Ofiarowana Matka
Przez trzydzieści lat wstawałam przed świtem. Przygotowałam tysiące śniadań, wyprałam góry ubrań, opatrywałam rany i ocierałam łzy. Moje dzieci były moim wszechświatem, moim powodem istnienia. Pracowałam na podwójnych zmianach, żeby opłacić im studia, sprzedałam biżuterię na ich wesela, zastawiłam dom, by sfinansować ich biznesy.
Mama zawsze będzie tam mówili znajomi z podziwem. A ja uśmiechałam się z dumą, wierząc, iż buduję coś pięknego: rodzinę związaną bezwarunkową miłością.
Marek, mój najstarszy syn, przychodził co miesiąc. Zawsze czegoś potrzebował: żebym zaopiekowała się wnukami, pożyczyła pieniądze, ugotowała obiady na cały tydzień. Nikt nie gotuje tak jak ty, mamo mówił, obejmując mnie. A ja topniałam.
Agnieszka, moja środkowa córka, dzwoniła z płaczem za każdym razem, gdy pokłóciła się z mężem. Zostawiałam wszystko, żeby ją pocieszyć, dać rady, których nigdy nie słuchała. Ty rozumiesz mnie najlepiej wzdychała. A ja czułam się wyjątkowa, potrzebna.
Tomek, najmłodszy, wciąż mieszkał ze mną w wieku trzydziestu pięciu lat. Oszczędzam, żeby się usamodzielnić powtarzał, gdy prałam jego ubrania i gotowałam obiady. Jego oszczędności zawsze znikały na gry i wyjścia ze znajomymi.
Wszystko zmieniło się, gdy zachorowałam.
Głupi upadek, złamane biodro, dwa miesiące rekonwalescencji. Potrzebowałam pomocy przy myciu, gotowaniu, podstawowych zakupach.
Marek miał mnóstwo pracy. Agnieszka przechodziła trudny okres. Tomek wyprowadził się do kolegi tymczasowo tego samego dnia, gdy wyszłam ze szpitala.
Pierwsze dni czekałam. Na pewno przyjdą, muszą się tylko zorganizować. Ale godziny zmieniły się w dni, dni w tygodnie. Telefony stały się rzadsze. Wymówek przybywało.
Pewnego popołudnia, gdy walczyłam z otwarciem słoika osłabionymi dłońmi, usłyszałam znajome głosy w ogrodzie. Moje troje dzieci stało tam, ale nie zadzwonili. Podeszłam do okna i zobaczyłam, jak się kłócą.
Ktoś musi zająć się mamą mówił Marek.
Ja nie mogę, mam własną rodzinę odpowiedziała Agnieszka.
To sprzedajmy ten dom i wsadźmy ją do domu opieki zaproponował Tomek. Za te pieniądze moglibyśmy się choćby podzielić.
Wyszli, nie zaglądając do środka.
Tej nocy nie płakałam. Po raz pierwszy od dziesięcioleci pomyślałam o sobie. O kobiecie, którą byłam, zanim stałam się tylko mamą. O marzeniach, które pogrzebałam, o szansach, które odrzuciłam, by być dla nich zawsze dostępna.
Następnego ranka wykonałam trzy telefony.
Pierwszy do prawnika. Drugi do agencji nieruchomości. Trzeci do siostry, która od lat mieszkała za granicą i zapraszała mnie do siebie.
Sprzedałam dom w dwa tygodnie. Pieniądze wpłaciłam na swoje konto. Kupiłam bilet w jedną stronę.
Gdy dzieci się dowiedziały, przybiegły wściekłe. Po raz pierwszy od miesięcy, wszyscy troje przed moimi drzwiami.
Jak mogłaś nam to zrobić? krzyczał Marek. Jesteśmy twoją rodziną!
Po wszystkim, co dla ciebie zrobiliśmy szlochała Agnieszka.
A co z nami? pytał Tomek. Gdzie spędzimy święta?
Patrzyłam na nich w milczeniu. Te trzy osoby, które były moim całym światem, teraz widziały we mnie tylko problem do rozwiązania lub spadek do podziału.
Wy już mnie nie potrzebujecie powiedziałam ze spokojem, który mnie samą zaskoczył. A ja odkryłam, iż was też nie potrzebuję.
Zamknęłam drzwi.
Następnego dnia wsiadłam do samolotu. W fotelu 23A, patrząc w chmury, poczułam coś, czego nie doświadczyłam od dziesięcioleci: wolność.
Mówią, iż matki kochają bezwarunkowo. Ale nikt nie mówi, iż ta miłość, gdy nie jest odwzajemniona, może stać się więzieniem. I iż czasem najodważniejszą decyzją nie jest pozostanie, ale odejście.
Teraz mieszkam w małym domu nad morzem. Mam nowych przyjaciół, nowe zwyczaje, nowe marzenia. Dzieci dzwonią sporadycznie, zawsze pytając, kiedy wrócę.
Nie wrócę.
Bo zrozumiałam, iż opieka nad innymi nie czyniła mnie dobrą matką, jeżeli zapominałam o sobie. I iż prawdziwa miłość nie istnieje tam, gdzie są tylko oczekiwania i wygoda.
Po raz pierwszy w życiu jestem szczęśliwa, będąc po prostu sobą.
*Co o tym sądzisz? Czy matka ma prawo postawić swoje dobro ponad dobro dorosłych dzieci? Czy są więzi, których nigdy nie powinno się zrywać?*
