Mam 67 lat, żyję sama i proszę dzieci, żeby mnie zabrały do siebie, ale one odmawiają. Nie wiem, jak żyć dalej.
Jadwiga siedziała w swoim małym mieszkaniu w Łodzi, wpatrując się w stary telewizor, który buczał w kącie, ale nie zagłuszał ciszy, wypełniającej jej dom. Jej dłonie, poorane zmarszczkami, drżały, ściskając telefon, na którym nie było nowych wiadomości. Właśnie dzwoniła do syna, Wojciecha, i córki, Agnieszki, z tą samą prośbą: „Zabierzcie mnie do siebie, tak trudno być samej”. ale ich odpowiedzi, choć uprzejme, ciąły jak nożem: „Mamo, nie mamy miejsca”, „Mamo, teraz nie jest dobry czas”. Jadwiga odłożyła telefon i rozpłakała się, czując, jak samotność zaciska wokół niej lodowate ramiona. W wieku 67 lat nie wiedziała już, jak dalej żyć.
Jej życie było pełne trudu i poświęceń. Wychowywała Wojciecha i Agnieszkę sama, po tym jak ich ojciec zmarł na atak serca, gdy dzieci miały dziesięć i osiem lat. Pracowała jako krawcowa, nocami siedziała przy maszynie, by mieli ciepłe kurtki i zeszyty do szkoły. Wszystko sobie odmawiała — nowych sukienek, wyjazdów nad morze, zwykłego odpoczynku — by tylko im niczego nie brakowało. Wojciech został prawnikiem, Agnieszka nauczycielką, a Jadwiga była z nich dumna, jakby ich sukcesy były jej własnym zwycięstwem. ale teraz, gdy jej siły słabły, a zdrowie płatało figle, okazało się, iż nie jest już nikomu potrzebna.
Jadwiga nie chciała być ciężarem. Starała się radzić sama: gotowała proste zupy, chodziła po zakupy mimo bólu w kolanach, sprzątała, choć dłonie ledwie ją słuchały. Każdy dzień był jednak wyzwaniem. Schody na trzecie piętro wydawały się górą, torby z jedzeniem nie do uniesienia, a noce — bezkresne. Bała się upaść, rozchorować, zostać leżąca w pustym mieszkaniu, gdzie nikt nie usłyszy jej wołania. Marzyła, by mieszkać z dziećmi, widywać wnuki, czuć się częścią rodziny. ale jej prośby spotykały się z odmową, a każde „nie” brzmiało jak potwierdzenie, iż jej życie już nic nie znaczy.
Wojciech mieszkał w Krakowie z żoną i dwójką dzieci. Gdy Jadwiga dzwoniła, mówił: „Mamo, u nas ciasno, dzieci hałasują, nie będzie ci wygodnie”. Słyszała w jego głosie irytację i rozumiała — nie chce zmieniać swojego życia dla niej. Agnieszka, mieszkająca we Wrocławiu, mówiła łagodniej, ale jej słowa bolały tak samo: „Mamo, pomyślimy, ale teraz jest ciężko, cały czas jestem w pracy”. Jadwiga wyobrażała sobie, jak dzieci rozmawiają o niej za plecami, nazywają ją „problemem”, i serce pękało jej w piersi. Nie prosiła o luksusy — tylko o kąt, gdzie mogłaby być blisko, gdzie ktoś usłyszałby jej głos. ale choćby to było za wiele.
Pewnego dnia, po kolejnej odmowie, Jadwiga usiadła, by napisać list. Chciała wylać na papier cały swój ból, ale w końcu napisała tylko: „Kocham was, ale boję się. jeżeli nie jestem wam potrzebna, powiedzcie wprost”. Wysłała go do Wojciecha i Agnieszki, ale odpowiedzi nie było. Cisza była gorsza niż wszystkie słowa. Jadwiga patrzyła na zdjęcia dzieci wiszące na ścianie i pytała siebie: „Gdzie popełniłam błąd? Dlaczego mnie odtrącili?”. Wspominała, jak ich przytulała, jak śpiewała kołysanki, jak wszystkiego sobie odmawiała. Nie rozumiała, jak jej miłość doprowadziła do takiej samotności.
Sąsiedzi próbowali pomóc. Ciocia Halina z parteru przynosiła pierogi, młody chłopak z czwartego piętra pomagał nieść zakupy. ale ich dobroć tylko podkreślała pustkę — obcy opiekowali się nią bardziej niż własne dzieci. Jadwiga zaczęła chodzić do klubu seniora, gdzie śpiewała w chórze i uczyła się robótek ręcznych. Tam się uśmiechała, żartowała, ale wracając do domu, znów spotykała się z ciszą. Jej wnuki, które widywała raz do roku, rosły bez niej, a ta myśl była jak cios nożem. Marzyła, by piec im naleśniki, opowiadać bajki, ale zamiast tego siedziała sama, licząc upływające dni.
Teraz Jadwiga próbuje znaleźć sens w każdej chwili. Zapisała się na kurs komputerowy, by nauczyć się wideorozmów — może wnuki zechcą ją zobaczyć. Sadzi kwiaty na parapecie, mając nadzieję, iż ich kolory przegonią smutek. ale nocami, gdy sen nie przychodzi, płacze, pytając: „Za co mi to?”. Wciąż ma nadzieję, iż Wojciech lub Agnieszka się rozmyślą, zadzwonią, powiedzą: „Mamo, przyjedź”. ale z każdym dniem ta nadzieja gaśnie. Jadwiga nie wie, ile czasu jej pozostało, ale chce przeżyć te lata nie w samotności, ale w cieple rodziny. Dopóki jej dzieci milczą, uczy się kochać samą siebie — po raz pierwszy od 67 lat.
