Masz miesiąc na wyprowadzkę z mojego mieszkania!” – oznajmiła teściowa, a mąż ją poparł.

„Masz miesiąc, żeby wyprowadzić się z mojego mieszkania!” — oświadczyła teściowa. I mąż stanął po jej stronie.

Z Arturem byliśmy razem już dwa lata, gdy postanowiliśmy zalegalizować nasz związek. Przez ten czas szczerze wierzyłam, iż los obszedł się ze mną łaskawie nie tylko w kwestii narzeczonego, ale i jego rodziny. Z matką Artura zawsze układało nam się całkiem dobrze. Słuchałam jej rad, okazywałam szacunek, a choćby cieszyłam się w duchu, iż trafiłam na tak mądrą i życzliwą teściową.

Ślub w większości sfinansowała właśnie ona. Moi rodzice mogli pomóc tylko w niewielkim stopniu — mieli swoje problemy i nikt nie miał im tego za złe. Wszystko układało się jak w bajce. Zdawało się, iż przed nami tylko świetlana przyszłość. Jednak zaledwie kilka dni po ślubie moja „kochana” teściowa zaskoczyła nas słowami, które do dziś brzmią mi w uszach.

— No cóż, dzieci — powiedziała sucho — spełniłam swój matczyny obowiązek. Wychowałam syna, wykształciłam go, ożeniłam. A teraz proszę się pakować: macie dokładnie miesiąc, żeby zwolnić moje mieszkanie. Jesteście teraz rodziną — uczcie się żyć na własną rękę. Będą trudności, ale one was zahartują. Musicie nauczyć się oszczędzać, kombinować, szukać rozwiązań. A ja… ja w końcu zacznę żyć dla siebie.

Zamarłam. Artur milczał. Myślałam, iż to żart, ale po twarzy teściowej było widać, iż mówi poważnie.

— I proszę, nie liczcie, iż będę niańczyć wnuki — dodała, jakby dobijała nasze nadzieje. — Oddałam synowi wszystko. I więcej nikomu nic nie jestem winna. Tak, jestem babcią, ale nie opiekunką. Zawsze będziecie mile widziani w odwiedziny, ale na moją pomoc — niestety — nie liczcie. Nie osądzajcie mnie, zrozumiecie, gdy sami będziecie w moim wieku.

Powiedzieć, iż byłam w szoku, to nic nie powiedzieć. Wszystko, w co wierzyłam, rozpadło się w jednej chwili. Stałam pośrodku pokoju, który uważałam za nasz tymczasowy, ale przytulny dom, i czułam, jak ziemia ucieka mi spod nóg. Byłam wściekła, czułam się zraniona i oszukana. Ta kobieta zostanie sama w trzypokojowym mieszkaniu, a nas wyrzuca na ulicę jak obcych. I to przecież Artur jest jej synem, współwłaścicielem tego miejsca!

Czekałam, iż on choć słowem stanie w mojej obronie, iż wesprze mnie… Ale spojrzał na mnie i cicho powiedział:

— Chyba mama ma rację. Musimy spróbować poradzić sobie sami.

Natychmiast zaczął szukać mieszkania do wynajęcia, interesować się nowymi ofertami — „muszę więcej zarabiać, skoro teraz zaczynamy własne życie”.

Patrzyłam na niego i nie poznawałam. Gdzie jest ten człowiek, który przysięgał, iż nigdy mnie nie skrzywdzi? Gdzie jego obietnice ochrony i wsparcia?

Moi rodzice niestety nie mogli nas przygarnąć — mieszkali w małej dwupokojowej „kostce” z moją młodszą siostrą. Pomóc finansowo — tym bardziej. Nie mam im tego za złe. Ale gdzie podziała się ta teściowa z życzliwym uśmiechem i ciepłym toNagle zrozumiałam, iż w tej rodzinie zawsze będę obca, bo lojalność Artura leży po stronie matki, a nie żony.