Kiedy spuścizna po babci przywraca pamięć ojca

Gdy spadek po babci obudził pamięć ojca
Mój ojciec przypomniał sobie o mnie dopiero gdy dowiedział się o spadku po babci.

Moje życie nigdy nie było sielanką, ale prawdziwym ciosem nie było choćby dzieciństwo bez rodziców. Było nim pojawienie się tego, którego kiedyś nazywałam Tatusiem po piętnastu latach milczenia. Nie przyszedł z kwiatami ani przeprosinami. Przyszedł z żądaniem: Podziel się spadkiem.

Rodzice rozwiedli się, gdy miałam cztery lata. Mama gwałtownie zatonęła w alkoholu, sąd odebrał jej prawa, a ojciec, niezdolny do bycia prawdziwym rodzicem, oddał mnie pod opiekę swojej matki do zapomnianej wioski pod Lublinem. On sam mieszkał w mieście i odwiedzał nas rzadko raz na pół roku, czasem rzadziej.

Chodziłam do wiejskiej szkoły, uczyłam się uprawiać ziemię, szyć na starej maszynie, łowić ryby, robić bukiety z lawendy i gotować konfitury. Życie z babcią było proste, ale prawdziwe. W trzeciej klasie ojciec pojawił się z nieznaną kobietą. Wysłano mnie na dwór. Gdy wróciłam, została tylko babcia, siedząca w fotelu z pustym spojrzeniem.

Gdzie jest tata? zapytałam.

Już nie wróci, Krysia szepnęła.

I nie wrócił. Stworzył nową rodzinę, zapominając o córce. Babcia i ja żyłyśmy same. Nie płakałam miałam ją. Mądrą, spokojną, surową i czułą. Była dla mnie wszystkim: matką, ojcem, przyjaciółką.

Gdy skończyłam podstawówkę, ciocia Zosia, wiejska krawcowa, powiedziała:

Masz złote ręce. Zapisz się do technikum, nie marnuj talentu w polu.

Posłuchałam jej. Wyjechałam do Krakowa. Uczyłam się, pracowałam, przetrwałam. Ojciec mieszkał trzy przystanki autobusowe od mojego akademika ale przez cztery lata ani razu nie zapytał, jak się miewam. Ja też nie.

Po dyplomie otworzyłam pracownię, wyszłam za Tadeusza. Mieliśmy małe mieszkanie, ale w każdy piątek jechaliśmy na wieś do babci. Uwielbiała Tadka. Promieniała, gdy dowiedziała się o ciąży. Ale nigdy nie poznała prawnuka

Gdy babcia umarła, świat stał się pusty. Potem przyszedł notariusz: dom, ziemia, oszczędności wszystko zostało zapisane mnie. Płakałam nad tym listem. Nie przez pieniądze, ale przez pamięć.

Ojciec nie przyszedł na pogrzeb. Ani telefonu, ani słowa. Dowiedział się o śmierci matki dopiero po pół roku. I o testamencie. Wtedy, po raz pierwszy od piętnastu lat, zapukał do mojej drzwi.

Nie od razu poznałam tego postarzałego mężczyznę. Nie owijał w bawełnę:

Spadek po babci należy się podzielić. Połowa należy do mnie.

Roześmiałam mu się w twarz. Gorzko, głośno:

Tobie? Połowa? Zostawiłeś nas, ją i mnie. A teraz przypominasz sobie? Zapach złotych?

Warknął, ale Tadek stanął przy mnie:

Wynoś się. Dobrowolnie, albo pomogę ci wyjść.

Ojciec poszedł do sądu. Ale choćby prawo było po mojej stronie. Przegrał, zapłacił koszty, znów zniknął.

Z Tadkiem otworzyliśmy pracownię krawiecką. Szyliśmy robocze uniformy dla robotników, lekarzy, strażaków. Zamówienia płynęły szerokim strumieniem. Żyliśmy, budowaliśmy swoje życie.

Nigdy więcej nie widziałam ojca. I nie chcę. Babcia była moją prawdziwą rodziną. Trzymałam się, bo kiedyś uwierzyła, iż zasługuję na więcej. I żyję tak, by była ze mnie dumna. Gdzieś tam, ponad chmurami