Wanda siedziała w swoim małym mieszkaniu w Poznaniu, wpatrując się w stary telewizor, który buczał w kącie, ale nie zagłuszał ciszy wypełniającej jej dom. Jej dłonie, pokryte zmarszczkami, drżały, ściskając telefon, na którym nie było nowych wiadomości. Właśnie dzwoniła do syna, Marka, i córki, Anny, z tą samą prośbą: „Zabierzcie mnie do siebie, ciężko mi samotnie”. Ich odpowiedzi, choć grzeczne, ciąły jak nóż: „Mamo, nie mamy miejsca”, „Mamo, teraz to nie jest dobry moment”. Wanda odłożyła telefon i rozpłakała się, czując, jak samotność ściska ją w swoich zimnych objęciach. W wieku 67 lat nie wiedziała, jak żyć dalej.
Jej życie wypełnione było trudem i poświęceniem. Wanda sama wychowała Marka i Annę, po tym jak ich ojciec zmarł na zawał serca, gdy dzieci miały dziesięć i osiem lat. Pracowała jako krawcowa, nocami szyjąc przy maszynie, by mieli ciepłe kurtki i zeszyty do szkoły. Wszystko sobie odmawiała – nowe sukienki, wyjazdy nad morze, choćby zwykły odpoczynek – by dzieciom niczego nie brakowało. Marek został prawnikiem, Anna nauczycielką, a Wanda dumna była z nich, jakby ich sukcesy były jej własnym zwycięstwem. ale teraz, gdy siły ją opuszczały, a zdrowie szwankowało, okazała się nikomu niepotrzebna.
Wanda nie chciała być ciężarem. Starała się radzić sama: przygotowywała proste zupy, chodziła na zakupy mimo bólu w kolanach, sprzątała mieszkanie, choć ręce ledwo ją słuchały. Ale każdy dzień był wyzwaniem. Schody na trzecie piętro wydawały się górą nie do zdobycia, torby z zakupami ważyły tonę, a noce ciągnęły się w nieskończoność. Bała się upaść, zachorować, zostać bezsilna w pustym mieszkaniu, gdzie nikt nie usłyszy jej wołania. Marzyła, by zamieszkać z dziećmi, widywać wnuki, czuć się częścią rodziny. ale jej prośby spotykały się z odmową, a każde „nie” brzmiało jak wyrok – jej życie straciło wartość.
Marek mieszkał we Wrocławiu z żoną i dwójką dzieci. Gdy Wanda dzwoniła, mówił: „Mamo, u nas ciasno, dzieci hałasują, nie będzie ci dobrze”. Słyszała w jego głosie irytację i rozumiała – nie chce zmieniać swojego życia dla niej. Anna, mieszkająca w Krakowie, była łagodniejsza, ale jej słowa raniły tak samo: „Mamo, pomyślimy, ale teraz jest trudno, tonę w pracy”. Wanda wyobrażała sobie, jak dzieci dyskutują o niej za plecami, nazywają ją „problemem”, a jej serce pękało. Nie prosiła o luksusy – jedynie o kąt, gdzie mogłaby być blisko, gdzie ktoś by jej wysłuchał. ale choćby to okazało się zbyt wiele.
Pewnego dnia, po kolejnej odmowie, Wanda usiadła, by napisać list. Chciała wylać na papier cały swój ból, ale zamiast tego napisała: „Kocham was, ale boję się. jeżeli już mnie nie potrzebujecie, powiedzcie to wprost”. Wysłała go Markowi i Annie, ale odpowiedzi nie było. Cisza bolała bardziej niż słowa. Wanda patrzyła na zdjęcia dzieci wiszące na ścianie i pytała siebie: „Gdzie popełniłam błąd? Dlaczego się odwrócili?”. Przypominała sobie, jak ich przytulała, śpiewała kołysanki, poświęcała wszystko, i nie rozumiała, dlaczego jej miłość przywiodła ją do takiej samotności.
Sąsiedzi próbowali pomóc. Ciocia Basia z parteru przynosiła pierogi, młody chłopak z czwartego piętra pomagał nieść zakupy. Ich dobroć tylko uwydatniała pustkę – obcy troszczyli się o nią bardziej niż własne dzieci. Wanda zaczęła chodzić do klubu seniora, gdzie śpiewała w chórze i uczyła się robić na drutach. Tam się uśmiechała, żartowała, ale po powrocie do domu znów witała ją cisza. Jej wnuki, które widywała raz do roku, rosły bez niej, a ta myśl kłuła jak szpilka. Marzyła, by piec im racuchy, opowiadać bajki, ale zamiast tego siedziała sama, licząc mijające dni.
Teraz Wanda stara się odnaleźć sens w każdej chwili. Zapisała się na kurs komputerowy, by nauczyć się wideorozmów – może wnuki zechcą ją zobaczyć. Sadzi kwiaty na parapecie, mając nadzieję, iż ich kolory rozjaśnią smutek. ale nocami, gdy sen nie przychodzi, płacze, pytając: „Za co mi to wszystko?”. Wciąż ma nadzieję, iż Marek lub Anna zmienią zdanie, zadzwonią, powiedzą: „Mamo, przyjedź”. Z każdym dniem ta nadzieja jednak gaśnie. Wanda nie wie, ile czasu jej pozostało, ale chce przeżyć te lata nie w samotności, ale w rodzinnym cieple. Dopóki jej dzieci milczą, uczy się kochać siebie – po raz pierwszy od 67 lat.
Życie uczy, iż czasem ci, dla których poświęcamy wszystko, nie docenią naszej miłości. Ale choćby gdy świat wydaje się zimny, w naszych sercach zawsze może płonąć iskra nadziei – na nowe początki i odzyskaną godność.
