Kiedy prawda puka niespodziewanie: opowieść o spotkaniu, które zmieniło wszystko

**Gdy prawda puka bez zapowiedzi: historia jednego spotkania, które zmieniło wszystko**

Anna siedziała w salonie, wpatrzona w ekran telewizora, gdzie przewijały się nudne programy. Oczy same zaczęły się zamykać, i zasnęła. Obudziło ją nieśmiałe pukanie do drzwi. Zerwała się z kanapy, poprawiając szlafrok, i ruszyła w stronę wyjścia.

— Już idę! — zawołała.

W judaszu ujrzała nieznajomą. Młodą kobietę, zawstydzoną, o rumianych policzkach i brązowych oczach.

— Dzień dobry… To pani Anna Kowalska?

— Tak, to ja. A ty do mnie? Wchodź, skoro przyszłaś.

Gość przekroczyła próg, rozglądając się po przedpokoju.

— Ja… muszę z panią porozmawiać…

— Nie krępuj się, chodź do kuchni, napijemy się herbaty. Tam mi powiesz, co cię sprowadza.

Anna cieszyła się z każdego towarzystwa — córka, Kasia, wychodziła wcześnie rano, wracała późno, i coraz częściej ogarniała ją samotność.

Gdy czajnik się gotował, Anna krzątała się, rozkładając ciastka i cukierki, co chwilę zerkając na dziewczynę.

— A jak masz na imię?

— Kinga. Może być po prostu Kinga.

— Piękne imię — uśmiechnęła się Anna, stawiając przed gościem filiżkę. — Całe życie pracowałam na poczcie. Chodziłam po osiedlu z ciężką torbą. Gazety, listy, telegramy. Ludzie czekali, cieszyli się. Czasem płakali. Bywały i złe wieści… Ale zawsze przekazywałam je z szacunkiem. Teraz nogi już nie służą. Prawie nie wychodzę.

Kinga słuchała w milczeniu. Tylko jej dłonie drżały, a filiżanka lekko zadzwoniła o spodek. Gdy Anna zapytała, po co przyszła, dziewczyna w końcu się odezwała:

— Przyjechałam z daleka. Z drugiego końca kraju. Musiałam zobaczyć panią córkę. Kasię. Bo… to moja matka. A pani jest moją babcią.

Anna zastygła. Jej oczy zabłysły, ale głos pozostał spokojny:

— Dziewczynko, chyba się pomyliłaś. Kasia mieszka ze mną. Nie mogłabym nie wiedzieć…

Kinga spuściła wzrok.

— To było dawno. Kiedy wyjechała po studiach do innego miasta. Zakochała się wtedy. Nazywał się Marek. Było poważnie. Mieli się pobrać. Ale… przed ślubem zginął. Wypadek.

Kasia miała przedwczesny poród… babcia Marka była przy niej. Straciła przytomność. A rano przekonano ją, iż dziecko nie żyje.

Tylko iż mnie — zabrała. Babcia Marka wywiozła mnie do siebie. Chciała, by choć cząstka syna została. Dopiero gdy miałam szesnaście lat, poznałam prawdę. I teraz przyjechałam… żeby spojrzeć w oczy mojej matce. Powiedzieć jej, iż żyję.

Anna siedziała nieruchomo. Wstała w końcu i mocno przytuliła Kingę.

— Boże… ile musiałaś przejść… A Kasia? Ona nie wie… Wyjechała dziś do wsi z siostrą. Wróci za trzy dni. Zostań. Błagam, zostań.

Lecz Kinga pokręciła głową.

— Mam bilet. Muszę być przy babci. Jest bardzo chora. Nie mogę jej zostawić. Ale… proszę powiedzieć mamie. To ważne.

Pożegnanie było gorzkie. Kinga odeszła, zostawiając w domu Anny żywy ból. Kobieta patrzyła przez okno, aż zniknęła za zakrętem. I wtedy — odgłos samochodu. Wróciła Kasia. Z mężem i siostrą.

— Mamo — powiedziała radośnie. — Poznaj, to Wojtek. Oświadczył mi się. Zgodziłam się.

Anna zbladła. Dłonie jej drżały. Basia przyniosła wodę.

— Usiądź — rzekła stanowczo do Kasi. — Musisz to usłyszeć.

I Anna opowiedziała wszystko. Do ostatniej łzy.

Pół godziny później pędzili na dworzec. Zdążyli w ostatniej chwili.

Na peronie Kasia ją zobaczyła — córkę. Swoją córkę.

Rzuciły się sobie w ramiona. Płakały, szeptały słowa, które czekały w sercu prawie dwadzieścia lat.

— Przyjadę po ciebie, słyszysz? — powtarzała Kasia, idąc wzdłuż wagonu. — Przyjadę. Już nigdy nie będziesz sama.

Trzy tygodnie później Kasia po nią pojechała. Babcia Marka, ta, która zabrała jej dziecko, klęczała przed nią. Ale Kasia nie pozwoliła. Patrzyła na tę kruchą kobietę ze współczuciem. I w duchu — wybaczyła. Nie dla niej. Dla siebie. Dla Kingi.

Od tamtej chwili Kinga mieszka z matką. Zbudowali cichy, ciepły dom. Wojtek stał się dla niej ojcem. Czasem nazywa go po imieniu. Czasem — „tato”.

…I może nie ma większego cudu niż szansa odnalezienia domu. Odnalezienia matki. Odnalezienia siebie.