Miłość w wieku 65 lat – brat zmarłego męża sprzeciwia się na ślubie.

Znalazłam miłość w wieku 65 lat — ale na weselu brat zmarłego męża wstał i krzyknął: „Sprzeciwiam się!”

Kiedy mój mąż zmarł, byłam przekonana, iż razem z nim odeszło wszystko. Przez czterdzieści lat szliśmy ręka w rękę, wychowaliśmy dzieci, zbudowaliśmy dom, przeszliśmy przez biedę, choroby, kłótnie i śmiech. Wierzyłam, iż to na zawsze. A potem po prostu odszedł — nagle, w jeden dzień. Udar. Żadnego pożegnania, ani ostatniego słowa. Wszystko się zawaliło. Czułam, jakby ktoś wyrwał mi połowę duszy i zostawił obdarte życie.

Długo nie mogłam się pozbierać. Płakałam nocami, rozmawiałam z jego zdjęciem, trzymałam jego koszule w szafie, żeby nie stracić ich zapachu. Dzieci wyjechały, wnuki rzadko przyjeżdżały. I ta cisza… przytłaczająca, lepka cisza starego domu z pustymi krzesłami przy stole.

Minęło pięć lat. Zaczęłam się uczyć życia na nowo. Pewnego dnia przypadkiem weszłam do małej kawiarni w Krakowie — tej samej, do której kiedyś chodził z nami mąż. I tam go zobaczyłam. Marek. Stary przyjaciel rodziny. Kiedyś odwiedzał nas w domu, pracował z moim mężem w tym samym zakładzie. Straciliśmy kontakt, a teraz — jak za sprawą losu.

Od razu mnie rozpoznał. Rozmawialiśmy. Wspominaliśmy, piliśmy kawę, śmialiśmy się. I nagle poczułam lekkość. Nie było bólu ani wyrzutów. Tylko ciepło. Zadzwonił następnego dnia. Potem zaczęliśmy spacerować po parku, przygotowywać kolacje, czytać sobie książki. Dbał o mnie jak o księżniczkę. Miałam sześćdziesiąt pięć lat, a znów czułam się kobietą. Żywą. Ważną.

Kiedy Marek zaproponował mi, bym za niego wyszła, zaskoczyłam się. Wnętrze całe drżało. Myśli — o dzieciach, o ludziach, o plotkach. Ale moja córka, ta najstarsza, powiedziała:

— Mamo, masz prawo być szczęśliwa. choćby jeżeli ktoś tego nie rozumie.

Postanowiliśmy zorganizować ciche święto. Po prostu rodzinną kolację, nic wystawnego. Przy stole byli tylko najbliżsi: dzieci, wnuki, para sąsiadów. Miałam na sobie jasnoszarą sukienkę, Marek — garnitur, który nosił jeszcze na ślubie córki. Wszyscy się uśmiechali, wznosili toasty. Wydawało mi się, iż znów żyję.

I wtedy…

— Sprzeciwiam się!

Głos przeszył salę jak piorun. Zadrżałam. Wszyscy się odwrócili. To był Witek — młodszy brat mojego zmarłego męża.

Wstał, pobladły z gniewu, i spojrzał na mnie:

— Nie masz prawa! Jak możesz? Zapomniałaś o moim bracie? Byłaś jego żoną!

Słowa kroiły jak nóż. Stałam jak sparaliżowana, serce zastygało w bezruchu. Wiedziałam, iż Witek zawsze był blisko nas, zwłaszcza po śmierci męża. Odwiedzał, pomagał, przynosił zakupy. A potem się oddalił… Nie rozumiałam dlaczego. Teraz wszystko stało się jasne.

— Nie zapomniałam, Witku, — powiedziałam cicho. — Ale nie mogę całe życie pozostawać wdową.

— Więc ci to obojętne? — zawołał. — Po prostu go skreśliłaś?

Marek ścisnął moją dłoń pod stołem — mocno, pewnie.

— Witek, — powiedział spokojnie. — Czy chciałbyś, by pozostała sama do końca życia?

— To niewłaściwe! — niemal krzyknął tamten.

Wzięłam głęboki oddech. Coś we mnie pękło — strach, wstyd, niepewność. Wstałam od stołu, spojrzałam na niego:

— A wiesz, co naprawdę jest niewłaściwe? Że przez ten czas mnie kochałeś i milczałeś. Że czekałeś, aż stanę się twoją, gdy on umrze. I teraz nie możesz pogodzić się z tym, iż wybrałam nie ciebie.

W sali zapanowała grobowa cisza.

Witek pobladł, opuścił wzrok. Potem odwrócił się i wyszedł w milczeniu.

Stałam, drżałam, ale nie ze strachu. Nie czułam już winy.

Marek wstał, podszedł do mnie, objął.

— Wszystko będzie dobrze, — szepnął.

Zapłakałam — nie z bólu, ale z ulgi. Z poczucia, iż teraz mogę naprawdę żyć. Że nic nikomu nie jestem winna. Że miłość — przychodzi, choćby jeżeli myślisz, iż dla niej jest już za późno.

Jestem szczęśliwa. Znalazłam mężczyznę, który przyjął mnie z wszystkimi wspomnieniami, z całym przeszłością, z zmarszczkami, z cieniami strat. Nie prosił, żebym zapomniała. Po prostu stanął obok. I to jest najważniejsze.

A jeżeli ktoś myśli, iż w wieku sześćdziesięciu pięciu lat życie się kończy — powiem inaczej. Czasem dopiero się zaczyna.