Mam 69 lat i mam prawo mówić o swoim życiu — sekrety, które przestaną być tajemnicą.

Mam już 69 lat i mam prawo mówić o swoim życiu – o tajemnicach, które dłużej nie zniosę w sobie.

W małym miasteczku pod Gdańskiem, gdzie Bałtyk szepcze przez cały czas nieopowiedziane historie, moje życie pełne poświęceń i ciężkiej pracy doszło do momentu, w którym nie mogę już milczeć. Nazywam się Halina Nowak, mam 69 lat i stoję przed wyznaniem, które może zburzyć mój spokój. Ale prawda, która paliła mnie od lat, domaga się wyjścia na światło dzienne.

**Życie dla innych**

W moim wieku mogę sobie pozwolić na spokojną kawę na balkonie i bajki z wnukami. Zamiast tego wciąż pracuję – w Holandii, opiekując się starszymi, by utrzymać rodzinę. 27 lat temu pierwszy raz wyjechałam za granicę, zostawiając męża Wojciecha i córkę Kingę. Miałam wtedy 42 lata i myślałam, iż to na krótko – zarobię, wierzynę, i wreszcie odetchniemy. Ale los rzucił inną kością.

Mój wyjazd nie był kaprysem. Wojtek stracił pracę w stoczni, a Kinga marzyła o modnych ciuchach i wyjazdach na wakacje. Ledwo wiązaliśmy koniec z końcem. Zgłosiłam się do agencji i wyjechałam do Holandii, myśląc, iż wrócę za rok, może dwa. Lata przeminęły, a ja wciąż sprzątałam, zmieniałam pieluchy i słuchałam cudzych historii, podczas gdy moje życie uciekało gdzieś obfitą benzyną do sąsiedniego kraju. Pieniądze wysyłałam do domu – na studia Kingi, remont mieszkania, nowy samochód dla Wojtka. Poświęcałam się dla nich bez słowa skargi.

**Tajemnica, która gryzła jak rdza**

Ale w Holandii nie tylko pracowałam. Poznałam tam Stefana – sympatycznego wdowca, o którego się troszczyłam. Był starszy, ale jego dobre serce i ciepłe słowa stały się dla mnie ukojeniem. Wieczory, gdy płakałam z tęsknoty, umilał rozmową lub po prostu cichą obecnością. Z czasem zrozumiałam, iż go kocham. To nie była zdrada w klasycznym sensie – nigdy nie przekroczyliśmy granicy, ale moje serce, zmęczone samotnością, przywiązało się do niego.

Stefan szanował mój brzmiący ślub, a ja nie zdradziłam Wojtka. Ale te uczucia stały się moją tajemnicą, która kłuła jak niewyciągnięta drzazga. Gdy pięć lat temu Stefan zmarł, płakałam, jakbym straciła część siebie. Nikomu nie powiedziałam – ani Kindze, ani mężowi. Teraz, gdy jestem na krótkim urlopie w domu, czuję, iż dłużej tego nie udźwignę.

**Rodzina, która widzi tylko przelew**

Kinga dorosła, wierzynęła, urodziła dwoje dzieci. Uważa, iż powinnam dalej pracować, by wspierać jej rodzinę. „Mamo, ty się do tego przyzwyczaiłaś, a nam grosz do grosza się przyda” – mówi, nie zastanawiając się, jak to jest wstawać o piątej rano w wieku emerytalnym, by szorować cudze podłogi. Wojtek też przywykł do moich przelewów. Żyje swoim – wędkowanie, kumple, telewizja. Gdy wracam, cieszy się, ale widzę, iż dawno odzwyczsie ode mnie, a ja stałam się dla nich tylko bankomatem w butach, który cicho skrzypi w kącie.