Weronika siedziała na ganku swojego domu w Poznaniu, trzymając w dłoniach filiżankę z ostudzoną herbatą. Jej serce rozdzierało się na dwoje: jedna połowa płakała nad synem, Krzysztofem, który własnymi rękami zniszczył wszystko, co miał, a druga cicho radowała się za Kingę, swoją byłą synową, która wreszcie wyrwała się na wolność. Weronika wiedziała, iż jej uczucia – ta wybuchowa mieszanina miłości i wstydu, żalu i ulgi – nigdy nie zostaną zrozumiane przez sąsiadów plotkujących o rozwodzie. Ale nie mogła nie czuć właśnie tak, patrząc na ruiny pozostawione przez syna i na światło, które znów zabłysło w oczach Kingi.
Krzysztof był jej jedynym dzieckiem, jej dumą. Wychowywała go sama, po tym jak mąż odszedł, zostawiając ją z niemowlęciem na rękach. Weronika wkładała w niego całą duszę: szyła mu koszule, nocami sprawdzała lekcje, oszczędzała na sobie, by on miał nowe buty. Marzyła, iż wyrośnie na silnego, mądrego, godnego człowieka. I długo wydawało się, iż tak właśnie będzie. Krzysztof ożenił się z Kingą – dobrą, pracowitą dziewczyną, która patrzyła na niego z uwielbieniem. Urodziła się im córka, Zosia, i Weronika myślała, iż jej syn w końcu odnalazł szczęście. Ale się myliła.
Krzysztof się zmienił. A może po prostu pokazał, kim naprawdę był. Zaczynał znikać na całe noce, wracał z zapachem obcych perfum. Kinga, z oczami zaczerwienionymi od płaczu, milczała, próbując ratować rodzinę dla Zosi. Weronika widziała, jak synowa gaśnie, ale nie mieszała się – bała się, iż syn się obrazi. A on, zamiast docenić żonę, która ciągnęła dom, dziecko i jego samego, szukał przygód gdzie indziej. Weronika próbowała z nim rozmawiać, ale Krzysztof tylko machnął ręką: „Mamo, nie wtrącaj się, wiem, co robię”. Milczała, ale każde jego ostre słowo było jak nóż w jej sercu.
Upadek zaczął się niewinnie, ale skończył katastrofą. Krzysztof zaczął romansować z koleżanką z pracy, choćby nie ukrywając tego zbytnio. Kinga się dowiedziała, ale zamiast awantury cicho spakowała rzeczy. Wniosła o rozwód, zabrała Zosię i wyjechała do rodziców. Weronika pamięta ten dzień, gdy syn wrócił do pustego mieszkania. Był zagubiony, ale nie żałował. „Ona sama jest sobie winna, nie doceniała mnie” – rzucił, i wtedy Weronika po raz pierwszy spojrzała na niego jak na obcego. Jej chłopiec, jej duma, stał się człowiekiem, który zniszczył swoją rodzinę przez własną głupotę i egoizm.
Sąsiedzi plotkowali, obwiniają Kingę: „Rzuciła męża, zabrała dziecko, egoistka!” Weronika milczała, ale w środku gotowała się. Wiedziała prawdę. Wiedziała, jak Kinga nocami kołysała Zosię, jak harowała na dwóch etatach, podczas gdy Krzysztof „odpoczywał” ze znajomymi. Wiedziała, jak synowa starała się ratować małżeństwo, dopóki nie podeptał jej godności. I teraz, gdy Kinga odeszła, Weronika nie mogła jej winić. Przeciwnie – podziwiała jej siłę. Odejść od kogoś, kogo się kocha, dla własnego ocalenia – to odwaga, której jej syn nigdy nie zrozumie.
Minął rok. Krzysztof żył sam, narzekając na samotność, ale nie robiąc nic, by się zmienić. Winił wszystkich – Kingę, los, choćby matkę, która „go nie wsparła”. Weronika patrzyła na niego i widziała nie dorosłego mężczyznę, ale rozpuszczonego chłopca, którego może sama zepsuła ślepą miłością. Jej serce bolało za nim, ale nie mogła już usprawiedliwiać jego czynów. Wspominała, jak krzyczał na Kingę, jak ignorował Zosię, i rozumiała: sam wybrał tę drogę.
Za to Kinga rozkwitła. Znalazła nową pracę, zapisała się na kurs fotograficzny, o którym marzyła. Zosia, jej mała kopia, śmiała się częściej, niż płakała. Weronika widziała je raz w parku – Kinga huśtała córkę, a Zosia piszczała z radości. W tamtej chwili Weronika poczuła dziwną ulgę. Jej synowa, którą tak kochała, była wolna. Zrzuciła kajdany, które nałożył na nią Krzysztof, i zaczęła żyć tak, jak na to zasługiwała. Weronika się uśmiechnęła, ale łzy ciekły jej po policzkach. Cieszyła się za Kingę, ale płakała nad synem, który wszystko stracił.
Teraz Weronika żyje z tym rozdartym sercem. Kocha Krzysztofa, ale nie może być z niego dumna. Tęskni za Zosią, ale cieszy się, iż dziewczynka rośnie przy matce, która uczy ją siły. Myśli o Kindze i modli się, by nigdy nie oglądała się za siebie. A jeszcze pyta siebie: czy mogła wychować syna inaczej? To pytanie dręczy ją nocami, ale odpowiedzi nie ma. Jest tylko gorzka prawda: jej syn zniszczył swoją rodzinę, a synowa znalazła w sobie siłę, by zacząć od nowa. I w tym bolesnym końcu Weronika dostrzega nadzieję – nie dla siebie, ale dla tych, którzy potrafili się wyrwać.
