Kanion Cotahuasi cz. 2

Od razu napiszę – na corridę się nie załapaliśmy, na fiestę po procesji nie poszedłem z racji wspominanej kontuzji i zmęczenia (a trochę szkoda – kiedy gniłem w hotelu dostałem telefon: stary, co tu się dzieje, jest totalna impreza a miejscowe dzieciaki biorą od nas autografy, jak od jakichś gwiazd! - rzeczywiście, byliśmy jedynymi Gringos w okolicy, i już samo to stanowiło dla miejscowych atrakcję, a jeżeli dodamy do tego, że koleżanka która z nami podróżowała była niebanalnej urody blondynką o jasnych oczach to już w ogóle; zresztą to nie był pierwszy raz, gdy jako obcy spotykaliśmy się z zainteresowaniem w południowoamerykańskich wioskach, podobnie jak u nas w Polsce ludzie na wsi są ciekawi świata i zainteresowani przybyszami; w miastach jest zgoła inaczej, no i niebezpieczniej), a turniej piłkarski... Cóż, turniej piłkarski. Okazał się nad wyraz owocny.

Kiedy w końcu nas zauważono i poznano cel wizyty jeden z miejscowych przedstawił się jako alcade (wójt, sołtys) sąsiedniego pueblo i obiecał, iż zaraz kogoś znajdzie, kto nam pomoże. Nie do końca mu wierzyliśmy – co prawda byliśmy w kręgu kultury macho w której mężczyzna musi pokazać swoją męskość, zaradność i pozycję, ale wiedzieliśmy też, iż Latynosi bardzo lubią ubarwiać rzeczywistość. To wspaniała sprawa, gdy słucha się jakiejś opowieści, ale troszkę gorsza gdy chce się załatwić coś konkretnego.

Faktycznie, ów Latynos okazał się osobą nieźle poinformowaną (między innymi wskazał pizzerię gdzie można było – mnie to nie dotyczyło – zjeść coś wegetariańskiego i pizzę mrożoną), ale już nie pamiętam, czy to on był spiritus movens spotkania z Marco.

Pod dworzec podjechał bowiem niewielkiego wzrostu Latynos raczej pochodzenia indiańskiego:

- Spoko, nie ma problemu – powiedział – Jestem stąd, ale pół roku mieszkam w Arequipie, i pracuję jako przewodnik. Tylko – wskazał na dwójkę pociech siedzących na tylnym siedzeniu – odwiozę dzieciaki.

Jak powiedział tak zrobił – z tym, iż zabrał ze sobą potomków. Małe Indianiątka musiały jednak zająć miejsca w bagażniku, ale wcale im to nie przeszkadzało, były tam zamontowane foteliki. Ruszyliśmy do sąsiedniej wioski, Cahuny. Tam musieliśmy wspiąć się na górę – jak każde szanujące się miejsce w Peru kanion Cotahuasi także miał bowiem opuszczone inkaskie miasto.

Tu także Marco nas zostawił – mieliśmy własnym sumptem dostać się do miejscowości Alca, leżącej głęboko w dolinie. Podpowiem, że trasa ta biegła – ba, była – inkaskim traktem włączonym do Qhapaq Nan, imperialnych dróg królewskich.

Tempo naszego spaceru dalekie było od czasów wykręcanych przez chyżonogich chasqich (Marco zdradził nam, iż w okolicy mieszkają potomkowie tych inkaskich gońców, niestety tym razem nie udało się nam z nimi spotkać), ale skupiać musieliśmy się także na przepięknych widokach i nieprzyjaznych spojrzeniach południowoamerykańskich wielbłądowatych (przypominam: lamy i alpaki, podobnie jak wielbłądy nie plują – wystrzeliwują w kierunku napastnika nadtrawioną treść żołądka; ale za to są całkiem smaczne i mają ciepłą wełnę).

Następnego dnia okazało się, iż Marco był także posiadaczem sporego samochodu terenowego, dzięki czemu mogliśmy ruszyć na bezdroża kanionu Cotahuasi nie bojąc się utkwić gdzieś w trasie. A naprawdę było tu co oglądać – przez chwilę można było się choćby poczuć niczym jacyś archeolodzy, bohaterowie filmów Kina Nowej Przygody, innym razem jak Hobbici przybywający do Rivendell.

No, ale o tym będzie w następnych wpisach – bo opowieść o Cotahuasi trochę się rozrosła, więc warto przybliżyć to nie znane szerzej w Polsce miejsce.

Widok na kanion

Pola uprawne w kanionie