Zona milczała. Ale teściowa powiedziała wszystko:
Natalio, jesteś wspaniałą panią! Jak piękna jesteś i jak świetnie robisz zupy! Piotrowi się szczęście przypląta! Barbara Kowalska szeroko się uśmiechnęła, unosząc nad tacą schabowy. Mój zmarły mąż, jak sobie spocznął, zawsze mówił, iż kobieta musi być gospodynią. A piękność to tylko ona sama stylistyka!
Natalia uniosła brew, zaczęła poprawiać zabawkę dla córki na półce. Przyzwyczaiła się do tych radochylnych komentarzy teściowej, po których zawsze coś było ukryte.
Piotrek powinien być wdzięczny losowi, iż znalazł taką żonę. Prawdę mówiąc, modernne dziewczyny mnie przerażają, które same się rozpieszczały. Barbara Kowalska nie zauważyła, jak syn zacisnął pięści. W moim pokoleniu panie potrafiły nie tylko dzieci, ale i dom w porządku trzymać. A matkami
Piotr rzucił proszący glin do żony.
Babciu, spróbujesz salatki z kieliszkiem szampana, którą Natalia zrobiła? Starała się, by jej głos nie zabrzmiał jak ostrzeżenie.
Pewien, droga moja! A ty nie siąpaniaj, wszystko u was będzie. Barbara podniosła szklankę. Kiedy ja Piotrka czekała, miałałam dopiero dwadzieścia dwa. Tworzyłabym choćby dzieci, tylko by to było bezproblemowe. A teraz panie cały czas się rozlewają na karierę, a potem się denerwują, iż nie mogą.
Natalia milczała, ściskając usta, aż kostki zębów jej mimo siebie nie drżały. Miała trzydzieści trzy lata. Wysiłki nad ciążą z CO wyżyły się w niej jak kamień na sercu. Trzy pokusy nie poszły w porządku. Piotr i ona wciąż dawali sobie szansę, ale to działanie teściowej o wnukach, które przypadkiem narzucali się na każde spotkanie, dawali tuż tuż do granicy wytrzymałości.
Mamo, może porozmawiajmy o czymś innym? Piotr ujął jej rękę. Jak czujesz się po remoncie? Jednaś już?
Gdzie tam! Wyłamałam czterech z klocków, a tynkarzy garbatą domiarów podsumowali. Muszę sama poprawiać. Choć w moim wieku przez ścianę do jajek niepotrzebnie się zabierać. Barbara Westchnęła jak raniony karzeł. Co najmniej u sąsiadki się zanartorować i przez tydzień dwa
Ofiarowaliśmy pomoc przypomniał Piotr.
Och, gdzieby! Was żywot ma dwa spinki. Kiedy starecze odwiedziny sprawdzicie?
Mamo!
Ach, dobrze, dobrze. Ja rozumiem. Młodzi, załamani. Ale wiesz, Natalio, ja tak jak ty miałam, byłaś pięćdziesiąt trzy, i tak zrobiłam. I dom, i córka, i bez męża. Po tym jak półtora roku temu
W pokoju uniósł się bezduszny cisza. Piotr jeszcze mocniej ścisnął jej dłoń. Natalia gapiła się na rys wykładziny. Przywykła do tego, iż Barbara Kowalska rozmowy prowadzi jak kciuch z fugi, aż i tak kończy na tym, iż młodzi tylko rozszerzają nogi i wcale nie są jak kiedyś.
Piotrze, pamiętasz Anię, córkę mojej koleżanki Stasi? nagle powróciła na tą uśmiech. Tak, ona juz trzeciego rodziła! I była wcześniej załamana przez CO. Wiem, iż ona strasznie się lubi odwdzięczać.
Świetnie. Brzmi to jak wypowiedź po kłusie. Mamo, chcesz jeszcze ciasteczka? Natalia zrobiła ci ciastka z czekoladą, tak jak ciebie lubisz?
Och, dzięki, Bóg z wami! Barbara Kowalska ukłoniła się. Natalio, dowiedz, kto by mógł taki świetny piesek! Kiedy się was poznamy, to juz nie znamy się. Tylko trzy
Mamo!
Nie miałam! machnęła rękami teściowa. Chciałam tylko więc, czas płowa, nie? Chcesz wiedzieć, ile przypadków, gdzie dzieci w starszych paniach przychodzą z
Natalia wstała jak powołana.
Przepraszam, muszę zadzwonić. Szepnęła i离开了 pokój.
Piotr patrzył za nią, jakby widział przez szklaną ścianę, a potem staw do matki:
Dlaczego to robisz?
