Poranne powietrze w centrum Warszawy ciął przenikliwy chłód, zmuszając choćby najmodniejszych przechodniów do szybszego kroku. Katarzyna Zalewska ściskała termokubek z kawą jak linę ratunkową, pędząc w kierunku Kowalski & Nowak, butikowej firmy konsultingowej, gdzie pracowała w marketingu. Jej szal trzepotał na wietrze, obcasy wybijały nerwowy rytm o chodnik. W głowie powtarzała prezentację dla klienta na 10:00.
Spóźni się znowu.
Poranny tłum płynął jak tryby w naoliwionej maszynie – wzrok wbity w ziemię, słuchawki w uszach, kawa w dłoni, myśli daleko. Katarzyna przeciskała się przez tłum na Marszałkowskiej, gdy skręcając koło opuszczonej księgarni, zauważyła coś niezwykłego. Coś nieruchomego. Coś ludzkiego.
Mężczyzna siedział na kamiennych schodkach przed zamkniętym sklepem. Wyglądał na sześćdziesiątkę, srebrne włosy wiły się lekko przy kołnierzu, a głęboko osadzone błękitne oczy zdawały się żywsze na tle pooranej twarzy. Jego płaszcz był wytarty, rękawice dziurawe przy kłykciach, obok leżał kartonowy napis.
„Potrzebuję tylko jednej szansy”.
Katarzyna zwolniła. Ludzie mijali go jak element miejskiego krajobrazu. Zawahała się, podeszła.
„Może coś ciepłego?” spytała łagodnie.
Spojrzał w górę, zaskoczony, ale nie zaniepokojony. Jego głos był spokojny. „Kawa byłaby dobrodziejstwem”.
Bez słowa Katarzyna weszła do kawiarni za rogiem. Po pięciu minutach wróciła z dwiema parującymi filiżankami. Podała mu jedną i usiadła obok na schodkach.
„Jestem Katarzyna”, powiedziała, ogrzewając dłonie o kubek.
„Tomasz”, odparł. „Miło mi”.
Siedzieli w cichej komitywie, popijając kawę, podczas gdy poranny pośpiech płynął wokół. Katarzyna nie wypytywała, Tomasz nie mówił wiele – tylko iż pracował w „kierownictwie, strategii”, przeszedł „długą drogę życiową” i szukał, co dalej.
Było w nim coś – spokojna godność, niedopasowana do podartych rękawic czy kartonowego napisu. Miał wyważony, elegancki głos.
Katarzyna nie czuła litości. Czuła szacunek.
Gdy wstała, by iść, wyciągnęła z torebki wizytówkę. „Jeśli kiedykolwiek potrzebuje pan porozmawiać… lub miejsca, by zacząć na nowo… jestem niedaleko”.
Tomasz spojrzał na kartę, skinął powoli. „Zapamiętam, Panno Katarzyno”.
Odeszła, czując wewnętrzne przemieszczenie. Nitka połączenia, delikatna jak płatek śniegu, została utkana.
Tego popołudnia przy ekspresie Katarzyna opowiedziała współpracownikom o spotkaniu.
„Dałaś bezdomnemu wizytówkę?” Elżbieta z HR uniosła wysoko brew.
„Nie wydawał się typowy”, odparła Katarzyna.
Elżbieta prychnęła. „To nie jest miękkie miasto, Kasia. Nie naprawia się ludzi kawą i uprzejmym słowem”.
Szymon, młodszy konsultant, zaśmiał się cicho. „Jesteś zbyt ufna. To naiwne”.
Katarzyna nie kłóciła się. Wzruszyła ramionami. „Uważam, iż ludzie to więcej niż nasze o nich przekonanie”.
Lecz zwątpienie zawisło w pomieszczeniu jak mgiełka nad filiżanką.
Przez następne ranki Katarzyna wypatrywała Tomasza przy księgarni, ale schodki były puste. Zastanawiała się, czy trafił do schroniska. A może… było to tylko przelotne, niewinne spotkanie?
Praca przyspieszyła. Biurami krążyły szepty o fuzji. Spotkania, terminy piętrzyły się. Dział marketingu brzęczał nerwową energią.
Pewnego ranka Katarzyna stanęła w recepcji firmy przed nowym szyldem: *Kowalski & Nowak – w Partnerstwie z Grupą Witkowski*.
Nazwa ciągnęła nitkę pamięci. Witkowski… Dlaczego znajomo brzmiała?
Otrząsnęła się – sprawdzi później – i ruszyła na górę.
Następnego wtorku, punkt 9:58, szklane drzwi recepcji otwarły się nagle, a gwar rozmów urwał.
Wszedł mężczyzna, wysoki i pewny siebie, w idealnie skrojonym granatowym garniturze. Lśniące buty odbijały się echem o marmur. Srebrne włosy były starannie zaczesane, postawa emanowała spokojną władzą.
Katarzyna zamarła.
To był Tomasz.
Nie przypominał mężczyzny ze schodków. A jednak rozpoznała go bezbłędnie.
„Dzień dobry”, powiedział do sali głosem gładkim i stanowczym. „Jestem Tomasz Witkowski, Dyrektor Strategiczny Grupy Witkowski. Pracuję blisko z każdym z was”.
Zapanowała komiczna cisza. Słyszałeś spadający długopis. Oczy Elżbiety rozszerzyły się. Szymonowi opadła szczęka.
Tomasz zwrócił się ku Katarzynie i uśmiechnął –
To piękne przemówienie Klary niespodziewanie przerwała delikatna wiązanka polnych kwiatów nieśmiało podsuwana przez małą dziewczynkę pod drzwi sali konferencyjnej, a stojący z tyłu Janusz Kowalski, z wilgotnym spojrzeniem podniósł do góry kubek kawy z biało-czerwoną naklejką, potwierdzając tym gestem, iż ich wspólna historia trwa.
