Zofia Kowalska obchodziła piękny jubileusz – pięćdziesiąt pięć lat. Uroczystość zorganizowano z prawdziwym rozmachem w przytulnej restauracji nad brzegiem Wisły. Zebrało się wielu gości: rodzina, przyjaciele, współpracownicy. Wszyscy bawili się hałaśliwie, wznosząc toasty za solenizantkę, obsypując ją kwiatami i komplementami. Mąż Zofii, Marek, wręcił jej wspaniały prezent – elegancki złoty pierścionek z szafirem, który wywołał u kobiety zachwyt. Konferansjer, promieniejąc uśmiechem, ogłosił:
„A teraz naszą jubilareczkę pragnie pozdrowić jej synowa!”
Do mikrofonu dumnym krokiem podeszła Kinga.
„Droga Zofio”, zaczęła z uroczystą powagą, „w imieniu naszej rodziny przygotowałam dla ciebie wyjątkową niespodziankę!”
Goście zamienili się szeptami, zaciekawiając się, co też mogło być tą niespodzianką. Zofia, rozpromieniona szczęściem, powstała z miejsca, spodziewając się czegoś wzruszającego. Ale choćby w najśmielszych snach nie przyszłoby jej do głowy, jaki „prezent” przygotowała synowa.
Kinga nigdy nie podobała się ani rodzicom męża, ani jego starszej siostrze Agnieszce. Można by pomyśleć, iż to zwykła historia o skomplikowanych relacjach z rodziną współmałżonka, ale w tym przypadku źródłem problemów była sama Kinga.
Marcin od dziecka był uległy i podatny na nie swoje wpływy. W szkole zawsze szedł za tłumem. jeżeli koledzy namawiali go na mecz, zgadzał się, choćby gdy wolałby zostać z książką. Gdy ktoś podpuszczał go, by powiedzieć przykrość koleżance Asi, robił to, choć niechętnie – nie dając poznać, iż ją lubi.
Zawsze tak było. Rzadko podejmował samodzielne decyzje, jakby bał się własnego cienia. Jego siostra Agnieszka nazywała go wprost mięczakiem. Matka, Zofia, chociaż strofowała córkę za ostre słowa, w głębi duszy się z nią zgadzała. Jak to możliwe, iż te same wychowanie dało tak różne dzieci? Przecież Marcina nie rozpieszczano – uczono go, iż mężczyzna musi umieć postawić się w życiu.
Ojciec zaszczepił mu miłość do sportu, matka – do literatury i sztuki. Ale charakter to chyba kwestia natury, bo nie dało się go zmienić. Zofia nie chciała łamać syna na siłę. Więc wszyscy w rodzinie pogodzili się z tym, jaki jest.
Gdy Marcin przyprowadził do domu Kingę, nikt się nie zdziwił. Ładna, dobra dziewczyna, marząca o rodzinie, raczej nie zwróciłaby na niego uwagi. Marcin potrzebował „twardej ręki”, która nim pokieruje. I Kinga stała się tą ręką – władczą, pewną siebie, ostrą w słowach. Jej sposób bycia, nachalność i czasem wręcz chamstwo odstraszały ludzi, ale nie Marcina. Patrzył na nią z uwielbieniem, spełniając każdy kaprys jak posłuszny pies.
Rodzice i siostra nie mieszali się. WidziRodzina westchnęła z ulgą, gdy Kinga wreszcie zniknęła z ich życia, zostawiając po sobie tylko gorzki posmak niespełnionych nadziei.
