W okresie od XVII do połowy XIX wieku dawna południowa Małopolska (zachodnia Galicja) mierzyła się z trzema klęskami żywnościowymi: 1714/1715, 1737 oraz 1847 roku. Głód był ogromny. Zwiększyła się wówczas umieralność, zmniejszyła liczba poczęć, ceny szły w górę, nie było rąk do pracy. Jak to możliwe, iż chociaż to chłopi byli producentami
żywności, to właśnie oni najmocniej cierpieli niedostatek?