Moja babcia nie miała komórki, ale potrafiła słuchać jak nikt inny…
Nie znała WhatsAppa, nie znała selfie, nie umiałaby prowadzić wideorozmowy.
Ale kiedy mówiłam, patrzyła mi w oczy… i czułam, iż cały mój świat ma znaczenie.
Nie znała filtrów, a jednak jej twarz jaśniała bardziej niż jakikolwiek ekran.
Nie używała emoji, ale jednym uściskiem dłoni mówiła: „wszystko będzie dobrze”.
Nigdy nie zakładała słuchawek, bo jej ucho zawsze było gotowe, by mnie usłyszeć.
Nigdy nie napisała „kocham cię” wiadomością. Mówiła mi to każdego ranka, podając gorącą kawę i dzieląc ze mną ciszę.
Dziś tęsknię za nią bardziej niż za jakimkolwiek dźwiękiem.
Bo współczesność dała nam tysiąc sposobów na kontakt,
ale gdzieś po drodze zapomnieliśmy, jak naprawdę słuchać.
Ten post nie stanie się viralem. To po prostu prawda.
