Mój brat doprowadził swoją żonę do rozpaczy a potem stało się to, czego nie da się odwrócić
Mój brat był moim wzorem. Od dziecka zawsze patrzyłem na starszego brata, Jakuba, jak na autorytet. Był dla mnie mentorem, opiekunem i przykładem, za którym podążałem.
Gdy się ożeniłem, powiedział mi:
Zapamiętaj, bracie. Nigdy nie mów żonie, ile masz pieniędzy. jeżeli jej na to pozwolisz, wyssie cię do grosza. Trzymaj ją krótko, nie dawaj jej rozrzucać!
Wtedy wydało mi się to przesadą.
Ale Jakub był pięć lat starszy, już żonaty, więc myślałem, iż wie, co mówi.
Na szczęście moja żona, Kinga, nie była taka. Nie goniła za markami, nie żądała drogich prezentów, nie marzyła o luksusach.
Z czasem jednak drogi moja i Jakuba się rozeszły nasze żony się nie lubiły, a on był pochłonięty swoim biznesem. Ja grałem w orkiestrze, on miał gospodarstwa i ziemię.
Za każdym razem, gdy się spotykaliśmy, spodziewałem się wyrzutów. Jakub zawsze znajdował powód, by mnie pouczać.
**Pieniądze ważniejsze niż rodzina**
Brat w kółko mi powtarzał:
Jesteś nieodpowiedzialny! Dlaczego żyjesz z pensji na pensję? Po co pozwalasz żonie wydawać na głupoty?
Nie sprzeczałem się, ale jego słowa bolały. Po takich rozmowach próbowałem oszczędzać, ale gwałtownie zapominałem i wracałem do starych nawyków.
Jakub miał córkę, Zosię. Trzymał ją niemal w niewoli. Żadnych kieszonkowych, modnych ubrań, makijażu. Rosła w surowości. Czasem przychodziła do nas, a ja z Kingą podrzucaliśmy jej dyskretnie trochę pieniędzy.
Gdy Zosia miała szesnaście lat, uciekła z domu tylko po to, by wyrwać się spod kontroli ojca. Jakub choćby uważał, iż sama sobie winna mówił, iż to jej wina, bo nie potrafiła się bronić.
Ale najgorsze zobaczyłem później
**Wakacje, które stały się koszmarem**
Dwa lata temu wybraliśmy się razem nad morze. I wtedy zobaczyłem wszystko.
Mój brat dosłownie dręczył żonę o każdy grosz.
Znowu kawa? Nie możesz się napić w domu?
Pizza? Oszalałaś, to majątek!
Lody dla dzieci? Niech piją wodę!
Pilnował każdego wydatku, każdej złotówki, każdego paragonu. Spacer z nim po deptaku był niemożliwy. Moje dzieci, jak wszystkie inne, chciały watę cukrową, balony, pamiątki
Ale Jakub tylko marszczył brew i mruczał:
Zrujnujecie rodziców, rozumiecie?
A przecież miał znacznie więcej pieniędzy niż ja. Po prostu bał się ich wydać.
Kinga nie wytrzymała i powiedziała:
Zostańmy tu jeszcze kilka dni. Bez nich.
Zgodziłem się.
A Jakub z żoną wyTego samego wieczoru wsiadł z nią do samochodu, pędząc w ciemność, byle tylko zdążyć na aukcję maszyn rolniczych, i już nigdy nie wrócili.
