Matka wrzeszczała: Zdradziłeś mnie!, podczas gdy ojciec znikał bez słowa.
Weronika spała twardym snem, gdy telefon rozdarł ciszę nocy. Chwyciła słuchawkę, serce tłukło jej jak szalone.
Weronika! głos matki drżał z rozpaczą. Przyjeżdżaj! Natychmiast!
Mamo, co się stało? ocknęła się nagle, próbując opanować narastający niepokój. Znowu kłótnia z tatą? Całe życie się kłócicie, dajcie sobie spokój!
Już nie ma z kim się kłócić! krzyknęła matka, głos łamiąc jej się w gardle. Twój ojciec przestał istnieć!
Mamo Tata nie żyje? Weronika zdrętwiała, krew ścięła jej się w żyłach.
Przyjedź, zobaczysz sama! rzuciła matka. Nie da się tego omówić przez telefon!
Co mam zobaczyć? omal nie wrzasnęła z dezorientacji.
Przyjeżdżaj! matka rozłączyła się.
Drżąca, Weronika zaczęła się pakować. Pognała do rodzinnego domu na obrzeżach Krakowa, niezdolna wyobrazić sobie, co ją czeka.
Weronika! Chodź tu! głos matki brzmiał jak dzwon pogrzebowy.
Co jeszcze? mruknęła, przecierając załzawione oczy.
Co jeszcze?! Stoję nad przepaścią, a ona pyta! matka była bliska płaczu.
Mamo, jest siódma rano, sobota próbowała zachować zimną krew, choć niepokój w niej rósł. Mam własne sprawy, dzieci, męża. Wyjaśnij, bo nie przyjadę.
Nie przyjdziesz? matka aż się zakrztusiła z oburzenia. Już się dla ciebie nie liczę? Moje cierpienie cię bawi?
Mamo, całe życie się z tatą kłócicie przerwała Weronika. Mam dość bycia waszą rozjemczynią.
Twój ojciec zniknął! wrzasnęła matka, zanim linia się urwała.
Co się dzieje? burknął jej mąż, Krzysztof, przewracając się w łóżku.
Coś poważnego, najwyraźniej odparła cicho, wciąż w szoku. Muszę jechać.
Są nie do zniesienia! warknął Krzysztof. Twoja matka nie rozumie, iż masz własną rodzinę?
Krzysztof, nie zaczynaj. Rodziny się nie wybiera westchnęła. Muszę jechać. Wybacz, dzieci zostaną z tobą.
Jakby to był pierwszy raz zamruczał. Powiedz matce: jeżeli jeszcze tak zadzwoni, żądam rozwodu.
Weronika uniosła brew:
Serio?
Nie, oczywiście uśmiechnął się krzywo. Ale niech się przestraszy. Może wtedy zrozumie.
Nie zrozumie pokręciła głową, rzucając rzeczy do torby.
Całe życie rodzinny dom był polem bitwy. Matka, Bożena, wrzeszczała bez przerwy, podczas gdy ojciec, Marek, milczał, zaciskając wargi w cienką linię. Na zewnątrz ignorował jej wybuchy, ale Weronika wiedziała w środku gotował się jak garnek.
Kłótnie zaczęły się, gdy była nastolatką. Z początku rzadkie, z czasem stały się codziennością. Matka, z głosem jastrzębia, wywoływała awantury, które budziły całą kamienicę. choćby staruszkowie z ławki na podwórku kiwali głowami: Jak on z nią wytrzymuje? Biedny człowiek.
Nikt nie pytał, jak Weronika przetrwała to piekło. Z zewnątrz rodzina wyglądała idealnie: ojciec kierował laboratorium na uczelni, zarabiał dobrze, matka nie pracowała, zajmując się domem i córką. Ale zajmowanie to było mocne słowo. Bożena rządziła wszystkim: mężem, Weroniką, choćby sprzątaczką, którą ojciec zatrudnił, by jej ulżyć. Na próżno.
Kłótnie trwały, publiczne, okrutne. Weronika była tylko kolejnym meblem jej uczucia się nie liczyły. Marzyła o ucieczce. I uciekła. Wyjechała na studia do Krakowa, zostawiając rodzinne miasteczko, wracając rzadko. Ale każda wizyta zatruwały ich krzyki.
Pewnego dnia ojciec, wściekły, ryknął: Czego ty jeszcze chcesz, Bożena? Księżyca z nieba? Matka, zaskoczona, iż ośmielił się przerwać, parsknęła śmiechem, zanim na chwilę zamilkła.
Na ich ślubie matka przeszła samą siebie. Ciągnęła ojca, krytykowała wszystko, a gdy prowadzący zaproponował Markowi toast, skoczyła: Ja to powiem! Jemu nie można powierzyć nic ważnego! Goście wymienili spojrzenia, Weronika spłonęła ze wstydu.
Po ślubie ojciec w tajemnicy kupił jej mieszkanie w Krakowie, zaklinając, by matce nic nie mówiła. Zachowała sekret, zdradzając go tylko Krzysztofowi. Niespodzianka! zdziwił się. Mam nadzieję, iż nie będziemy mieli takich sekretów. Nigdy uśmiechnęła się. Odziedziczyłam po tacie: nie znoszę konfliktów.
Te wspomnienia dopadły ją w drodze. Spodziewała się zwykłych skarg, zmęczonego spojrzenia ojca. Ale rzeczywistość okazała się gorsza.
Matka otworzyła drzwi, zawodząc: Dałam mu wszystko młodość, życie! A on śmie!
Mamo, gdzie tata? Weronika złapała ją za ramiona.
Twój ojciec uciekł tej nocy! wybuchnęła matka, łzy lejąc strumieniem.
Uciekł? ziemia zniknęła jej spod nóg.
Wyszedł, gdy spałam! Spakował rzeczy i zniknął!
Dzwoniłaś do niego?
Oczywiście! Nie odbiera! Spróbuj ty, on już ze mną nie rozmawia!
Weronika wykręciła numer. Ojciec odezwał się od razu, spokojnie: Wiem, dlaczego dzwonisz. Zasłużyłem, by twoja matka mnie więcej nie zobaczyła. Jestem u znajomego. jeżeli potrzebujesz, jestem. Dla ciebie.
Tato, gdzie jesteś? spytała, czując palące spojrzenie matki.
Na wsi. Na razie. Zobaczymy. Dobrze?
Dobrze szepnęła.
Co mu obiecałaś? wrzasnęła matka. Temu zdrajcy!
Mamo, dość! Tata nie jest zdrajcą. Ma dość twoich dramatów.
Tak ci powiedział?
Nie, ja. Jest u znajomego. Wróci, nie martw się.
Nigdy nie wrócił. Matka odkryła adres, pogna
