Stałam przy zlewie, ręce zanurzone w lodowatej wodzie. Przez okno widać było, jak wieczorny zmierzch powoli kładzie się nad naszą kamienicą w Warszawie. Z salonu dobiegł śmiech, a głos Heleny rozbrzmiewał głośniej niż wszystkie inne czysty, dzwoniący, pewny siebie. Ten śmiech prześladywał mnie już od pięciu lat.
Spojrzałam w okno, zobaczyłam swoje odbicie bladą twarz, czerwone oczy, drżące usta. To nie była słabość, to był próg.
Dość.
Drzwi otworzyły się i wszedł Andrzej.
Jadwigo szepnął. Nie warto. Nie wprowadzaj jej do środka.
Nie warto? odwróciłam się. Zawsze to to samo, Andrzeju. Zawsze mnie poniżasz, a ty siedzisz i milczysz.
Nie chcę kłótni. Wiesz, jak ona jest nie zmieni się.
Wiem odparłam. Ale i ja nie będę dłużej milczeć.
Otrzepałam ręce, podniosłam głowę i ruszyłam w stronę salonu. Serce biło mocno, ale tym razem nie czułam strachu.
Weszłam. Wszyscy wciąż się śmiali. Helena siedziała pośrodku, trzymając kieliszek wina.
Oto nasza Jadwiga! zawołała. Właśnie opowiadałam, jak Andrzej kiedyś wyskoczył przez okno, żeby ją zobaczyć. Upadł i urwał sobie kostkę!
Pamiętam odpowiedziała spokojnie Maria. Płakał, a ja bandażowałam mu kolano. Dziś znowu płaczę tylko iż w domu.
Śmiech zamarł. Zapadła ciężka cisza.
Co chcesz powiedzieć? zapytała teściowa, unosząc brew.
Że pięć lat znosiłam jej kpiny powiedziała jasno Maria. Pięć lat milczenia, a ona poniżała mnie przy wszystkich.
Nie mów tak próbowała przerwać Helena. Ja po prostu mówię szczerze!
Nie, odparła Maria. Ty nie mówisz szczerze. Jesteś okrutna.
Wszyscy zamilkli. choćby Wanda nie odważyła się odezwać.
Nazywasz mnie okrutną w moim własnym domu? drgnął głos Heleny.
Tak. Bo jeżeli poniżasz człowieka, którego kocha twój syn, to jest to okrucieństwo.
Andrzej wstał. Po raz pierwszy od lat jego oczy były poważne.
Mamo, dość.
Helena spojrzała na niego, jak na obcego.
Ty też przeciwko mnie, Andrzeju?
Nie przeciwko tobie, ale za nas. Myślisz, iż masz rację, ale nie widzisz, iż nas raniisz.
Teściowa zamilkła, palce zacisnęły się na szkle.
Chciałam tylko, żeby wszystko było tak, jak powinno.
Ja chcę po prostu szacunku powiedziała Maria. Nie musi być po twojemu.
Zapanowała cisza. Nikt nie odważył się ruszyć.
Maria wzięła płaszcz.
Idziemy.
Andrzej skinął głową.
Zgadza się.
Wyszliśmy z domu. Na dworze wieczorne powietrze było chłodne, ale lekkość w nim była przyjemna. Maria wciągnęła głęboko oddech, jakby po raz pierwszy od lat.
Nie wiedziałem, iż tak cię to boli szepnął Andrzej.
Teraz wiesz odpowiedziała. I nie chcę, żeby nasze dzieci widziały matkę poniżaną.
Objął ją za ramiona.
Nie pozwolę już na to.
Minął tydzień. Dom wypełnił się ciszą i śmiechem dzieci. Po raz pierwszy od dawna Maria odczuła spokój. Gotowała grochówkę, a z pokoju dochodziły małe szczęśliwe głosy.
Telefon zadzwonił. Na ekranie Helena. Serce podskoczyło.
Halo?
Jadwigo głos po drugiej stronie był miękki, niepewny. Chcę się przeprosić.
Maria zamilkła.
Myślałam ostatnio dużo. Zdałam sobie sprawę, iż byłam niesprawiedliwa. Może bałam się, iż stracę syna. Niechcący straciłam ciebie.
Łzy napłynęły do oczu Marii.
Nie chcę wojny rzekła. Chcę, żeby nasze dzieci miały babcię, która je kocha.
Będą odparła Helena. jeżeli pozwolisz mi być taką.
Przyjdź jutro uśmiechnęła się Maria. Upiekę ci tort. Nie po to, żebyś mnie oceniała, ale po to, żebyśmy razem jedli.
Dobrze odpowiedziała cicho Helena. Ja też przyniosę coś domowego. Bez Szymona.
Następnego dnia dom pachniał wanilią. Gdy Helena weszła, trzymała pudełko z kokardą.
Przyniosłam coś powiedziała nieśmiało. Zrobiłam to sama.
To musi być najsmaczniejsza rzecz na świecie odparła Maria, uśmiechając się.
Obie zaczęły ubijać krem. Nie było napięcia, nie było słówbroni. Po prostu dwie kobiety, które po cichu się wybaczały.
Moja matka mawiała, iż miłość pokazuje się czynami mruknęła Helena. Chyba to ja zapomniałam.
Nie jest za późno, by to sobie przypomnieć odpowiedziała Maria, kładąc rękę na jej dłoni.
Andrzej stał w progu i patrzył na nie z uśmiechem.
Wieczorem zjedli dwa torty jeden Marii, drugi Heleny. Nikt nie porównywał. Nikt nie krytykował. Bo tym razem słodycz była nie w kremie, a w przebaczeniu.
