Nakarmiła dwoje sierot gorącym posiłkiem piętnaście lat później pod jej drzwi podjechał luksusowy samochód.
To był najzimniejszy poranek od dwudziestu lat. Śnieg sypał gęsto i nieprzerwanie, a ulice Warszawy tonęły w przerażającej ciszy, przykryte ciężką, białą pierzyną. Latarnie migotały przez mgłę, oświetlając dwie małe postacie skulone w kącie starego, niemal zapomnianego baru.
Chłopiec, który nie miał choćby dziewięciu lat, drżał w wytartym płaszczu, a jego młodsza siostra tuliła się do jego pleców jak zniszczony pluszowy miś. Ich twarze były blade z głodu, a w dużych, zmęczonych oczach malowała się rozpacz, zdolna stopić choćby najtwardsze serce. Wewnątrz baru przez matową szybę przebijało się ciepłe światło.
Zapach boczku, kawy i świeżo upieczonych naleśników sączył się przez szpary w drzwiach, owijając ich jak okrutna pokusa. Gdy chłopiec już miał się odwrócić, pogodzony z tym, iż tego dnia nadzieja ich nie nakarmi, drzwi zaskrzypiały i otworzyły się.
W barze była pani Katarzyna Nowak, kobieta po czterdziestce, z sercem znacznie większym niż jej pensja. Widziała już niejską złamaną duszę w tej części miasta było ich aż za dużo.
Katarzyna pracowała w restauracji na dwie zmiany, często z bolącymi nogami i ledwie starczało jej na czynsz. Ale matka nauczyła ją prostej prawdy: nikt nigdy nie zubożał przez hojność. Kiedy przez okno zobaczyła dwoje dzieci, coś ścisnęło ją w piersi.
Nie wahała się. Nie zapytała, czy mogą zapłacić. Po prostu uśmiechnęła się, otworzyła drzwi i przywitała ich z ciepłem kogoś, kto wie, co to znaczy żyć bez grosza.
Katarzyna zaprowadziła ich do środka, a ciepło pomieszczenia otuliło ich jak koc. Ich policzki zaróżowiły się, a zdrętwiałe palce powoli rozluźniły się, gdy posadziła ich przy stoliku w kącie.
Siadajcie, kochani szepnęła, otrzepując śnieg z ich ramion. Zmarzliście.
Chłopiec zawahał się, spoglądając na siostrę, jakby bał się, iż w każdej chwili zostaną wyrzuceni. Katarzyna tylko się uśmiechnęła, stawiając przed nimi dwie gorące filiżanki kakao.
To nic nie kosztuje szepnęła. Po prostu pijcie.
Oczy dziewczynki rozszerzyły się, gdy mocno objęła filiżankę małymi dłońmi, a para osiadła na jej rzęsach. Wzięła jeden łyk, potem drugi, aż w końcu na jej twarzy pojawił się pierwszy uśmiech, jaki Katarzyna kiedykolwiek widziała.
Chłopiec próbował protestować, mamrocząc: Nie mamy pieniędzy, proszę pani
Ale Katarzyna uciszyła go lekkim skinieniem głowy. Ja też nigdy ich nie jadłam. Najpierw jedzcie. Potem się martwcie.
Po chwili wróciła z talerzami pełnymi boczku, jajek i naleśników polanych syropem. Dzieci pochłonęły każdy kęs, a stukot widelców był głośniejszy niż jakiekolwiek słowa, które mogłyby wypowiedzieć.
Gdy skończyli, chłopiec wyszeptał ciche, zachrypnięte dziękuję. Dziewczynka pochyliła się i mocno ścisnęła dłoń Katarzyny.
I tak życie Katarzyny toczyło się dalej.
Lata cichej walki
Dzieci nigdy nie wróciły do jej baru. Katarzyna często zastanawiała się, co się z nimi stało. Modliła się, by znaleźli schronienie, rodzinę, szansę. Ale życie wymagało jej uwagi długie godziny pracy, ból w stawach, niekończące się rachunki.
Mimo to w najzimniejsze zimowe wieczory zawsze zostawiała talerz naleśników przy tylnych drzwiach na wypadek, gdyby znów spojrzały na nią głodne oczy.
Piętnaście lat później
To był kolejny śnieżny poranek w Warszawie, gdy Katarzyna, teraz starsza i zmęczona, zamykała lokal po długiej zmianie. Oblodzone chodniki zmusiły ją do szczelniejszego otulenia się w płaszcz.
Wtedy to usłyszała: warkot silnika. Luksusowy czarny samochód zatrzymał się tuż przed jej barem. Przyciemniona szyba opadła, odsłaniając młodego mężczyznę w eleganckim garniturze. Jego oczy, teraz pewniejsze i zdecydowane, były nie do pomylenia.
P
