*Wanda Kowalska obchodziła jubileusz. Pięćdziesiąt pięć lat. Świętowanie postanowiono zorganizować z rozmachem, w przytulnej restauracji nad brzegiem Wisły. Gości zgromadziło się niemało – rodzina, przyjaciele, współpracownicy. Wszyscy bawili się głośno, wznosili toasty za solenizantkę, obsypywali ją kwiatami i komplementami. Mąż Wandy, Stanisław, wręczył jej przepyszny prezent – elegancki złoty pierścionek z szafirem, który wywołał u kobiety zachwyt. Gospodarz wieczoru, promieniejąc uśmiechem, ogłosił:*
*– A teraz naszą jubilatkę chce pozdrowić jej synowa!*
*Do mikrofonu, dumnie wyprostowana, podeszła Kinga.*
*– Droga Wando – zaczęła z podniosłą intonacją – od naszej rodziny przygotowałam dla pani specjalną niespodziankę!*
*Goście szeptali między sobą, oczekując czegoś niezwykłego. Wanda, promieniejąc radością, wstała, spodziewając się czegoś wzruszającego. Ale choćby nie przypuszczała, jaką „niespodziankę” przygotowała synowa.*
*Kinga nigdy nie podobała się rodzicom swojego męża, Jacka, ani jego starszej siostrze, Beacie. Można by pomyśleć, iż to banalna historia o trudnych relacjach z rodziną męża, ale w tym przypadku głównym źródłem problemów była ona sama.*
*Jacek od dziecka był uległy i miękki. W szkole zawsze podążał za tłumem. jeżeli koledzy namawiali go na mecz piłki nożnej, zgadzał się, choćby gdy wolałby zostać w domu z książką. Gdy ktoś podpuszczał go, by powiedział coś przykrego koleżance Oli, robił to, choć niechętnie – choć w głębi serca ją lubił.*
*Tak było ze wszystkim. Jacek rzadko podejmował decyzje sam, jakby bał się własnego cienia. Jego siostra Beata otwarcie nazywała go mięczakiem. Matka, Wanda, choć strofowała córkę za ostre słowa, w duchu się z nią zgadzała. Dlaczego u tych samych rodziców dzieci wychodziły tak różne? Jacka przecież nie rozpieszczano – uczono go, iż mężczyzna musi umieć postawić na swoim.*
*Ojciec wpajał mu miłość do sportu, matka – do literatury i sztuki. Ale charakter, jak się okazało, był wpisany w jego naturę, i żadne wychowanie tego nie zmieniło. Wanda nie chciała łamać syna. Wszyscy w rodzinie pogodzili się z tym, jaki jest.*
*Gdy Jacek przyprowadził do domu Kingę, nikt się nie zdziwił. Miła, spokojna dziewczyna, marząca o rodzinie, raczej by się nim nie zainteresowała. Jacek potrzebował „silnej ręki”, która poprowadzi go przez życie. I Kinga została tą ręką – władczą, pewną siebie, ostrej w słowach. Jej sposób bycia odstraszał innych, ale nie Jacka. Patrzył na nią z uwielbieniem, spełniając każde jej życzenie jak posłuszny pies.*
*Rodzice i siostra nie mieszali się. Widzieli, iż Jacek jest szczęśliwy. Gdy oświadczył się Kindze, potraktowali to jako fakt. W końcu to nie oni mieli z nią mieszkać.*
*– Zbieramy się z Kingą nad morze – pochwalił się kiedyś Jacek przy rodzinnym obiedzie. – Odłożę trochę grosza i pojedziemy.*
*– A Kinga nie chce dołożyć? – delikatnie zapytała Wanda, wierząc, iż w małżeństwie wszystko powinno być wspólne.*
*– Jestem mężczyzną, to mój obowiązek – odpowiedział dumnie Jacek, wyraźnie powtarzając słowa żony.*
*Potem Kinga postanowiła, iż wezmą kredyt na mieszkanie, choć ledwo wiązali koniec z końcem. Następnie ogłosiła, iż czas na dziecko.*
*– Chcemy dużą rodzinę – dzielił się entuzjazmem Jacek. – Żeby w domu było słychać dziecięcy śmiech!*
*– A na co je utrzymacie? – sarknęła Beata.*
*– Przecież pracuję – odparł urażony brat. – Kinga mówi, iż będą jeszcze świadczenia.*
*Rodzice tylko wzdychali. Gdy Kinga zaszła w ciążę, zachowywała się, jakby świat był jej coś winny. Pewnego dnia skarżyła się, iż kurier nie zaniósł paczki do mieszkania.*
*– Jestem w ciąży! – oburzała się. – Powiedziałam mu, a on i tak nie wnosi!*
*– Ciężka była paczka? – próbowała okazać współczucie Wanda.*
*– Nie, lekka. Ale musiałam sama schodzić! Z brzuchem to niełatwe!*
*Wszystko było dla niej przeszkodą. Odmówiła jazdy autobusem, więc zaczęli wydawać na taksówki. Sprzątanie, gotowanie – wszystko stało się ponad jej siły. Jacek uważał, iż to normalne.*
*– Chronię ją – mówił. – Noszi przecież moje dziecko.*
*Rodzice czuli mieszane uczucia – dumę z troskliwości syna, ale i zdziwienie zachowaniem Kingi.*
*Gdy urodziło się dziecko, żądania Kingi rosły. Uważała, iż babcie muszą jej pomagać, więc Wanda i jej matka na zmianę zajmowały się wnukiem. Wanda kochała chłopca, ale drażniło ją, iż synowa nie prosiła, a żądała pomocy.*
*Kinga mimo skarg na brak pienięcy niedługo znów zaszła w ciążę. Jacek harował, ale wciąż brakowało gotówki. Rodzice czasem pomagali, ale nie chcieli rozpieszczać – wiedzieli, iż takich jak Kinga nie można przyzwyczajać do pomocy.*
*Dzieci rosły, a Kinga wpadała w konflikty ze wszystkimi – z przedszkolanką, z pediatrą, choćby z sąsiadką, która narzekała na wózek blokujący drzwi. Każdy był winny, iż nie poświęcał jej dostatecznej uwagi. Przecież była bohaterką-matką!*
*Jacek nie protestował. Kinga rządziła finansami, decyzjami, choćby jego zdaniem. Oddawał jej całą pensję, nie kwestionował wydatków i zawsze stał po jej stronie.*
*Na jubileuszu Wandy panowała ciepła atmosfera. Pięćdziesiąt pięć lat to piękna rocznica, a solenizantka czuła się pełna życia. Stanisław kupił jej nie tylko pierścionek, ale i nową kanapę – stara była już zużyta. Gości było wielu, i oczywiście Jacek z Kingą przyjechali z synami.*
*– Resztki jedzenia oddacie nam – oznajmiła Kinga, ledwo wchodząc do restauracji. – Ja z dziećmi nie mam czasu gotować.*
*Wanda, nie chcąc psuć święta, skinęła głową:*
*– Jasne, Kinga, jeżeli coś zostanie, zapakuję.*
*Pół wieczoru Kinga narzekała na ciężkie życie i brak pieniędzy. Goście spuszczali wzrok, aż prowadzący zmienił temat. Kinga, urażona, iż przestano ją słuchać, nadęła sięWanda spojrzała na syna, w którego oczach po raz pierwszy zobaczyła iskrę buntu – i w tej chwili wiedziała, iż nic już nie będzie takie samo.
