Mama ciągle mi wypomina, iż nie pomagam jej z chorym bratem, ale po szkole spakowałam swoje rzeczy i uciekłam z domu.
Agata siedziała na ławce w krakowskim parku, wpatrując się w spadające liście, które wirowały w chłodnym jesiennym wietrze. Telefon znów zadrżał — kolejna wiadomość od matki, Barbary: «Zostawiłaś nas, Agato! Jankowi jest gorzej, a ty żyjesz swoim życiem, jakby cię to nie obchodziło!» Każde słowo było jak cios, ale Agata nie odpowiadała. Nie potrafiła. W jej sercu walczyły ze sobą poczucie winy, gniew i ból, które ciągnęły ją z powrotem do domu, z którego uciekła pięć lat temu. Wtedy, mając osiemnaście lat, podjęła decyzję, która podzieliła jej życie na „przed” i „po”. I teraz, w wieku dwudziestu trzech lat, wciąż nie była pewna, czy postąpiła słusznie.
Agata dorastała w cieniu młodszego brata, Janka. Miał trzy lata, gdy lekarze zdiagnozowali u niego ciężką padaczkę. Od tamtej pory ich dom zamienił się w szpitalną salę. Matka, Barbara, poświęciła się synowi: leki, wizyty u specjalistów, niekończące się badania. Ojciec odszedł, nie wytrzymując presji, zostawiając Basię samą z dwojgiem dzieci. Agata, która wtedy miała siedem lat, stała się niewidzialna. Jej dzieciństwo rozpłynęło się w obowiązkach związanych z bratem. «Aga, pomóż z Jankiem», «Aga, nie hałasuj, nie może się denerwować», «Aga, poczekaj, teraz nie czas na ciebie». Znosiła to, ale z każdym rokiem czuła, jak jej własne marzenia i pragnienia odsuwają się coraz dalej.
W wieku nastoletnim Agata nauczyła się być „wygodna”. Gotowała, sprzątała, zajmowała się Jankiem, gdy matka biegała po szpitalach. Szkolni koledzy zapraszali ją na spacery, ale odmawiała — zawsze była potrzebna w domu. Barbara chwaliła ją: «Jesteś moją podporą, Aga», ale te słowa nie dawały jej ciepła. Agata widziała, jak matka patrzy na Janka — z miłością zmieszaną z rozpaczą — i rozumiała, iż dla niej takiego spojrzenia już nie będzie. Nie była córką, tylko pomocnicą, której rolą było ułatwianie życia rodzinie. Głęboko w sercu kochała brata, ale ta miłość była przepełniona zmęczeniem i żalem.
W klasie maturalnej Agata czuła się jak cień. Jej koledzy rozmawiali o studiach, imprezach, planach na przyszłość, a ona nie mogła myśleć o niczym poza rachunkami za leczenie i łzami matki. Pewnego dnia, wracając ze szkoły, zastała Barbarę w histerii: «Jankowi potrzebna jest nowa terapia, a nie mamy pieniędzy! Musisz pomóc, Aga, zaraz po szkole idź do pracy!» Wtedy coś w Agacie pękło. Spojrzała na matkę, na brata, na ściany, które jej całe życie ją dusiły, i zrozumiała: jeżeli zostanie, zniknie na zawsze. Czuła się źle, ale już nie potrafiła być tym, kim od niej oczekiwano.
Po maturze Agata spakowała plecak. Zostawiła kartkę: «Mamo, kocham was, ale muszę odejść. Wybacz». Z pięcioma tysiącami złotych, które odłożyła z dorywczych prac, kupiła bilet do Warszawy. Tamtego wieczoru, siedząc w pociągu, płakała, czując się jak zdrajczyni. Ale jednocześnie w jej piersi biło coś nowego — nadzieja. Chciała żyć, uczyć się, oddychać, nie oglądając się na szpitalne korytarze. W Warszawie wynajęła kąt w akademiku, dostała pracę jako kelnerka, zaczęła studia zaoczne. Po raz pierwszy poczuła się człowiekiem, a nie tylko czyjąś funkcją.
Barbara nie wybaczyła jej. Pierwsze miesiące dzwoniła, krzyczała, błagała, by wróciła. «Jesteś egoistką! Janek bez ciebie cierpi!» — jej głos ciął Agatę jak nóż. Wysyłała matce pieniądze, gdy tylko mogła, ale nie zamierzała wracać. Z czasem telefony stały się rzadsze, ale każda wiadomość była przesiąknięta wyrzutami. Agata wiedziała, iż Jankowi jest ciężko, iż matka jest wykończona, ale nie umiała już dźwigać tego ciężaru. Chciała kochać brata jak siostra, a nie jak opiekunka. A jednak za każdym razem, czytając słowa matki, pytała siebie: «A gdybym została, kim bym była?»
Teraz Agata żyje własnym życiem. Ma pracę w biurze, przyjaciół, plany na magisterkę. Ale cień przeszłości nie znika. Tęskni za Jankiem, za jego uśmiechem w dobre dni. Kocha matkę, ale nie potrafi wybaczyć jej odebranego dzieciństwa. Barbara wciąż pisze, a każda wiadomość brzmi jak echo domu, z którego Agata uciekła. Nie wie, czy kiedykolwiek będzie mogła wrócić, wytłumaczyć się, pogodzić. Ale jedno wie na pewno: tamtego dnia, gdy pociąg zabrał ją z Krakowa, uratowała samą siebie. I ta prawda — choć gorzka — daje jej siłę, by iść dalej.
