Stałam przy wejściu do reprezentacyjnej sali balowej hotelu Sobieski, gdzie powietrze mieniło się od blasku kryształowych żyrandoli i stłumionych śmiechów. Każdy szczegół wieczoru krzyczał luksusem wypolerowane marmurowe podłogi, kieliszki szampana w eleganckich dłoniach i gdzieś w tłumie mój mąż, Daniel Sobieski.
A raczej mężczyzna, który był moim partnerem, zanim uznał, iż już nie jestem wystarczająca.
Dwa miesiące temu spojrzał mi prosto w oczy i powiedział:
Nie pasujesz już do tego życia, Elżbieto. Potrzebuję kogoś, kto wygląda odpowiednio.
Nie chodziło mu o wartości czy inteligencję. Chodziło o moją twarz, ubrania, o to, iż odmówiłam stania się lśniącą ozdobą u jego boku.
Tej nocy najważniejsi ludzie miasta zebrali się na doroczną galę jego fundacji. Ale ja też tam byłam nie jako niechciany dodatek, nie z litości, ale z planem.
Mój strój był moją zbroją: gładka, czarna suknia z odkrytymi ramionami, proste diamentowe kolczyki i włosy upięte w klasyczny kok. Elegancja. Kontrola. Niemożliwe, by mnie nie zauważono.
Gdy weszłam do sali, rozmowy przycichły. Szepty podążały za mną jak cienie. A potem on mnie zobaczył.
Daniel oderwał się od kręgu inwestorów, a za nim sunęła Vanessa jego nowa idealna partnerka w złotej sukni lśniącej w świetle żyrandoli.
Stanął przede mną, z uśmiechem dla publiki, ale tonem ostrym jak brzytwa.
Daniel: Co ty tu robisz, Elżbieto?
Ja: Cieszę się galą. Wspieram fundację. Nie po to się tu spotykamy?
Daniel: Robisz scenę. To już nie jest twoje miejsce.
Ja: Ach, nie wiedziałam, iż hojność ma dress code.
Jego szczęka się zacisnęła. Przysunął się bliżej, ściszając głos.
Daniel: Mylisz ludzi. Nie pasujesz już do tego obrazka.
Ja: Może powinieneś był namalować lepszy.
Spojrzał przez ramię ludzie patrzyli. Wymusił cienki uśmiech, ale oczy pozostały zimne.
Zanim zdążył cokolwiek dodać, pojawił się jego największy inwestor, Robert Nowak.
Elżbieto! Co za niespodzianka! zawołał, ściskając moją dłoń. Danielu, nie mówiłeś, iż będzie. Zawsze byłaś twarzą jego najlepszych kampanii.
Odwzajemniłam jego entuzjazm. Robercie, miło cię widzieć. Właśnie zaczynam coś nowego może porozmawiamy później?
Z przyjemnością odparł.
Dostrzegłam błysk w oczach Daniela ten, który mówił: wymyka mi się spod kontroli.
Później Daniel wszedł na scenę. Był w swoim żywiole, wygłaszając gładką jak szkło przemowę, podczas gdy Vanessa uśmiechała się idealnie z boku.
Wtedy Robert wystąp
