Siedziałyśmy z córką i płakałyśmy: po dwudziestu latach małżeństwa mąż mnie zostawił… wysyłając tylko SMS-a.
Z Anią siedziałyśmy w kuchni, przytulone, w całkowitej ciszy. Łzy spływały nam po policzkach i nie mogłyśmy ich powstrzymać. Zostałyśmy porzucone – matka i córka, niemal w tym samym czasie. Tyle iż ja – przez męża, a Ania – przez swojego chłopaka. Różnica tylko w wieku – ona ma dopiero dziewiętnaście lat, a ja czterdzieści. Ale ból – taki sam. I gorycz – identyczna.
Nikt nie miał na tyle odwagi, żeby powiedzieć nam prawdę w oczy. Ania dostała krótki komunikat w mediach społecznościowych: „Przepraszam, jestem z kimś innym. Nie szukaj mnie.” Ja – SMS-a na telefon: „Musimy się rozwieść. Pokochałem inną kobietę.” I to po dwóch dekadach małżeństwa. Po wspólnym życiu, świętach, wyjazdach, po tym, jak wychowywałam córkę, opiekowałam się nim, wybaczałam wybuchy, znosiłam jego nieobecność. A wszystko, co dostałam w zamian, to jedna linijka na ekranie.
Dwie godziny później przyjechał, jakby załatwiał sprawę. Bez słów, bez wstydu. gwałtownie zebrał swoje rzeczy. choćby nie spojrzał w moją stronę. Tylko Ania wybiegła ze swojego pokoju i patrzyła na niego tak, jakby stał przed nią obcy człowiek. On nic nie powiedział. Po prostu wyszedł. Zamknął za sobą drzwi.
Dwa dni wcześniej jej chłopak też zniknął. Bez wyjaśnień. Gdy byłyśmy w sklepie, zabrał swoje rzeczy i po prostu odszedł. W domu zrobiło się nie do zniesienia cicho. Płakałyśmy. Potem przyszło otępienie. A później – gniew.
— Mamo, może wymienimy zamki? — nagle zaproponowała Ania.
Skinęłam głową. Wymieniłyśmy. I jeszcze wiele innych rzeczy. Zebrałyśmy wszystko, co przypominało o nich: ubrania, przedmioty, zdjęcia. Spakowałyśmy do czarnych worków. Wyrzuciłyśmy. Zostawiłyśmy tylko to, co naprawdę potrzebne. Narzędzia byłego męża sprzedałyśmy. Sąsiadom oddałyśmy naczynia – dla dwóch osób aż tyle nie trzeba było. Naprawiłyśmy zepsutą toaletę, zrobiłyśmy porządki, kupiłyśmy kwiaty na parapet. Zaczęłyśmy żyć we dwójkę. Bez mężczyzn. Bez krzyków. Bez irytacji.
— Mamo, może weźmiemy kota? — zapytała Ania pewnego wieczoru.
— A co z alergią ojca?
— No i dobrze, iż odszedł.
I wzięłyśmy kociaka. Czarnego. Sprytnego. Z oczami jak u pantery. Stał się naszą ucieczką.
Wypełniłam papiery rozwodowe. Były mąż zgodził się wypisać z mieszkania, żebym nie musiała dzielić się z nim samochodem. Tydzień później już wrzucał w sieci zdjęcia z nową „miłością” – dziewczyną, która ledwo skończyła dwadzieścia trzy lata. O trzy lata starszą od naszej córki.
I wiecie co? Nie zwariowałam. Nie załamałam się. Zapisałam się na siłownię. Zmieniłam fryzurę. Zaczęłam brać dodatkowe zmiany. W pracy chwalili mnie za zaangażowanie. Ania znów zaczęła się uśmiechać. Po pół roku poszła na pierwszą randkę po rozstaniu. Żyłyśmy. Oddychałyśmy. Zaczęłyśmy od nowa.
I wszystko byłoby dobrze, gdyby pewnego wieczoru on nie wrócił. Nie zapukał. Nie stanął przed drzwiami z walizką w ręku i głupim wyrazem twarzy.
— Ona mnie zostawiła — powiedział. — Chcę wrócić do domu.
— A my nie mamy dla ciebie domu — odparłam spokojnie, stojąc w drzwiach.
Ania podeszła i stanęła obok.
— Mamo, nie wpuszczaj go. Proszę.
I nie wpuściłam. Zamknęłam drzwi. A on stał za nimi i powtarzał:
— To wszystko twoja wina. Nie trzymałaś mnie. Odsunęłaś się. Byłaś zimna. Ty…
A ja stałam i myślałam: po dwudziestu latach małżeństwa nie potrafiłeś choćby spojrzeć mi w oczy i powiedzieć, iż odchodzisz. Napisałeś SMS-a. A teraz obwiniasz mnie, iż nie przyjęłam cię z powrotem?
Wokół wszyscy czekali, iż zmienię zdanie.
— Sama sobie nie poradzisz — mówiła moja mama.
— Nie przegap szansy — powtarzała była teściowa.
— W twoim wieku już nikt cię nie zechce — szeptała siostra.
Nawet w pracy współpracownicy kręcili głowami:
— No ale wrócił. No i pomylił się. Można wybaczyć…
Nie. Nie wybaczyłam. I nie wybaczę.
Bo są rzeczy, których wybaczać nie wolno. Nie dlatego, iż jesteś zawzięta. Tylko dlatego, iż szanujesz siebie. Bo nie jesteś rzeczą, którą można wyrzucić, a potem odzyskać. Nie starą koszulą. Nie zapasowym rozwiązaniem.
— Naprawdę zamierzasz przekreślić dwadzieścia lat przez jeden błąd? — zapytał później, gdy próbował do mnie zadzwonić.
— Zamierzam przekreślić je przez twoją tchórzliwość — odparłam. — Mogłeś odejść jak mężczyzna. A uciekłeś jak chłopiec. I wróciłeś tylko dlatego, iż z tamtą nie wyszło. To nie jest miłość. To strach przed byciem samemu.
Teraz już wiem: żaden były mąż nie decyduje o twojej wartości. Żadna przeszłość nie jest warta, by znowu robić sobie krzywdę.
A ja z Anią – żyjemy. W ciszy. W spokoju. Z kotem. I z nowym zamkiem w drzwiach.