Co?! zdumiała się Barbara Kowalska.
Wciąż wspominasz o dzieciach. Wiesz, iż nie idzie nam.
Tylko się martwię! ujęła rękę do serca. I jak domyślasz się, może ona coś jeszcze. Moja sąsiadka mówiła o wróżce w Warszawie, która
Mamo, to wystarczy. Piotr był gwałtownie wkurzony. Natalia i ja &[tkajemy najlepszych lekarzy. Spakujemy się.
Może chcę tylko Barbara Kowalska zaczynały się zarywywać. Póki jeszcze mam czas
Mamo, masz pięćdziesiąt osiem.
W mojej rodzinie panie gwałtownie znikają! wykrzyknęła. Babcia w sześćdziesiąt cztery, pierwej jeszcze wcześniej. To jakby przeklęte.
Piotr zaciął czoło. Te rozmowy były jak zapłasy. Zawsze gołym brzytwa. Matka czuła ulgi na chwilę, Natalia wyrastała jak z rannego, a on
Wróciła Natalia, z głową jakby po kapieli z puchu.
Babciu, chcesz więcej herbatę? spytała jakby nic.
Nem, ciociu Westchnęła teściowa. Tylko łopatka z czekoladą.
Wечer kulminował jak zwykle: Barbara opowiadała o chorobach, o wieku, o sąsiadach, którzy u siebie dziwili się wnuków. Piotr się nieśmiało rozmawiał, a Natalia milczała, czasem przynosiła jeszcze coś czegoś.
Kiedy Barbara Kowalska zaczęła się swędzieć, Piotr zapytał:
Mamo, chcę cię morderzyć. Ty ci?!
Zajadła się czekoladą westchnął Piotr. Muszę ją zabrać, już szara noc.
Gdy za teściową i Piotrem zabito drzwi, Natalia rozpluła się jak worek pyty. Wieczór był jakby przemoczony, ale dalej robiła najlepiej. Zawsze. Milczeli, uśmiechały się, wytrzymywały. Czasem się zdawało, iż będzie wybuch, iż zatrzyma się wszystko, co się pozwaliło. Ale nie mogła. Piotr szanuje matkę, niech choćby czegoś nie rozumie, a otwarty sprzeciw zrobiłby mu ból.
Natalia zaczęła przystawiać stół, gdy zapukał telefon. Na ekranie było imię teściowej.
Babciu zaskoczyła się Natalia czy coś zapomniałaś?
Nem, ciociu głos Barbara brzmiał inny, niyby łagodniejszy. Szczaże, iż Piotr idzie szukać taksówki, a ja podczas, iż musimy pogadać. Kobieta, która czuje się wolna, człowiek, który tylko o coś pomyślał.
O czym? zapytała zaniepokojona.
O dzieciach, moja droga. Wie, iż próbujecie. Wie, jak to dla ciebie jest trudnie.
Natalia poczuła, jak w gardle zwijają się jak ptaki.
Babciu
Nie, nie, daj mi mówić przerwała Barbara. Samodobna przez to szla. Za Piotra miałam trzy poronienia. Jakbym tylko córeczkę Ale niesto.
Natalia zauroczyła się z talerzem w rękach.
Nie wiedziałam szepnęła.
Piotr też nie wie odetchnęła Barbara. Wtedy to było styczne. przez cały czas widziano, iż jeżeli kobieta nie potrafi, to nie jest taka jak trzeba.
przez cały czas tyle jeszcze gorzko się uśmiechnęła Natalia.
Ja tak myślała nieoczekiwanie uznawała teściowa. Gdyby zaprosiliśmy ci do jedzenia, to pierwszy raz zobaczyłam, jak piękna jesteś, jak stara się, jak bardzo jesteś mu uzywajna, choć starsza o cztery lata. Ale po twoim spojrzeniu na dzieci w ogrodzie To jakby mi znów przyszło również
Dlaczego wciąż wspominasz o dzieciach? Natalia prawie nie słuchała się.
Przepraszam, głupia się zrobiłam słychać było wesołości w słówkach. Wydawało się, iż jeżeli będę więcej wspominać, to
Natalia przykryła twarz dłońmi. Musiała mu to powiedzieć.
Nie jesteś głupia, Babciu delikatnie odezwała się. Po prostu bardzo chcesz lubienie. Normalnie.
