Lenistwo czy nieporozumienie? Kiedy wizyta teściowej zamienia się w emocjonalny koszmar
Jesteś naprawdę leniwa! Tak się przyjmuje gości? wizyta mojej teściowej przemieniła się w prawdziwe piekło.
Od dziecka pamiętam prostą zasadę: gościa należy przyjmować z szacunkiem i serdecznością. Moja mama uwielbiała gotować, a każda wizyta rodziny czy przyjaciół zamieniała się w święto. Razem z siostrą pomagałyśmy w kuchni, tata sprzątał wszystko robiliśmy razem, z miłością. Ta atmosfera ciepła, pysznych zapachów i głośnego śmiechu pozostawiła trwały ślad w moim dzieciństwie. Wyobrażałam sobie, iż kiedy dorosnę, stworzę podobny dom. Ale życie czasem pisze inne scenariusze.
Kiedy wyszłam za Krzysztofa, postanowiliśmy zapraszać do siebie bliskich zarówno moich, jak i jego. Cieszyłam się na tę myśl, bo przypominała mi dom rodzinny. Nasze mieszkanie gwałtownie stało się miejscem spotkań, długich rozmów i wspólnych wieczorów. Aż pewnego dnia pojawiła się ona. Matka Krzysztofa. Kobieta energiczna, surowa, o twardym charakterze. Na pozór miła, ale pod tą maską kryła się ostra ironia, trudna do zniesienia.
Na początku znosiłam to cierpliwie. Przed jej wizytami wyszorowywałam mieszkanie do błysku, gotowałam wymyślne dania, chciałam zrobić wrażenie. Ale teściowa od razu szukała powodów do krytyki. Gdy pierwszy raz przyszła, rzuciła okiem na stół i cmoknęła:
Tylko tyle przygotowałaś? Brak fantazji. Lepiej bym zjadła u siebie.
Ścisnęło mnie w gardle włożyłam w ten obiad całe serce. Ale milczałam, wychowanie nie pozwalało mi odpowiedzieć. Postanowiłam, iż następnym razem postaram się jeszcze bardziej. Potem przyszedł dzień urodzin Krzysztofa. Gotowałam godzinami, szukałam wykwintnych przepisów, chciałam przygotować coś wyjątkowego. Stół uginał się od jedzenia. Liczyłam na choć jedno dobre słowo.
Lecz zaledwie weszła do kuchni, jej twarz stwardniała. choćby nie usiadła. Obejrzała każdą potrawę, powąchała i rzuciła:
Boże, żartujesz sobie? To ma być uczta? Wszystko przesolone, ciasto wysuszone, sałatki bez smaku. Ty w ogóle umiesz gotować?
Tym razem nie wytrzymałam. Wyszłam od stołu i zamknęłam się w sypialni, płacząc cicho w poduszkę. Przypomniały mi się słowa mamy: Jesteś świetną gospodynią, dasz sobie radę. Tak, tylko nie przed teściową. A ona ciągnęła dalej:
Nauczę cię gotować. Przyjdź do mnie, pokażę ci, jak powinno się robić prawdziwe przyjęcie. To jest po prostu wstyd. Krzysztof naprawdę nie miał szczęścia.
Chciałam jej odpowiedzieć, wyrzucić z siebie wszystko. Powiedzieć, jak męczące jest organizowanie każdego spotkania, jak bardzo staram się być dobrą żoną, nie narzekając, nie wypominając mężowi, iż nie pomaga, choćby gdy jestem wykończona. Ale milczałam. A Krzysztof? On też milczał, jakby to go nie dotyczyło. Dopiero gdy goście wyszli, podszedł i szepnął:
Przepraszam. Już jej nie zaproszę. Posunęła się za daleko.
Skinęłam głową bez słowa. Najbardziej bolało mnie nie to, co mówiła teściowa do jej słów już się przyzwyczaiłam. Najgorsza była obojętność męża, jego milczenie, jakby moje wysiłki były niewidzialne, nieistotne. Zrozumiałam wtedy: nie chodzi o jedzenie ani o idealnie nakryty stół. Chodzi o to, by mieć przy sobie kogoś, kto cię wesprze, choćby jeżeli podasz tylko makaron z masłem.
