Miesiące później Stanisław stał się nieodłączną częścią domu Anny. Sadzili razem kwiaty, gotowali wspólnie, a Borys co wieczór układał się u jego stóp. Smutek nie zniknął całkiem, ale stał się lżejszy. Znosił go łatwiej.
Stanisław siedział na zmarzniętej ławce w cichym parku na obrzeżach Warszawy. Lodowaty wiatr ciął po twarzy, a śnieg opadał powoli, jak popiół z niekończącego się pożaru. Dłonie schował pod wytartą kurtkę, a dusza była w strzępach. Nie rozumiał, jak doszło do tego punktu. Nie tej nocy. Nie w ten sposób.
Kilka godzin wcześniej był w swoim własnym domu. **Swoim**. Tym, który zbudował własnymi rękami lata temu, cegła po cegle, gdy jego żona gotowała w kuchni gorący rosół, a syn bawił się drewnianymi klockami. Wszystko to już nie istniało.
Teraz na ścianach wisiały obrazy, których nie poznawał, zapachy były obce, a chłód nie płynął tylko z zimy, ale też z zimnych spojrzeń, które przeszywały go jak noże.
Tato, Kasia i ja damy radę, ale ty nie możesz już tu zostać powiedział jego syn, Wojtek, bez śladu wyrzutów w głosie. Nie jesteś młody. Poszukaj domu opieki. Albo jakiegoś małego mieszkania. Z twoją emeryturą dasz radę.
Ale to mój dom wyjąkał Stanisław, czując, jak serce spada mu do butów.
Przecież mi go przekazałeś odparł Wojtek, jakby mówił o przelewie bankowym. Jest na papierach. Prawnie już nie twój.
I tyle.
Stanisław nie krzyczał. Nie płakał. Tylko skinął głową w milczeniu, jak dziecko upomniane za coś, czego nie rozumie. Wziął swój płaszcz, starą czapkę i małą torbę z resztką dobytku. Wyszedł, nie oglądając się za siebie, wiedząc głęboko, iż to też koniec czegoś większego: jego rodziny.
Teraz siedział sam, zdrętwiały od zimna, z duszą skuloną w lód. Nie wiedział nawet, która godzina. Park był pusty. Nikt nie spaceruje, gdy mróz wżera się w kości. A on wciąż tam był, jakby czekał, aż śnieg przykryje go całkiem i sprawi, iż zniknie.
Wtedy coś poczuł.
Lekkie, ciepłe muśnięcie.
Otworzył oczy i zobaczył przed sobą psa. Ogromnego owczarka niemieckiego, z sierścią pokrytą śniegiem i ciemnymi oczami, które zdawały się rozumieć za dużo.
Patrzył na niego uważnie. Nie zaszczekał. Nie odszedł. Tylko delikatnie dotknął nosem jego dłoni, jakby chciał powiedzieć: *Wszystko będzie dobrze*.
Skąd się tu wziąłeś, przyjacielu? wyszeptał Stanisław drżącym głosem.
Pies merdnął ogonem, odwrócił się i ruszył przed siebie. Potem zatrzymał się, spojrzał, jakby mówiąc: *Chodź za mną*.
I Stanisław poszedł.
Bo nie miał już nic do stracenia.
Szli kilka minut. Pies nie oddalał się za bardzo, co chwilę oglądając się, by upewnić się, iż Stanisław nadąża. Minęli ciche uliczki, zgaszone latarnie, domy, w których ciepło wydawało się luksusem.
Aż w końcu dotarli do małego domku z drewnianym płotem i światłem na ganku. Zanim Stanisław zareagował, drzwi się otworzyły.
Kobieta około sześćdziesiątki, z włosami spiętymi w kok i grubym szalem na ramionach, stanęła w progu.
Borys! Znowu uciekłeś, urwisie! zawołała, widząc psa. A kogo tym razem przyprowadziłeś?
Urwała, gdy dostrzegła Stanisława zgarbionego, z twarzą zaczerwienioną od mrozu i sinymi ustami.
Jezu Maryjo! Zamarz
