Mężczyzna spieszył się na lotnisko, ale to, co zobaczył po drodze, zdziwiło go tak bardzo, iż musiał się zatrzymać

Mężczyzna spieszył się na lotnisko. To, co zobaczył po drodze, zdziwiło go tak bardzo, iż musiał się zatrzymać.
Wszystko tego dnia przebiegało normalnie, tylko ulewa lała się z nieba bez końca.
Pędził na lotnisko, by zdążyć na swój kolejny lot, gdy nagle zauważył kobietę z małym dzieckiem, stojącą pod ścianą deszczu. Przez chwilę chciał przejść obojętnie, ale ukłucie sumienia zmusiło go do zatrzymania samochodu. Wysiadł i podszedł do niej.
Dzień dobry, czy mogę jakoś pomóc? Dlaczego stoicie tu z tym maluszkiem? zapytał.
Nie mam dokąd iść odparła kobieta, w głosie słychać było łzy. Mój mąż nas wyrzucił. Nie wiem, co z nami będzie…
Bez wahania wyjął klucze do swojego mieszkania i kazał kierowcy zawieźć je tam, zapewniając, iż zajmie się nimi po powrocie.
Kierowca zabrał kobietę z dzieckiem, a on ruszył dalej na lotnisko.
Dwa tygodnie później wrócił z podróży i od razu udał się do domu. Zapukał, ale nikt nie otworzył. Drzwi były jednak niezamknięte, więc wszedł do środka.
To, co zobaczył, całkowicie go zaskoczyło…
Zamarł w progu, serce zaczęło bić szybciej. W salonie stała kobieta z dzieckiem, ale ich twarze były zupełnie inne niż te sprzed dwóch tygodni.
Po podłodze równo poukładane były zabawki, na stole czekał ciepły obiad, a na pianinie leżała mała kartka: *Dziękujemy za dobroć. Jesteśmy już w domu.*
Gdy jednak spojrzał w kąt pokoju, zobaczył tam drugie dziecko owinięte miękkim kocem, skulone jak mały kłębek.
Był to zupełnie obcy chłopiec, a jednak… coś w nim wydawało się znajome. Te same oczy co u malucha znalezionego pod deszczem, tylko teraz miał już może siedem lat.
Kobieta podniosła wzrok i uśmiechnęła się delikatnie, ale w jej oczach krył się niepokój: Sam nas odnalazł. Nazywamy go… naszym cudem.
Mężczyzna poczuł, jak napięcie opuszcza jego ciało, ale w sercu narastało dziwne uczucie. To nie była zwykła wdzięczność to była tajemnica, która kryła w sobie coś niezwykłego.