Poniedziałkowy poranek w łódzkiej fabryce Beko przyniósł niezwykły widok. Zamiast codziennych uniformów, 1100 pracowników przybyło do pracy ubrani na czarno. Ta spontaniczna akcja stanowi wymowny protest przeciwko niedawno ogłoszonym planom zamknięcia zakładu.
Fot. DALL·E 3 / Warszawa w Pigułce
Decyzja koncernu Beko Europe o likwidacji fabryk w Łodzi i Wrocławiu spadła na pracowników jak grom z jasnego nieba. Jeszcze miesiąc wcześniej mówiono im o zwiększonej produkcji i świetlanej przyszłości. Teraz stoją w obliczu utraty pracy i niepewnego jutra.
Nastroje wśród załogi są fatalne. Dla wielu pracowników, z których niektórzy spędzili w fabryce ponad 20 lat, to nie tylko utrata pracy, ale części tożsamości. Szczególnie trudna sytuacja czeka samotne matki i osoby w wieku przedemerytalnym, dla których znalezienie nowej pracy może okazać się wyjątkowo trudne.
Sebastian Graczyk, szef NSZZ „Solidarność” w zakładach Beko, zapowiada twarde negocjacje z zarządem. Celem jest nie tylko zapewnienie godnych odpraw, ale także wsparcie w znalezieniu nowej pracy i pomoc psychologiczna dla zwalnianych pracowników.
Czarne koszulki to dopiero początek. Pracownicy zapowiadają, iż jeżeli warunki odejścia nie będą satysfakcjonujące, są gotowi na bardziej radykalne kroki, włącznie ze strajkiem.
Dyrekcja Beko Europe zapewnia o chęci znalezienia najlepszych rozwiązań dla pracowników. Jednak w obliczu tak dramatycznej decyzji, zaufanie między załogą a zarządem zostało poważnie nadszarpnięte.
Ta sytuacja to nie tylko dramat 1800 rodzin w Łodzi i Wrocławiu. To symbol szerszego problemu – niepewności zatrudnienia w erze globalizacji i automatyzacji. Stawia to pytanie, czy lokalne społeczności i rząd są przygotowane na takie wyzwania.
Czarna manifestacja w Beko to więcej niż protest. To krzyk rozpaczy ludzi, którzy z dnia na dzień stanęli w obliczu utraty nie tylko pracy, ale i życiowej stabilizacji. To także wezwanie do szerszej debaty na temat przyszłości pracy w Polsce i ochrony pracowników w obliczu globalnych zmian gospodarczych.
.jpg)
