Miesiące później Stanisław stał się nieodłączną częścią domu Anny. Razem sadzili kwiaty, gotowali, a Borys co wieczór układał się u jego stóp. Smutek nie zniknął całkiem, ale stał się lżejszy. Znosiło się go łatwiej.
Stanisław siedział na zmarzniętej ławce w cichym parku na obrzeżach Warszawy. Lodowaty wiatr ciął go po twarzy, a śnieg opadał powoli jak popiół z nigdy niekończącego się pożaru. Dłonie schował pod wytartą kurtkę, a dusza była w strzępach. Nie rozumiał, jak doszło do tego właśnie tej nocy. Właśnie w ten sposób.
Kilka godzin wcześniej był w swoim własnym domu. W swoim! Tym, który zbudował własnymi rękami lata temu, cegła po cegle, podczas gdy jego żona gotowała w kuchni gorącą zupę, a syn bawił się drewnianymi klockami. Wszystko to… przestało istnieć.
Teraz na ścianach wisiały obrazy, których nie znał, w powietrzu unosiły się obce zapachy, a chłód nie pochodził tylko z zimy, ale też z spojrzeń, które wbijały się w niego jak noże.
—Tato, Magda i ja radzimy sobie dobrze, ale ty… nie możesz tu już zostać —powiedział jego syn, Marek, bez śladu wyrzutów w głosie. —Nie jesteś młody. Powinieneś poszukać domu opieki. Albo czegoś małego. Z twoją emeryturą dasz radę.
—Ale… to mój dom —wyjąkał Stanisław, czując, jak serce spada mu do stóp.
—Przecież mi go przekazałeś —rzucił Marek, jakby mówił o przelewie bankowym. —Wszystko jest w papierach. Prawnie już nie twój.
I na tym się skończyło.
Stanisław nie krzyczał. Nie płakał. Tylko skinął głową w milczeniu, jak dziecko ukarane za coś, czego nie rozumie. Wziął swój płaszcz, starą czapkę i małą torbę z resztką swoich rzeczy. Wyszedł, nie oglądając się za siebie, wiedząc głęboko, iż to też koniec czegoś większego: jego rodziny.
Teraz siedział sam, zdrętwiały od zimna, z duszą zamarzniętą na kość. Nie wiedział nawet, która godzina. Park był pusty. Nikt nie wychodzi, gdy mróz przechodzi aż do szpiku kości. A jednak on tu był, jakby czekał, aż śnieg całkiem go przykryje i sprawi, iż zniknie.
Wtedy coś poczuł.
Lekkie, ciepłe muśnięcie.
Otworzył oczy, zdziwiony, i zobaczył przed sobą psa. Ogromnego owczarka niemieckiego, z futrem przysypanym śniegiem i ciemnymi oczami, które wydawały się rozumieć więcej, niż powinny.
Pies patrzył na niego uważnie. Nie zaszczekał. Nie odszedł. Tylko wysunął pysk i delikatnie dotknął jego dłoni, jakby chciał powiedzieć: *Wszystko będzie dobrze*.
—Skąd się tu wziąłeś, przyjacielu? —wyszeptał Stanisław drżącym głosem.
Pies merdnął ogonem, odwrócił się i przeszedł kilka kroków. Potem zatrzymał się i spojrzał, jakby mówił: *Chodź za mną*.
I Stanisław poszedł.
Bo nie miał już nic do stracenia.
Szli kilka minut. Pies nie oddalał się za bardzo, co chwilę oglądając się, by upewnić się, iż Stanisław nadąża. Przechodzili przez ciche uliczki, obok zgaszonych latarni, obok domów, w których ciepło rodzinnego ogniska wydawało się nieosiągalnym luksusem.
Aż w końcu dotarli do małego domku z drewnianym płotem i ciepłym światłem na ganku. Zanim Stanisław zdążył zareagować, drzwi się otworzyły.
Kobieta około sześćdziesiątki, z włosami upiętymi w kok i grubym szalem na ramionach, stanęła w progu.
—Borys! Znowu uciekłeś, psotniku! —zawołała na widok psa. —A kogo ty tym razem…?
Urwała, widząc Stanisława — zgarbionego, z twarzą zaczerwienioną od mrozu i sinymi ustami.
—Jezus Maria! Zamarznie pan na kość! Proszę wejść!
Stanisław próbował coś powiedzieć, ale wydał tylko niezrozumiały pomruk.
Kobieta nie czekała na odpowiedź. Wyszła, złapała go stanowczo za ramię i wciągnęła do środka. Ciepło otuliło go jak koc. W powietrzu unosił się zapach kawy, cynamonu i… życia.
—Niech pan siada. Przyniosę coś rozgrzewającego.
Stanisław opadł na krzesło, trzęsąc się. Borys położył mu się u stóp, jakby robił to codziennie.
Po chwili kobieta wróciła z tacą — dwie dymiące filiżanki i talerz złocistych bułeczek.
—Nazywam się Anna —powiedziała z ciepłym uśmiechem. —A pan?
—Stanisław.
—Miło mi. Mój Borys rzadko przyprowadza obcych. Musi pan być kimś wyjątkowym.
Stanisław uśmiechnął się słabo.
—Nie wiem, jak pani dziękować…
—Nie trzeba. Ale chciałabym wiedzieć: co robił pan na dworze w taką noc?
Stanisław zawahał się. Ale w jej oczach widział współczucie, nie ocenę. Więc zaczął mówić.
Opowiedział wszystko. O domu budowanym własnymi rękami, o chwili, gdy syn go wyrzucił. Mówił o bólu, opuszczeniu, o zdradzie, która bolała bardziej niż mróz. Mówił, aż nie miał już sił.
Gdy skończył, w pokoju zapanowała cisza. Tylko trzask ognia w kominku wypełniał przestrzeń.
Anna spojrzała na niego łagodnie.
—Zostań pan ze mną —powiedziała cicho. —Mieszkam sama. Tylko ja i Borys. Dobrze by mi zrobiło, gdybym miała z kim porozmawiać. Nie powinien pan spać na ulicy. Nie tej nocy. Nie gdy mam wolne łóżko.
Stanisław spojrzał na nią z niedowierzaniem. Nikt nie był dla niego tak życzliwy od śmierci żony.
—Naprawdę…?
—Naprawdę —odparła, kładąc dłoń na jego dłoni. —Niech pan powie “tak”.
Borys podniósł łeb, spojrzał na niego i, jak wcześniej, dotknął jego ręki nosem.
I wtedy Stanisław poczuł coś, co uważał za stracone: nadzieję.
—Tak —wyszeptał. —Zostanę.
Anna uśmiechnęła się, a Borys z zadowoleniem położył głowę na łapach.
Tej nocy Stanisław spał w ciepłym łóżku. Nie śniły mu się śnieg ani opuszczenie. Śnił o domu, o mądrym psie i dobrej kobiecie.
I zrozumiał coś
