Między teściową a zdrowym rozsądkiem: jak Kinga postanowiła odejść od „maminsynka”
Kinga choćby nie przypuszczała, iż jej małżeństwo stanie się zakładnikiem trzeciej osoby — kobiety, która nazywała siebie „po prostu troskliwą matką”. Z Piotrem poznała się już jako dojrzała, samodzielna kobieta. Nie przystojniak, nie uwodziciel, ale z ciepłym spojrzeniem, spokojnym głosem i — jak jej się wydawało — dobrym sercem. Zdobył ją nie wyglądem, ale tym, iż wydawał się autentyczny, cichy, niezawodny. Prawdziwe oblicze Piotra ukazała jednak teściowa, gdy zjawiła się w ich życiu — i zamieszkała w nim jak cień, bez zamiaru zniknięcia.
Kinga wiedziała, co to znaczy być silną. Na studiach musiała kiedyś walczyć o swoje, gdy pewna bezczelna koleżanka próbowała podać jej pracę semestralną za swoją. Wtedy po raz pierwszy postawiła się i głośno powiedziała, co myśli. Od tamtej pory nie pozwalała sobą pomiatać. Ta siła pomogła jej zbudować karierę, stać się niezależną, zadbaną — podziwianą, ale i budzącą respekt. Kobiety — za szczerość, mężczyźni — za niedostępność. A jednak Piotr przebił się przez jej pancerz.
Ślub był skromny, ale pełen nadziei. Aż do ich pierwszych wspólnych urodzin. Teściowa, pojawiając się przed wszystkimi, zaczęła od pretensji: „Jesteś gospodynią, a tu taki bałagan!” — choć mieszkanie lśniło czystością. Potem oznajmiła, iż imprezy nie będzie — „będziemy świętować po rodzinnemu”. Kinga nie wytrzymała. Wyrzuciła teściową, a za nią — męża, który stanął po stronie mamy. Impreza udała się i bez nich.
Później Piotr wrócił z kwiatami i przeprosinami: „Mama przesyła życzenia”. Kinga wybaczyła. Ale zrozumiała: to nie koniec, tylko rozejm. Z czasem Piotr coraz częściej bywał u matki, a ta, jakby zaczęła grę, stała się „przyjaciółką” synowej. To na herbatkę zaprosi, to o pomoc poprosi. Kinga chodziła, milczała, obserwowała. Aż do jednego telefonu.
„Pilna sprawa, wpadnij. I Piotra zabierz!” — powiedziała teściowa. Spotkała ich w progu: „Sprzątanie. Siostra jutro przyjeżdża. Zakupy — Piotr, ty — mycie, gotowanie. Żadnych numerów jak na twoich urodzinach”. Piotr, jak posłuszny chłopiec, tylko kiwał głową.
Kinga westchnęła. I spokojnie odparła:
— Oczywiście. Tylko u was nie ma chemii. A tu bez niej ani rusz.
— Mamy sodę… i musztardę — mruknęła teściowa.
— Nie, nie, wpadnę do domu, przyniosę, co trzeba. Niech Piotr idzie po zakupy.
Wróciła, ale nie przyniosła ani grama chemii. Tylko walizki — z rzeczami męża. Wniosła je do mieszkania teściowej i oznajmiła:
— Oto wszystko, czego potrzeba. Tylko chyba na razie posiedzę u sąsiadki. Chemia, wie pani, szkodliwa.
Teściowa, zaniepokojona zwłoką, postanowiła sprawdzić sama. Otworzyła drzwi — i oniemiała. W mieszkaniu panował chaos. Nie bałagan — celowy, finezyjny, idealny chaos. Porozrzucane ubrania, mąka, ślady na lustrach, podłoga wypolerowana okruszkami i walizki w centrum tej sceny. Piotr stał z tyłu, zbity z tropu.
— Policję wezwę! — wrzasnęła teściowa.
Ale policja tylko rozłożyła ręce:
— Wszystko na miejscu. Bałagan to nie przestępstwo.
Kinga tej nocy nie odebrała telefonu. Zamknęła się od wewnątrz w mieszkaniu, gdzie schroniła się przed ich światem. Rano — do sądu. Złożyła pozew o rozwód. Nie mieli co dzielić: wynajmowane mieszkanie, kilka rzeczy. Swoje stare kawalerKinga odeszła bez słowa, zostawiając za sobą przeszłość, którą w końcu przestała nazywać swoją.
