Mężczyzna spieszył się na lotnisko, ale to, co zobaczył po drodze, tak go zaskoczyło, iż musiał się zatrzymać

Dzisiaj znów miałem mnóstwo na głowie, ale to, co zobaczyłem po drodze, całkowicie mnie zatrzymało.
Spieszyłem się na lotnisko w Warszawie, by zdążyć na kolejny lot służbowy. Za oknem lało jak z cebra, a ulice były niemal puste. Nagle dostrzegłem kobietę trzymającą za rękę małą dziewczynkę obie stały pod ulewą, przemoczone do suchej nitki. Przez chwilę walczyłem z myślą, by jechać dalej, ale sumienie nie dało mi wyboru. Zatrzymałem auto i podszedłem do nich.
Dzień dobry, czy mogę jakoś pomóc? Dlaczego stoicie tu z tym słodkim dzieckiem? zapytałem.
Nie mamy gdzie się podziać odpowiedziała cicho, ocierając łzy. Mój mąż nas wyrzucił. Nie wiem, co teraz będzie
Bez wahania wyciągnąłem klucze do mojego mieszkania na Mokotowie i kazałem kierowcy, Bartoszowi, zawieźć je tam oraz zapewnić wszystko, czego potrzebują. Sam ruszyłem dalej na Okęcie.
Po dwóch tygodniach wróciłem. Gdy zapukałem do drzwi, nikt nie odpowiedział. Weszłem do środka nie były zamknięte. To, co zastałem w środku, wprawiło mnie w osłupienie.
W salonie stała kobieta z dzieckiem, ale nie były to te same osoby. Po podłodze rozrzucone były zabawki, na stole stygł obiad, a na pianinie leżała kartka: Dziękujemy za dobroć. Jesteśmy w domu.
Wtedy wzrok przykuł mi mały kształt w rogu pokoju dziecko owinięte w kocyk, skulone jak kotek. Nie znałem go, a jednak Te oczy. To było to samo dziecko znalezione pod deszczem, tylko teraz miało już ze sześć, może siedem lat.
Kobieta podniosła głowę i uśmiechnęła się lekko, ale w jej spojrzeniu czaił się niepokój:
Sam nas znalazł. Nazywamy go naszym cudem.
Czułem, jak opuszcza mnie napięcie, ale w zamian narastało coś dziwnego. To nie była zwykła wdzięczność. To była tajemnica, która mogła zmienić wszystko.