Cały dzień spędziła w kuchni, krzątając się między garnkami. Przygotowała ulubione sałatki, zawinęła gołąbki, upiekła kurczaka z chrupiącą skórką. Dziś był wyjątkowy dzień – jej syn Mateusz miał po raz pierwszy przyprowadzić swoją narzeczoną.
Dom lśnił czystością, obrus był starannie wyprasowany, a ciasto stygło na parapecie. Jadwiga kilkakrotnie poprawiała włosy, spoglądając w lustro. Czekała z niepokojem – tak bardzo chciała zrobić dobre wrażenie na przyszłej synowej.
Rozległ się dźwięk otwieranego zamka. Jadwiga wyprostowała się: *”To oni!”* – pomyślała i już miała wyjść do przedpokoju, gdy nagle usłyszała stłumione głosy.
– Mateusz, ty na poważnie? To twoje mieszkanie? Wygląda jak muzeum – prychnęła z pogardą Dagmara.
– Cicho, Daga… Mama usłyszy. Nie trzeba tak…
– Niech słyszy! Może w końcu zrozumie, iż te graty dawno powinny trafić na śmietnik! – ze złością kopnęła stary kredens w przedpokoju.
– Co ty sobie pozwalasz?! – Jadwiga wyszła z pokoju, twarz jej zbladła, a oczy błyszczały. – Jesteś w moim domu, a nie na bazarze.
Zapadła ciężka cisza.
Dagmara choćby nie przeprosiła. Przy kolacji kręciła nosem, ledwo tknęła jedzenie, cały czas wspominając, iż wystrój jest „komunistyczny” i iż na pewno nie zamieszkają tutaj bez generalnego remontu.
Jadwidze zrobiło się niedobrze. Wstała w milczeniu, wyszła na balkon i przycisnęła dłoń do piersi. Po raz pierwszy w trzydziestu latach żałowała, iż sama wychowała syna. Mąż odszedł, gdy Mateusz miał niecały rok. Dźwigała wszystko sama – pracę, wychowanie, dom.
A teraz ten dom stał się przeszkodą dla obcej kobiety.
Gdy Dagmara oznajmiła, iż jest w ciąży, Jadwiga milczała. Już wiedziała – ten związek nie przyniesie nic dobrego. Zbyt różne wartości. Ale dla dziecka, dla syna… Zaproponowała: *”Zamieszkajcie tutaj. Mieszkanie jest duże. Jeden pokój odnowicie po swojemu.”*
– Jeden pokój to za mało! – warknęła Dagmara. – Chcemy sprzedać ten złom i kupić dwa mieszkania.
– Nie pozwolę roztrwonić tego, co moi rodzice budowali przez całe życie! – Jadwiga nie wytrzymała.
Następnego dnia Mateusz przyszedł z dokumentami. Prosił o wydzielenie jego części. Jadwiga podpisała, nie patrząc.
– Sprzedawaj. Rób, jak uważasz. Ale pamiętaj – z tym domem tracisz nie tylko ściany, ale część swojej rodziny.
Tydzień później Jadwigi zabrakło. Cicho, nocą, we śnie. Mateusz znalazł jej zdjęcia na parapecie. Na jednym trzymała go, niemowlę, przy babcinym fortepianie.
Stał w pustym pokoju, gdzie teraz słychać było tylko echo.
A meble… Meble Dagmara już zdążyła sprzedać.
Po trzech latach Mateusz mieszkał w *”swoim”* kawalerku. Sam. Dagmara z dzieckiem – osobno. A odrestaurowany stary stół z zielonym suknem stał w kącie. Obok – zdjęcie mamy. I każdego wieczoru w myślach prosił ją o przebaczenie…
**Życie uczy, iż czasem dopiero strata pokazuje, co naprawdę mieliśmy wartościowego.**
