Mam 67 lat, mieszkam sama i proszę dzieci, żeby zabrały mnie do siebie, ale one odmawiają. Nie wiem, jak żyć dalej.
Weronika siedziała w swoim małym mieszkaniu w Poznaniu, wpatrując się w stary telewizor, który buczał w kącie, ale nie zagłuszał ciszy wypełniającej jej dom. Jej pomarszczone dłonie drżały, ściskając telefon, na którym nie było nowych wiadomości. Właśnie dzwoniła do syna, Jakuba, i córki, Anny, z tą samą prośbą: „Zabierzcie mnie do siebie, samotnie jest ciężko”. Ich odpowiedzi, choć uprzejme, ciąły jak nóż: „Mamo, nie mamy miejsca”, „Mamo, to nie jest dobry moment”. Weronika odłożyła telefon i rozpłakała się, czując, jak samotność ściska ją w swoich lodowatych ramionach. W wieku 67 lat nie wiedziała, co ma dalej robić.
Jej życie było pełne trudu i poświęceń. Weronika wychowała Jakuba i Annę sama, po tym jak ich ojciec zmarł na zawał, gdy dzieci miały dziesięć i osiem lat. Pracowała jako krawcowa, noce spędzała przy maszynie, żeby mieli ciepłe kurtki i zeszyty do szkoły. Wszystkiego sobie odmawiała — nowych sukienek, wyjazdów nad morze, zwykłego odpoczynku — byle tylko dzieciom niczego nie brakowało. Jakub został prawnikiem, Anna nauczycielką, a Weronika była z nich dumna, jakby ich sukcesy były jej własnym zwycięstwem. Ale teraz, gdy jej siły słabły, a zdrowie szwankowało, okazała się nikomu niepotrzebna.
Nie chciała być ciężarem. Starała się radzić sama: gotowała proste zupy, chodziła do sklepu mimo bólu w kolanach, sprzątała mieszkanie, choć ręce ledwo jej słuchały. Każdy dzień był jednak wyzwaniem. Schody na trzecie piętro wydawały się górą, torby z zakupami — nie do udźwignięcia, a noce — niekończące się. Bała się upaść, zachorować, leżeć w pustym mieszkaniu, gdzie nikt nie usłyszy jej wołania. Marzyła, by mieszkać z dziećmi, widywać wnuki, czuć się częścią rodziny. Jej prośby spotykały się jednak z odmową, a każde „nie” brzmiało jak potwierdzenie, iż jej życie już nic nie znaczy.
Jakub mieszkał we Wrocławiu z żoną i dwójką dzieci. Gdy Weronika dzwoniła, mówił: „Mamo, u nas ciasno, dzieci hałasują, nie będzie ci wygodnie”. Słyszała w jego głosie irytację i rozumiała — nie chce zmieniać swojego życia dla niej. Anna, mieszkająca w Krakowie, była łagodniejsza, ale jej słowa bolały równie mocno: „Mamo, pomyślimy, ale teraz jest trudno, praca pochłania cały czas”. Weronika wyobrażała sobie, jak dzieci dyskutują o niej za plecami, nazywają ją „problemem”, i serce pękało jej na kawałki. Nie prosiła o luksusy — tylko o kąt, gdzie mogłaby być blisko, gdzie ktoś usłyszałby jej głos. Ale choćby to okazało się za dużo.
Pewnego dnia, po kolejnej odmowie, Weronika usiadła, by napisać list. Chciała wylać na papier cały swój ból, ale zamiast tego napisała: „Kocham was, ale boję się. jeżeli nie jestem wam potrzebna, powiedzcie to wprost”. Wysłała go do Jakuba i Anny, ale odpowiedzi nie było. Ta cisza bolała bardziej niż słowa. Weronika patrzyła na zdjęcia dzieci wiszące na ścianie i pytała siebie: „Gdzie popełniłam błąd? Dlaczego mnie odtrącili?”. Wspominała, jak je przytulała, śpiewała kołysanki, poświęcała wszystko, i nie mogła pojąć, jak jej miłość doprowadziła do takiej samotności.
Sąsiedzi próbowali pomóc. Ciocia Zosia z pierwszego piętra przynosiła pierogi, młody chłopak z czwartego pomagał nieść zakupy. Ale ich dobroć tylko uwydatniała pustkę — obcy troszczyli się o nią bardziej niż własne dzieci. Weronika zaczęła chodzić do klubu seniora, gdzie śpiewała w chórze i uczyła się robić na drutach. Tam się uśmiechała, żartowała, ale wracając do domu, znów spotykała się z ciszą. Jej wnuki, które widywała raz do roku, rosły bez niej, a ta myśl paliła jak ogień. Marzyła, by piec im naleśniki, opowiadać bajki, ale zamiast tego siedziała sama, licząc upływające dni.
Teraz Weronika stara się znaleźć sens w każdej chwili. Zapisała się na kurs komputerowy, by nauczyć się wideorozmów — może wnuki zechcą ją zobaczyć. Hoduje kwiaty na parapecie, licząc, iż ich kolory zagłuszą smutek. Ale nocami, gdy sen nie przychodzi, płacze i pyta: „Za co mi to?”. Wciąż ma nadzieję, iż Jakub albo Anna zmienią zdanie, zadzwonią, powiedzą: „Mamo, przyjeżdżaj”. Jednak z każdym dniem ta nadzieja maleje. Weronika nie wie, ile czasu jej zostało, ale chce przeżyć te lata nie w samotności, ale w rodzinnym cieple. Dopóki jej dzieci milczą, uczy się kochać siebie — pierwszy raz od 67 lat.