Ale nie w koszt waszego szczęścia głos Barbar koloruł się. Wy z Piotrem to moja radość. Widzę, jak go robisz z siebie człowiekiem. Ostatnie może być. jeżeli własne nie zdarzy się adoptujecie. Wiecie, ile dzieci bez rodziców. A może być może
Natalia milczała, jakby wszystko było zasłoną. To wyjątkowe przyznawanie się tej, która zawsze wydawała się twarda, teraz nagle jasno, jakby spadła na niebie odre.
A ja jakby troche się wygina zdradziła Barbara. Bo jesteś silna. I masz Piotra. A ja jak po śmierci męża
Powiedz, iż dasz się prosić szepnęła Natalia. Że to wszystko najlepsze, co można.
Barbara odpięła się, jakby niyby złamała się再一次.
Dobrze, iż nie byłam głupia szepnęła wcisnięta. Do zobaczenia, moja droga
Gdy Barbara rozłączyła się, Natalia siedziała jakby na kamieniu, telefon w ręku. Trzy lata ten conversacja wszystko zmieniła się.
Kiedy wrócił Piotr, odnalazł ją płaczową, ale dziwnym spokojem.
Co zrobiła? zaniepokoił się. Babciu znowu coś powiedziała?
Tak pokiwała Natalia. Wiele rzeczy.
Opowiedziała mu telefonem, pomijając najbardziej intymne informacje. Piotr słuchał, ile jeszcze można.
Nie wiedziałem o poronieniach powiedział cicho.
Ona nie chciała cię mieć tu Natalia ujęła jego dłoń. Może to ktoś starszy zawsze chciała być blado w Astonach.
Piotr skinął głową.
Czy my byśmy często ją odwiedzali?
Myślę, iż powinniśmy zaprosić ją tutaj, dopóki remont nieoczekiwanie dla siebie zaproponowała Natalia. Tak, jakby się lepiej poznać.
Piotr niezbyt pewnie spoglądał.
Czy jesteś pewna? Babciu bywa zawoalowana.
Tak jak my uśmiechnęła się Natalia. Zbyt długo milczałam, kiedy trzeba było mówić. Może wszystkim pora być bardziej otwarci.
Następnego ranka Natalia zadzwoniła do teściowej.
Babciu, dzień dobry powiedziała, gdy Barbara podniosła słuchawkę. My z Piotrem chcielibyśmy, żebyś tu się tu przysłoniła, dopóki remont. Tu masz pokój wolny, a babka nie musi co Burma eksperymentować, co z tymi chces.
Cisza. Natalia zauważyła, iż może przemogę, gdy tak cicho było. Wtedy dotarło ciche, drżąc glos:
Dziękuję, Natalio z przyjemnością.
Świetnie uśmiechnęła się Natalia. Может, pomogłabyś mi z rękodzieło? Nigdy nie umiałam brać tej wórnutek
Barbara zaśmiała się.
Jasne! Zaraz cię naukiy, jakby ten rękodymy w strój wrzucić!
Gdy rozmówka skończył się, Natalia poczuła dziwną ulgę. Może Barbara Kowalska nigdy nie będzie idealnym przyjać, ale coś między nimi zaczęło się tworzyć, coś jakby zaufanie.
Za trzy miesiące wspólnej życia, Barbara pierwsza zauważyła u Natali objawy ciąży jeszcze przed testem. Matczyne intuicje.
Ja mówiła, iż wszystko będzie szepnęła, objęła.
Natalia milczała, kochając bardziej. Inne rzadkości mówią sami, a czasem one pokazują, jak działa.
Barbara została z nimi choćby po renowacji. Za pół roku przed urodziną wnuczka poznała sąsiada, tytułowego męża. Gdy dowiedziona, iż on potrafi dobrze gotować, robić gitarą i organizować dom.
Jak cudownie, gdy są mężczyzna w domu mówiła Barbara, gładząc nianku na kuchni, gdy Piotr i jej mąż zabierali się do dzieci w pokoju. Pamiętaj, mówiłam, iż kobieta powinna być gospodynią, a piękność? To tylko Nabyte. Ale najważniejsze, gdy jesteś z kimś, kto cię rozumie.
Natalia spojrzała na Barbarę, która teraz żyła, była młodsza, nie rozmawiała już o chorobach i dzieci, które znała. Cicho odpowiedziała:
Najważniejsze, gdy jest z kim milczyć. I z kim rozmawiać.
Barbara skinęła głową. Od tamtej nocy minęło ponad rok. Wszystko się zmieniło. Ale najważniejsze nie było już między nimi muru. Bo raz, kiedy zona milczała, teściowa zebrała się i powiedziała, co naprawdę miało się znaczyć.
