorze finansowym.
Zawsze byłem z niego ogromnie dumny i patrzyłem, jak staje się odnoszącym sukcesy dorosłym. Pozostaliśmy blisko, choćby gdy się wyprowadził regularnie dzwoniliśmy do siebie i przynajmniej raz w tygodniu jedliśmy razem obiad.
Tato powiedział, ale choćby nie potrafił spojrzeć mi w oczy. Przykro mi. Wiem, iż mówiłem, iż to domek, ale to będzie dla ciebie lepsze. Tutaj ktoś się tobą zaopiekuje.
Zaopiekuje? Nie potrzebuję, żeby się mną ktoś opiekował! Jestem w pełni samodzielny. Dlaczego mnie okłamałeś?
Tato, proszę. W końcu Krzysztof spojrzał mi w oczy, a jego wzrok był pełen błagania.
Ostatnio zapominasz różne rzeczy. Boję się, iż mieszkasz sam. To miejsce ma świetne wyposażenie i zawsze będzie ktoś w pobliżu, jeżeli będziesz potrzebował pomocy.
Zapominam? Każdy czasem coś zapomni! krzyknąłem, a łzy wściekłości spływały mi po policzkach.
To nieprawda, Krzysztof. Zabierz mnie natychmiast do domu.
Krzysztof pokręcił głową, a potem rzucił najbardziej szokującą wiadomość tego dnia:
Nie mogę tego zrobić, tato. Ja już sprzedałem dom.
Poczułem, jak ziemia osuwa mi się pod stopami.
Wiedziałem, iż zgodziłem się na sprzedaż, ale myślałem, iż mam jeszcze czas. Chciałem poznać nowych właścicieli, wybrać dobrą rodzinę i wytłumaczyć im, jak dbać o stary dąb w ogrodzie.
Dlatego to, co wydarzyło się nieco ponad rok temu, zszokowało mnie. Był wtorkowy wieczór, gdy Krzysztof przyszedł do mojego domu, wyraźnie podekscytowany.
Tato powiedział mam świetną wiadomość! Kupiłem ci domek na wsi!
Domek? Krzysztof, o czym ty mówisz?
To idealne miejsce, tato. Spokojne, ciche dokładnie tego potrzebujesz. Spodoba ci się!
Byłem zaskoczony. Miałem się wyprowadzić tak daleko? To wydawało mi się zbyt radykalne.
Krzysztof, nie musiałeś tego robić. Dobrze mi tu jest.
Ale on nalegał!
Nie, tato, zasługujesz na to. Dom, w którym teraz mieszkasz, jest dla ciebie za duży. Czas na zmiany. Uwierz mi, będzie wspaniale.
Muszę przyznać, iż byłem sceptyczny. Dom, w którym mieszkałem, był naszym rodzinnym gniazdem od ponad 30 lat. Tam dorastał Krzysztof, tam Bogna i ja budowaliśmy wspólne życie. Ale mój syn wydawał się tak przejęty, tak pewny, iż to dobra decyzja. A ja zawsze mu ufałem.
W końcu zawsze byliśmy ze sobą szczerzy.
Więc, mimo wątpliwości, zgodziłem się na przeprowadzkę i sprzedaż domu. W następnych dniach pakowałem swoje rzeczy, a Krzysztof zajmował się szczegółami. Zapewniał mnie, iż wszystko jest zaplanowane. Był tak uważny, iż odsunąłem obawy na bok.
Wreszcie nadszedł dzień wyjazdu. Gdy wsiedliśmy do samochodu, Krzysztof opowiadał o udogodnieniach w nowym miejscu. Ale im dalej od miasta, tym większy niepokój we mnie narastał.
Otoczenie stawało się coraz bardziej opustoszałe. To nie była sielska wieś, którą sobie wyobrażałem nie było zielonych wzgórz ani malowniczych krajobrazów. Zamiast znajomych sąsiadów i tętniących życiem ulic miasta, wokół były tylko puste, monotonne pola i opuszczona farma.
Domeczki, które kiedyś podziwiałem, gdy Bogna jeszcze żyła, były przytulne, ciepłe, otoczone naturą. Ale to miejsce było zupełnie inne.
Krzysztof zapytałem jesteś pewien, iż jedziemy dobrze? To nie wygląda na wieś, którą sobie wyobrażałem.
Zapewnił mnie, iż jedziemy we adekwatnym kierunku, ale zauważyłem, iż unika mojego wzroku.
Po około godzinie skręciliśmy w długą, krętą drogę. Na jej końcu stał ponury, duży budynek. Serce zamarło mi w piersi, gdy przeczytałem tablicę: Złota Jesień.
To nie był domek. To był dom opieki.
