Chciwość, ukryta pod płaszczykiem troski, często kończy się zdradą. jeżeli ktoś wierzy, iż więzy krwi gwarantują miłość i lojalność, ta historia będzie dla niego zimnym prysznicem.
Jadwiga Nowak zawsze była skromną i dobrą kobietą. W życiu nie miała łatwo — owdowiała młodo, sama wychowała dwoje dzieci: córkę Kingę i syna Krzysztofa. Pracowała jako salowa w szpitalu, nigdy się nie skarżyła, nie prosiła o pomoc. Wszystko, co miała, dawała dzieciom, wierząc, iż w zamian zapewnią jej spokojną starość.
Gdy Jadwiga skończyła 73 lata, zdrowie zaczęło szwankować. Serce dokuczało, nogi odmawiały posłuszeństwa, ciśnienie skakało. Kinga zaproponowała, by matka sprzedała stary domek na wsi i zamieszkała z nią w mieście.
— Mamo, nie możesz tam sama. U nas będzie ciepło, wnuki będą cię odwiedzać — przekonywała córka, patrząc jej w oczy z wymuszonym uśmiechem.
Jadwiga uwierzyła. Sprzedała dom, oddała pieniądze Kindze — na remont, na „wspólną przyszłość”. I przeprowadziła się.
Pierwsze tygodnie wydawały się sielanką: wnuki, wspólne obiady, domowe ciepło. Ale niedługo Kingę zaczęło drażnić dosłownie wszystko: zapach starości, rady matki, choćby prośba o ściszenie telewizora. Każde słowo Jadwigi stało się nieproszonym wtargnięciem.
— Mamo, powinnaś zrozumieć, iż jesteś starszą osobą. Potrzebujesz opieki. Znalazłam dobry dom spokojnej starości. Tam są lekarze, zabiegi, spacery… i nikt nie będzie na ciebie krzyczał.
I tak Jadwigę wywieziono. Bez łez, bez wyjaśnień. Zarejestrowano jako „tymczasowy pobyt” — i nigdy po nią nie wrócono.
Ale Jadwiga miała jeszcze syna — Krzysztofa. Mieszkał w innym mieście, rzadko przyjeżdżał, ale matka zawsze mówiła o nim z czułością: „Krzysiu ma dobre serce. On nie zapomni”. I nie myliła się.
Pewnego dnia Krzysztof przyjechał bez zapowiedzi — chciał zrobić niespodziankę. Zastał pusty dom. Sąsiedzi opowiedzieli wszystko: jak zabrali Jadwigę, jak sprzedali dom, jak Kinga rozporządzała pieniędzmi matki.
Krzysztof wpadł w furię i pojechał do domu spokojnej starości. Zobaczył swoją matkę, niegdyś pełną życia kobietę, teraz zgarbioną, z pustym wzrokiem. Serce mu się ścisnęło.
— Mamo… jak mogli? — upadł przed nią na kolana. — Czy ty na to zasłużyłaś?
Płakali. Ona — z bólu i wstydu. On — z gniewu i poczucia winy. Wtedy Krzysztof podjął decyzję: zabierze matkę do siebie, wyrwie ją z tej samotności.
Miesiąc później Jadwiga wprowadziła się do nowego domu — do przytulnego domku na obrzeżach miasta. Pachniało w nim jabłecznikiem i świeżością. W ogrodzie rosły kwiaty, a w oknach powiewały firanki.
— Mamo, to twój dom. Tutaj ty decydujesz. A my zawsze będziemy blisko.
Żona Krzysztofa przywitała teściową z otwartymi ramionami: „Jesteś dla nas jak druga matka. Zadbamy o ciebie”.
I wszystko układałoby się dobrze, gdyby nie niespodziewana wizyta Kingi. Przyszła do domu spokojnej starości po „zasiłek” — tak nazywała emeryturę matki, którą zabierała pod pozorem „trudności”.
Ale powiedziano jej, iż Jadwigi już tam nie ma. Zaczęła panikować. Odnalazła nowy adres i zjawiła się pod pozorem troskliwej córki — z fałszywymi łzami i narzekaniem:
— Mamo, u nas kryzys. Mąż może stracić pracę. Przecież jestem twoją córką…
Zamiast jednak zlęknionej staruszki, powitał ją stanowczy głos brata:
— Kinga, choćby się nie waż tu więcej przychodzić. Dom jest mój. Mama zostaje tutaj. A ty, jeżeli ci tak źle, wracaj na wieś i zaczynaj od zera. Potrzebujesz opieki? Zapisz się do domu spokojnej starości — tam, jak mówiłaś, jest taka dobra.
— Jak śmiesz?! Przecież ja też jestem jej dzieckiem!
— Ty? Ta, która ją wyrzuciła, gdy była najsłabsza? Nie podchodź do niej nigdy więcej. jeżeli cię tu zobaczę, pożałujesz.
Kinga odwróciła się i wyszła. Bez skruchy. Tylko z palącym nienawiścią spojrzeniem.
A Jadwiga tego wieczoru siedziała w fotelu przy oknie, trzymając w dłoniach kubek herbaty. Po raz pierwszy od lat czuła, iż nie jest ciężarem. Że jest potrzebna. Że ją kochają.
Syn podszedł, okrył ją kocem i pocałował w czoło:
— Już dobrze, mamo. Teraz wszystko będzie inaczej. Obiecuję.
Prawdziwa miłość nie dzieli — ona zawsze wybiera. choćby gdy inni odwrócą się plecami.
