Mama nie może dogadać się z synową, ale też nie może wyrzucić młodych z domu – boi się całkowicie stracić kontrolę nad synem

Sama przecież przez lata robiła wszystko, żeby jej ukochany syneczek zawsze był przy niej. Gotowa była położyć się krzyżem, by tylko młodzi choćby nie pomyśleli o tym, żeby zamieszkać osobno. Myślała, iż gwałtownie zapędzi synową pod pantofel i dalej będzie królową w domu. Ale wyszło inaczej.

Mój młodszy brat Kamil od zawsze był bardziej podatny na wpływ mamy. Od dziecka niańczyła go ponad miarę, skutecznie odbierając mu chęć do samodzielności. W efekcie wyrósł z niego grzeczny, dobrze wytresowany chłopiec, który je, nosi chusteczkę w kieszeni i nie sprawia mamie przykrości.

Ze mną próbowała podobnie, ale za późno się za mnie zabrała – byłam już na tyle duża, iż miałam własne zdanie i umiałam się odszczeknąć. Dlatego dobre relacje z mamą udało się nawiązać dopiero wtedy, gdy się od niej wyprowadziłam.

Teraz mam trzydzieści lat, Kamil dwadzieścia sześć. Rok temu wziął ślub. Pomysł ślubu oczywiście nie był jego – mama nagle zorientowała się, iż synek już dorosły, a wciąż bez rodziny. A jej zegar biologiczny tyka – czas na wnuki.

Na mnie w tym temacie już nie liczy, bo z mężem mamy plan: najpierw mieszkanie, potem dzieci. Mama przestała ze mną o to walczyć, bo nic nie wskórała. Skupiła się więc na bracie.

Kamil nie okazywał szczególnego entuzjazmu wobec pomysłu matki. On w ogóle jest bardzo flegmatyczny. Całe przygotowania do ślubu mama wzięła na siebie, na szczęście miała dużo koleżanek z dorosłymi, niezamężnymi córkami. To z nimi zaczęła go umawiać.

Wybór synowej niemal jak konkurs w trzech etapach. I wtedy Kamil zaskoczył wszystkich – poznał dziewczynę sam! Mama była w szoku, a zanim się obejrzała, syn już planował ślub. Zdołała tylko zablokować pomysł, by po ślubie zamieszkali osobno.

Kamil i Wiktoria zamieszkali więc z naszą mamą. Synowa udawała pokorną i grzeczną dziewczynkę, co mamie bardzo odpowiadało. Ale to było tylko do ślubu – albo tak się złożyło, iż po ślubie zaczęła się zmieniać. Zdaniem mamy – oczywiście na gorsze. Czyli zaczęła mamie… odpowiadać.

Mama ma życie zaplanowane co do minuty – o której wstawać, o której jeść śniadanie, kiedy spać. Wiktoria, która wcześniej się tego trzymała, zaczęła wszystko sabotować. Odmówiła wstawania w weekendy o dziewiątej – potrafiła spać do jedenastej! A to znaczy, iż śniadanie przepada i cały harmonogram mamy w rozsypce.

Ale najgorsze – iż zaczęła „psuć” Kamila. Mama próbowała ich dyscyplinować jak kiedyś jego – nie przyszli na czas na obiad, to będą głodni. Okazało się, iż z dorosłymi to nie działa. Gdy pierwszy raz mama oznajmiła złośliwie, iż nie dostaną śniadania, bo się spóźnili, Wiktoria ziewnęła, oboje się ubrali i poszli jeść do kawiarni. Wrócili wieczorem. I cały dzień mamy był z głowy.

Mama stale się skarży – iż Wiktoria nie trzyma się zasad, nie sprząta po sobie, a w ich szafie panuje chaos.

– choćby Kamisiowi nie prasuje koszulek! – żali się mama, która kiedyś choćby skarpetki synkowi prasowała, żeby miały idealne zagięcia.

Za każdym razem, gdy narzeka na Wiktorię, mówię mamie jedno: jeżeli tak cię denerwują, pozwól im zamieszkać osobno. Ale to dla niej nie do przyjęcia – jak to, miałaby oddać synka? Jak go wtedy kontrolować?

Ostatnio ma nowy dramat – Kamil zaczął bronić żony. Samo to, iż w ogóle zaczął coś mówić, to już sukces, a tu jeszcze broni Wiktorii! Niedawno powiedział coś strasznego: iż jeżeli mamie wszystko tak bardzo przeszkadza, to może czas rozejrzeć się za własnym mieszkaniem.

– Tak powiedział, możesz sobie wyobrazić? – łkała mama, licząc na moje wsparcie.

A ja? A ja trzymam stronę Wiktorii. Bo udało jej się coś niewiarygodnego – obudziła Kamila. Jeszcze nie działa, ale przynajmniej mówi!

Doradzam mamie: albo się z nimi pogódź, albo daj im wolność. Bo inaczej popsuje sobie relacje z synem na zawsze.

Ale mama nie potrafi. W obu przypadkach traci kontrolę, a to dla niej niewyobrażalne. Więc dalej toczy wojnę z synową… i wylewa żale na mnie.

A ja? Ja naprawdę kibicuję Wiktorii.