Mroźne powietrze kłuło twarz jak igłami, ale Kazimierz nie czuł zimna. Wewnątrz niego wszystko zamarzło — serce stało się lodową bryłą, chłodniejszą od najostrzejszej zamieci. Stał pośrodku zaśnieżonego parku, otulonego wieczornym półmrokiem, i gorączkowo wpatrywał się w przechodniów, próbując dostrzec tę jedną małą postać w jaskrawoczerwonym kombinezonie. Tomek. Jego wnuk.
Dla Kazimierza ten chłopiec był całym światem. Ściskając w dłoni telefon, w myślach przeklinał chwilę, gdy odwrócił uwagę na istotny służbowy telefon. Tylko jedna minuta nieuwagi — a teraz serce ściskał strach i poczucie winy. Bezlitośnie się obwiniał, każdym nerwem, każdą komórką swojego mocnego ciała.
W głowie kołatała się tylko jedna myśl, wyśpiewywana przez strach: „Stracę go”. Ostatni rok życia Kazimierza stał się pasmem nieodwracalnych strat. Najpierw odeszła żona — cicho, niemal niezauważalnie, jakby zgasła pod ciężarem choroby. Potem nadeszła straszna wieść z Himalajów — tam zginęła jego córka i zięć. Rodzice Tomka.
To dziecko z poważnym spojrzeniem i wzruszającym uśmiechem było teraz jedynym, co łączyło Kazimierza z przeszłością. Jedynym oparciem. Myśl o jego stracie wywoływała fizyczny ucisk w gardle. Chwytał się Tomka jak tonący brzytwy. Nie potrafił choćby wyobrazić sobie życia bez niego.
Panika narastała. Krzyknął, zrywając głos:
— Tomek! Tomku! Gdzie jesteś?!
Odpowiedziała tylko cisza i świst wiatru niosącego śnieżny drobny grad. Przechodnie rzucali na niego pełne wyrzutu spojrzenia — dla nich był tylko nieuważnym dziadkiem, który zgubił dziecko. Nikt nie wiedział, ile bólu kryje się za tym krzykiem.
I wtedy, gdy nadzieja była już na wyczerpaniu, dobiegł cienki, przerażony krzyk — od strony rzeki. Kazimierz zastygł. To był głos Tomka. Krzyk, od którego krew ścinała się w żyłach.
Bez zastanowienia pobiegł w stronę brzegu. Wiedział, jak zdradliwa była ta rzeka. Lód wydawał się mocny, ale pod puszystym śniegiem kryły się niebezpieczne przeręble. A tam, w czerniejącej wodzie, miotała się mała sylwetka w czerwonym kombinezonie. Tomek.
Serce Kazimierza runęło w dół. Biegł, zapadając się w zaspy, potykając się, łapiąc powietrze. Wydawało się, iż dystans jest nie do przebycia. Widział, jak wnuk walczy z lodowatą wodą, jak ciężka odzież ciągnie go w dół. Wiedział: nie zdąży. ale w tej samej chwili, gdy rozpacz miała go pochłonąć, z cienia wyłoniła się ciemna postać. Kobieta.
Poruszała się błyskawicznie, niemal zwierzęco — rozłożyła się na lodzie, ślizgając po nim, dotarła do przerębla. Jednym zdecydowanym ruchem wyciągnęła Tomka na lód, potem ciągnęła go w stronę brzegu.
Kazimierz podbiegł, wyrwał wnuka ze śniegu, przycisnął go tak mocno, jak tylko mógł. Chłopiec płakał, drżał. Bez słowa Kazimierz rzucił kobiecie krótki rozkaz:
— Za mną. Do domu. Rozgrzać się.
Posłusznie poszła za nim.
W samochodzie, owinięty w dziadkową kurtkę, Tomek stopniowo się uspokajał. Lekarz go przebadał i powiedział, iż wszystko będzie dobrze. W domu Kazimierz ułożył chłopca do snu, a sam powoli wszedł do kuchni, gdzie czekała na niego kobieta w jego starym szlafroku. Wyglądała na kruchą, wynędzniałą, z głębokim bólem w oczach.
— Jak się pani nazywa? — spytał, podając filiżankę herbaty.
— Anna.
— Dziękuję pani. Pani uratowała mojego wnuka. Mój jedyny skarb. choćby pani nie wie, co to dla mnie znaczy.
Chciał wcisnąć jej pieniądze, ale cofnęła dłonie.
— Nie zrobiłam niczego nadzwyczajnego. Po prostu byłam w pobliżu. Każdy by tak postąpił.
Kazimierz widział, iż mówiła prawdę. Żadnej chciwości, żadnej wyrachowanej kalkulacji — tylko zmęczenie i smutek.
— Może potrzebuje pani pracy? — spytał łagodnie. — Mam restaurację. Jest miejsce dla pomocnicy kuchennej. Niewielka pensja, ale stała. jeżeli pani chce — będę wdzięczny.
Anna podniosła oczy, pełne łez.
— Dziękuję… Tak, zgadzam się.
Minęło kilka tygodni. Kazimierz był zajęty opieką nad Tomkiem i pracą. Ale coraz częściej łapał się na tym, iż obserwuje Annę. Pracowała ciężko, z niesamowitą precyzją i instynktem. Czasami pomagała kucharzom, radami, które płynęły tak naturalnie, jakby całe życie spędziła w kuchni.
Pewnego dnia nadszedł kryzys: wpływowy urzędnik zamówił bankiet z wyjątkowymi wymaganiami, a terminy były niemal niemożliwe. Dla restauracji — szansa na wyższy poziom. Dla Kazimierza — ogromne ryzyko.
Wtedy po raz pierwszy zdał sobie sprawę, jak głębokie były umiejętności Anny, znacznie wykraczające poza zmywanie naczyń. Przejęła kontrolę nad sytuacją, zorganizowała pracę, zaproponowała rozwiązania. Bankiet przebiegł idealnie.
Wtedy Kazimierz zrozumiał: przed nim nie była zwykła pomocnica. Przed nim stała osoba, której można było zaufać. Osoba, która też szukała drugiej szansy — i znalazła ją w pracy, w rodzinie, która niespodziewanie się przed nią otworzyła.
