Podczas majówki znalazłem się w gościnie u znajomych w Sopocie. Towarzystwo zebrało się przemiłe, choć zupełnie mi nieznane. Wszyscy gadali, śmiali się, szykowali stół. Moją uwagę przykuła para: mężczyzna około pięćdziesiątki i dziewczyna najwyżej dwudziestoparoletnia. On – stateczny, z dystyngowaną siwizną, ona – lekka, radosna, z uśmiechem, który jakby wnosił słońce do pokoju. Nazywali się Marek i Kinga. Ona ciągle zwracała się do niego „tatusiu”. A ja, naiwny, siedziałem i rozczulałem się: no jak to pięknie, iż ojciec z córką mają taką szczerą, pogodną więź.
Ale gdy zaczęli się zbierać do domu, Kinga z uśmiechem dodała: „Czeka na nas syn, bez nas nie zaśnie”. Szczerze mówiąc, trochę mnie zatkało. Po ich wyjściu cicho zapytałem gospodarzy: „Jak to rozumieć? Jaki syn? Czy oni są małżeństwem?” I dostałem potakujące skinienie. Tak, mąż i żona. Tak, mają wspólnego syna. A „tatusiu” to tylko taki żart. Na początku znajomości, gdy dopiero zaczęli się spotykać, ekspedientka w sklepie wzięła Kingę za córkę Marka. I tak już zostało. Najpierw dla śmiechu, potem z przyzwyczajenia.
A potem usłyszałem ich historię. Opowieść, która brzmiała jak dowcip, a okazała się dowodem, iż wiek to nie przeszkoda dla szczęścia.
Marek kiedyś był malarzem. Utalentowanym, ale, jak to często bywa, nieustabilizowanym. Za sobą miał dwa małżeństwa. Dorosłą córkę, z którą już dawno stracił kontakt. Problemy z alkoholem, chroniczną samotność i wrażenie, iż życie przeszło obok. W wieku 45 lat nagle się zatrzymał, spojrzał na siebie i zrozumiał – tak dalej nie można. Znowu zaczął malować, ale nikt nie chciał kupować jego obrazów. A potem – przypadkowe spotkanie. Zupełnie młoda Kinga, zaledwie 22 lata. Sam nie wiedział, co ona w nim znalazła. Nieogolony, niemodny, bez grosza przy duszy. Ale ona popatrzyła – i została.
Jej miłość była jak łyk świeżego powietrza. Dla niej rzucił picie, zajął się sobą, znów zaczął tworzyć. Jego obrazy zaczęły się sprzedawać, potem były wystawy, później propozycje na zagospodarowanie restauracji. Pojawiły się pieniądze, stabilizacja, pewność siebie, sens. Minęło dziesięć lat. Teraz mają piękne mieszkanie, dużo podróżują, wychowują syna. Ona jest żoną szanowanego i zamożnego mężczyzny. A przecież kiedyś w nim widziała tylko zmęczonego „wujka” w starym swetrze.
Oczywiście, przyjaciółki i mama kręciły wówczas przy skroni: „O co ci chodzi, Kinga? On mógłby być twoim ojcem!” Może i ona miała wątpliwości. Ale poszła za głowserca i – jak się okazało – nie pomyliła się, bo Marek dziś uważa ją za największy dar, na który wcale nie zasłużył.
