Kto by pomyślał, iż manekin może odpowiedzieć na życzenia dobrego dnia?

Na rogu ulicy Długiej w Poznaniu stał manekin w witrynie sklepu odzieżowego. Zawsze ubrany tak samo: biała koszula, szare spodnie i krzywo nasadzony beret, którego nikt nie poprawiał. To był zapomniany manekin. Stał tam już ponad dziesięć lat. Tak nieruchomy, tak wrośnięty w krajobraz, iż wielu przechodniów przestało go w ogóle zauważać. Ale lokalni sklepikarze zdążyli go polubić. Każdego ranka, otwierając swoje zakłady, mówili: *Dzień dobry, panie Marcinie* – bo tak go ochrzcili. To był żart, rytuał, mały gest na rozpoczęcie dnia. Piekarz, właścicielka kwiaciarni, pani z księgarni… wszyscy witali się z manekinem. A on, oczywiście, nigdy nie odpowiadał. Aż do pewnego dnia, kiedy to zrobił. Był poniedziałek. Witryna zaparowała od porannej wilgoci. Gdy przechodnie, jak zwykle, powiedzieli *Dzień dobry, panie Marcinie*, manekin się uśmiechnął. Poruszył się. I cicho odpowiedział: *Dzień dobry, moi mili*. Wszyscy zesztywnieli. To nie był manekin. To był człowiek. Naprawdę nazywał się Marcin. Miał 74 lata. Od miesięcy pracował jako nocny stróż w sklepie. Stracił dom, rodzina mieszkała daleko, nie miał gdzie się podziać. Więc noce spędzał w magazynie. Rano, gdy sklep się otwierał, nieruchomiał za szybą, udając manekina. Nie robił tego dla żartu. Mówił, iż tam, za szkłem, czuje się mniej samotny. *Lubię patrzeć na ludzi, widzieć, jak zaczynają dzień. A przynajmniej tutaj… nikt mnie nie ignoruje*. Historia wyszła na jaw, gdy młody chłopak nagrał scenę i wrzucił ją do sieci. Stała się viralem. Tysiące komentarzy: *Czasem myślimy, iż nikt nas nie widzi… ale zawsze ktoś patrzy z drugiej strony szkła*. Dziś pan Marcin już nie udaje manekina. Dostał pracę jako gospodarz sklepu. Siedzi na krześle przy witrynie, uśmiecha się do przechodniów, a każdego ranka odpowiada tym, którzy mówią: *Dzień dobry, panie Marcinie*. Jego odpowiedź na zawsze zapadła w pamięci dzielnicy: *Dzień dobry… i dziękuję, iż mnie pan widzi*.