Mroźne powietrze kłuło jak igłami, ale Stanisław nie czuł zimna. W środku wszystko w nim zamarzło – serce stało się lodową kulą, zimniejszą niż najsroższa zamieć. Stał pośrodku zaśnieżonego parku, spowitego wieczornym półmrokiem, i gorączkowo wpatrywał się w przechodniów, próbując wypatrzeć tę jedną małą postać w jaskrawoczerwonym kombinezonie. Jaś. Jego wnuk.
Dla Stanisława ten chłopiec stał się całym światem. Ściskając w dłoni telefon, przeklinał w duchu moment, w którym oderwał się na istotny służbowy telefon. Tylko jedna minuta nieuwagi – i teraz serce ściskało mu się ze strachu i winy. Karał się bezlitośnie, każdym nerwem, każdą komórką swojego mocnego ciała.
W głowie pulsowała jedna myśl: „Stracę go”. Ostatni rok życia Stanisława stał się pasmem nieodwracalnych strat. Najpierw odeszła żona – cicho, niemal niezauważalnie, jakby zgasła pod ciężarem choroby. Potem nadeszła straszna wiadomość z Himalajów – tam zginęła jego córka i zięć. Rodzice Jasia.
To dziecko z poważnym spojrzeniem i wzruszającym uśmiechem było teraz jedynym, co łączyło Stanisława z przeszłością. Jedyną podporą. Myśl o jego stracie wywoływała fizyczne uduszenie. Trzymał się Jasia jak tonący brzytwy. Nie wyobrażał sobie życia bez niego.
Panika rosła. Krzyknął, zrywając głos:
— Jaś! Jasiu! Gdzie jesteś?!
Odpowiedziała mu tylko cisza i świst wiatru niosącego śnieg. Przechodnie patrzyli na niego z dezaprobatą – dla nich był tylko roztargnionym dziadkiem, który zgubił dziecko. Nikt nie wiedział, ile bólu kryło się za tym krzykiem.
I wtedy, gdy nadzieja była już na wyczerpaniu, dobiegł cienki, przerażony krzyk – od strony rzeki. Stanisław zastygł. To był głos Jasia. Krzyk, od którego krew ścina się w żyłach.
Bez wahania ruszył w stronę brzegu. Wiedział, jak zdradliwa jest ta rzeka. Lód wydawał się mocny, ale pod puszystym śniegiem czaiły się niebezpieczne przeręble. I tam, w czerniejącej wodzie, miotała się mała postać w czerwonym kombinezonie. Jaś.
Serce Stanisława runęło w dół. Biegł, grzęznąc w zaspach, potykając się, ledwie łapiąc powietrze. Wydawało się, iż dystans jest nie do pokonania. Widział, jak wnuk walczy z lodowatą wodą, jak ubranie ciągnie go w dół. Wiedział: nie zdąży. Ale w tej samej chwili, gdy rozpacz miała go pochłonąć, z cienia wynurzyła się ciemna sylwetka. Kobieta.
Poruszała się błyskawicznie, niemal zwierzęco – rozłożyła się płasko na lodzie, sunąc, dotarła do przerębli. Jednym silnym ruchem wyciągnęła Jasia na lód, potem ciągnęła go w stronę brzegu.
Stanisław podbiegł, wyrwał wnuka ze śniegu, przycisnął mocno do siebie. Chłopiec płakał, drżał. Nie mówiąc słowa, Stanisław rzucił kobiecie polecenie:
— Za mną. Do domu. Rozgrzać się.
Posłusznie poszła za nim.
W samochodzie, owinięty w dziadkową kurtkę, Jaś stopniowo się uspokajał. Lekarz zbadał go i powiedział, iż wszystko będzie dobrze. W domu Stanisław ułożył chłopca do snu, a sam powoli wszedł do kuchni, gdzie czekała na niego kobieta w jego starym szlafroku. Wyglądała na krucha, wyczerpaną, z głębokim bólem w oczach.
— Jak się pani nazywa? — zapytał, podając jej filiżankę herbaty.
— Joanna.
— Dziękuję pani. Uratowała pani mojego wnuka. Mój jedyny skarb. Nie ma pani pojęcia, co to dla mnie znaczy.
Chciał wcisnąć jej do rąk pieniądze, ale ona cofnęła dłonie.
— Nie zrobiłam niczego nadzwyczajnego. Po prostu byłam w pobliżu. Każdy by tak zrobił.
Stanisław widział, iż mówi prawdę. Ani chciwości, ani wyrachowania – tylko zmęczenie i smutek.
— Może potrzebuje pani pracy? — zapytał łagodnie. — Mam restaurację. Jest miejsce na zmywaku. Niewielka pensja, ale stała. jeżeli się pani zgodzi – będę szczęśliwy.
Joanna podniosła oczy, pełne łez.
— Dziękuję… Tak, zgadzam się.
Kilka tygodni minęło szybko. Stanisław był zajęty opieką nad Jasiem i pracą. Ale coraz częściej łapał się na tym, iż obserwuje Joannę. Pracowała ciężko, z niesamowitą starannością i wyczuciem. Czasem pomagała kucharzom, radami, które przychodziły jej naturalnie, jakby całe życie spędziła w kuchni.
Pewnego dnia nadszedł kryzys: wpływowy urzędnik zamówił bankiet ze specjalnymi wymaganiami, a terminy były niemożliwe. Dla restauracji – szansa na wyższy poziom. Dla Stanisława – ogromne ryzyko.
Ale to wtedy po raz pierwszy zdał sobie sprawę, jak głębokie są umiejętności Joanny. Przejęła kontrolę nad sytuacją, zorganizowała pracę, zaproponowała rozwiązania. Bankiet przeszedł idealnie.
Wtedy Stanisław zrozumiał: przed nim nie tylko pomocnica. Przed nim stał ktoś, komu można zaufać. Ktoś, kto też szukał drugiej szansy – i znalazł ją w pracy, w rodzinie, którą niespodziewanie mu podarowano.
Stanisław szykował się na nieprzespaną noc w restauracji, kontrolując przygotowania do najważniejszego bankietu. Przebiegał w myślach różne scenariusze, próbując przewidzieć każdy krok. I właśnie wtedy, gdy napięcie sięgnęło zenitu, zadzwonił telefon.
Dzwonił Krzysztof – jego szef kuchni, niezastąpiony i oddany swojej pracy. W głosie było tyle bólu i rozpaczy, iż Stanisław od razu wiedział: coś się stało.
— Stasiu, tragedia… — zachrypiał. — Spadłem ze schodów… Złamałem nogę. Teraz w gipsie. Nie mogę pracować.
Serce Stanisława zamarło.
— Krzysiek, a menu? Zdążyłeś zacząć? Co z zamówieniem Nowaka?
— Nie — odpowiedział winowajczo szef. — Dopiero miałem się zabrać… Przepraszam, zawiodłem cię.
Stanisław opuścił telefon. Przed oczami wirowała czarna pustka. Spalić taki bankiet znaczyło stracić reputację, wypracowaną latami ciężkiej pracy. Rozpacz ogarnęła go całkowicie.
Zebrał cały personel w kuchni. Jego twarz była mroczna, spojrzenie zmęczone i niespokojne.
— Mamy kryzys — powiedział cicho. — Krzysztof nie może pracować – złamaStanisław uśmiechnął się przez łzy, patrząc, jak Jaś i Joanna śmieją się przy stole, a w sercu poczuł, iż po latach cierpienia wreszcie odnalazł prawdziwe szczęście.
