Gdy przyprowadziłam chorą mamę do domu, mąż powiedział: Sprzedaj jej mieszkanie i niech się wyprowadza.
Poznaliśmy się z Janem zaraz po liceum. Wydawało się, iż los rzucił mnie prosto w jego ramiona. To była pierwsza miłość oślepiająca, szalona, niemal jak z bajki. Nie zastanawialiśmy się długo i wzięliśmy ślub, urządzając huczne wesele w willi pod Warszawą. Trzy dni zabawy, muzyka do białego rana, setki gości. Mama promieniała ze szczęścia wreszcie jej jedyna córka znalazła swoją drugą połówkę.
Na prezent ślubny dała nam mieszkanie. Spadek po babci. Tak, wymagało remontu, ale stało w nowym budynku, w dobrej dzielnicy. A przede wszystkim było naszym kątem, moim i Jana. Naszym początkiem.
Ale mama na tym nie poprzestała. Oddała nam wszystkie swoje oszczędności, byśmy mogli zrobić remont, kupić meble, urządzić każdy zakątek. Jej wkład w naszą przyszłość był ogromny. Czułam się najszczęśliwszą kobietą na świecie. Wydawało się, iż stoimy na solidnym fundamencie miłości i dobroci.
Wszystko runęło w jednej chwili.
Na naszym weselu ojciec poznał młodą kobietę. Zakochał się jak nastolatek. Po kilku tygodniach porzucił rodzinę, zostawiając mamę samą. Potem załatwił formalności, usunął ją z dokumentów, sprzedał mieszkanie, które dzielili przez dziesiątki lat. Mama została z niczym. Bez dachu nad głową, bez oparcia.
Wytrzymała. Uśmiechała się, była przy mnie, choćby gdy ledwo stała na nogach z bólu. A potem stało się coś strasznego wylew. Została częściowo sparaliżowana. Ledwo mówiła, ledwo się poruszała. I była zupełnie sama.
Wiedziałam od razu nie mam wyboru. Zabiorę mamę do siebie. W naszym mieszkaniu są dwa pokoje, 70 metrów, wystarczy miejsca. Mama zawsze była cicha, skromna, nikomu nie będzie przeszkadzać.
Przywiozłam ją ze szpitala do domu. Rozłożyłam czystą pościel, postawiłam przy łóżku stolik, zaparzyłam herbatę. Chciałam, żeby poczuła, iż od dzisiaj wszystko będzie inaczej. Ciepło. Bezpiecznie. Z miłością.
Ale stało się coś, czego nie przewidziałam choćby w najgorszym koszmarze.
Jan, zobaczywszy mamę w domu, powiedział zimno i ostro:
Posłuchaj, Danuto. Twoja matka nie może tu zostać. Znajdź jej inne miejsce. Wynajmij jej mieszkanie niech za te pieniądze sobie coś wynajmie.
Zamarłam.
Co powiedziałeś?
Ja na to się nie pisałem. Nie potrzebuję kogoś do pielęgnacji. To twoja matka twój problem.
Zapomniał, czyimi rękami budowaliśmy to mieszkanie. Zapomniał, iż oddała nam wszystko, co miała. I tam, w ciszy, która ciężko opadła na nas, zrozumiałam, iż prawdziwa miłość nie mierzy się słowami, ale milczeniem, które dzielisz z kimś, kto zostaje.
