Nadzieja milczała. Ale ciotka Łucia powiedziała wszystko:
Lenusiu, jesteś wspaniała! Jak miła, jak dobrze gotujesz! Tak się dom przyczepił, iż Piotrusiowi powiem, jak się wyznaczył! Łucja Antońska zaśmiała się, sypiąc solą na kiszonicę. Moj zmarznięty mąż, Józef, miał zwyczaj mówić: kobieta musi być praktyczna. Piękno to co może zmienić się z tygodnia na tydzień, ale potrafi!
Nadzieja uśmiechnęła się i ruszyła na kuchnię po dodatkę selerowego wina. Używki ciotki zawsze były połączone z jakąś niespodzianką. Piotr chodził na pięcie, jakby domagał się uwagi.
Piotrus musi pójść do ciebie, bo znalazł ulubienicę taką kobietę! kontynuowała Łucja, ignorując zmarszczki na twarzu syna. Dzisiaj大家都 dziewczyny nurkują w klubach, a nie znać się na pieczonym kurczaku. Przynajmniej nasze pokolenie
Nadzieja wróciła z talerzem winy z miękką rybą.
Ciotko, spróbuj tego, z ogórkami, jak to kochasz powiedziała miękko, wiedząc, iż to wydłuży rozmowę.
Serdecznie! I nie憂 mi, iż wszystko dobrze pójdzie prychnęła ciotka. Kiedy czekałam Piotrusia, miało mi dwadzieścia dwa. Żadnych problemów! A dziś kobiety usiłują mieć事业发展, a póki nie nadarzają się na dzieci, krzyczą, iż to źle.
Nadzieja milczała, gryząc w podbródek. Miała trzydzieści dwa lata, a jej historyjka z IVF była jak baśń: pięć nieudanych prób, mrożone embriony i sierpiec nadziei, który nosiła jak medalik. Ciotka pij, która podczas każdej wizyty wpychała w nią grzybki, stała się najcięższym dystymem.
Mamo, zmieńmy temat powiedział Piotr, biorąc żonę za rękę. Jak ten remont w domku letnim? Ciągle ukradli podwórko?
jak? No wcale! Ty robili parapet, a tu metro pod niebo! prychnęła ciotka, robiąc ten arcybielą. Ale to pies za sto mil! Dziewczynka z sąsiadki, Orsonika, musiała dla mnie zajarzyć.
Ona proszy nas o pomoc, pamiętasz?
Gdzie moim uczuciom! Wasze własne pracy rozebrała się, więc jak mam czas starucha napracować?
Mamo!
No dobra, dobra. Chętnie wiesz, iż ja w twoim wieku Nawałki, jak żabi, pracowałam, piekłam, i wychowywałam syna. Sam po tym, jak Józef wypłynął w ryba.
Nadzieja opuściła spoglądaj w podłogę. Wiedziała, iż argumenty z ciotki nic nie zmienią. Zawsze wracała do czasy były lepsze, a teraz bycie kobietą to szara strana. Aż w końcu ciotka włączyła się do nowej kampanii:
Piotrusie, pamiętasz Irmaczke, córeczke Krystyny?
Jak ta już trzeciego razu pokazuje! I jeszcze wicel.
Wow! Dobrze, iż ona ma tylko dwadzieścia trzy.
Nadzieja wstała z krzesia.
Muszę zadzwonić powiedziała cicho i wyszła.
Piotr spojrzał na matkę z niepokojem.
Dlaczego tak robisz?
Co? ciotka uśmiechnęła się nieszczerze. Zalecę się, iż wasy czas dobiega końca. Te Hermany nie wiem, czy
Mamo!
No dobra, no dobra. Wiem, iż jesteście молоды, ale córki?
Nie pisał, iż nie chcemy.
Ciotka zaczęła szepnąć o jakiejś lężkownicy z parku, ale Piotr wygrzebył się z odpierdalem, iż oni idą do najlepszego gynakologa. Nadzieja wróciła do stołu, ale jej oczy błyskały gorzko.
Ciotko, kawe? spytała. Ale tylko nie网站首页: mamo, mnie się nie gör. Tylko chleb z serem, jak ty.
Wieczór trwał w ten sam sposób: ciotka narzekała na samego siebie, dzieci sąsiadów, jak często jeżdżą na golarkę z babcią. Nadzieja milczała, uśmieycała się, i przynosiła dodatki.
Gdy ciotka zaczęła się śpieszyć, zapytała:
Piotrusi, nie chcesz za mnie, bo mi się strasznie.
Oczywiście, mamo Piotr pocałował żonę i wyszedł.
Nadzieja opadła na sofa, czując, iż całość ostatniego roku dzieli się na kawałki. Czasem trzeba było zmierzyć się z prawdą: jej ciotka, taka jakby czekające krowa, po prostu winna jej to.
Zwykle miał przyjechał taksówka, nagle przyszła fala sms-ów.
Lenusiu wyjęła telefon.
Tak, ciotka?
Wiem, iż mogę być czasem przytłoczająca głos ciotki był nagle miękki. Kiedy zaczęłam myśleć, iż jak będziemy raz w domu, wszystko się rozrozumie. I mogę ci coś powiedzieć
Nadzieja zostawiła talerz z mleczkiem.
O czym?
Przecież wiesz jak czuję się za przyrodzonym dzieckiem. Ale ja też kiedys miałam trzy poronienia.
Czego? warknęła.
Petruś nie wie. Większość myślała, iż to moja wina. A ja straciłam marnie.
Nadzieja czuła, jak świat opada.
Dlaczego mnie to mówisz?
Bo czuję się winna ciotka zaczęła się łkać. Myślałam, iż jak będzie się naciskać, od razu wam zrobi się lepiej. Ale Petruś ledwo wczoraj mi opowiedział o waszych próbach.
Nadzieja uśmieyła się słodko i nagle na krześle. Była to pierwsza noca, kiedy ich powikłało się inaczej niż przez porównania i smyczki o nie idziemy jak należałoby.
Ciotka, nie musisz się łamać.
Muszę. Zależy mi, byście byli szczęśliwi. Czy moglibyście przyjść do mnie? Tu, do Domku Letniego? Robotnicy już skończyli, więc
Nadzieja nie odpowiedziała od razu. Tylko patrzyła na chory okno w kuchni. Może to był czas.
Oczywiście, ciotko. Udostępnimy ci go.
Gdy na dnie następnego Ranka, ciotka przyszedł do ich nowego mieszkania, miała ze sobą już nie tylko komplet pokrowców, ale i sąsiada, Jolanta. Pewnie jechał do niej dziś po domku. A gdy zaczęli razem mieszać krówkę, Nadzieja zrozumiała, iż nie znamy rzeczy, które nas ratują nie tylko dzieci, ale i cienka linia rozumienia.
Pewnego dnia, gdy ciotka ugotowała obiad i przyniosła go w tradycyjnym koszulce, zauważyła u żony zmianę: czerwone usta, błękitne oczy i uśmiech.
Lenusiu, nie szkodzi, iż pójdzie szepnęła. Bo jak widzę twarz noworodka, to wszystko będzie się wypłaciło.
Nadzieja podała jej rękę. Teraz już nie czuła się oszczepnicą. Ciotka, Piotr, sąsiad wszyscy zamknęli się w jednym wielkim domu, pełnym smyka, gotowania i codziennych Noo, pij, Lenusiu, spróbuj tego w szynkami.
I choć czasem ciotka wciąż narzekała na mrozy i szparki, jej oczy błyskały samooceną nowych poranków.
Wiecie, dzieci? powiedziała pewnego dnia do wnuczka. Kobieta musi być praktyczna. Ale też mieć w domu kogoś, kto to rozumie.
I wtedy Nadzieja zrozumiała: czasem choćby najbardziej głośna ciotka ma prawo do ciszy.
