Dzisiaj, gdy siadam przy oknie w domu spokojnej starości, z dłonią drżącą od wspomnień, czuję, iż muszę zapisać tę historię. Niech będzie świadectwem, iż prawdziwe szczęście nie zawsze przychodzi tam, gdzie je wypatrujemy.
Było to dawno, gdy świat wydawał mi się prosty, a miłość wieczna. Poznałem Kasię dziewczynę o oczach jak błękit nieba i uśmiechu, który rozświetlał choćby najciemniejsze dni. Zakochałem się po uszy, wierząc, iż razem pokonamy każdą burzę. Wzięliśmy ślub, a niedługo Kasia zaszła w ciążę. Cieszyłem się jak dziecko: To będzie syn, Kasiu! Następca!. Już planowałem, jak będę uczył go grać w piłkę, jak razem będziemy odkrywać świat.
Ale urodziła się dziewczynka. Delikatna, jak wiosenny kwiat, o imieniu Zosia bo przyniosła światło do naszego życia. A ja nie potrafiłem tego zrozumieć. Moja matka, pani Jadwiga, szeptała: Oddajcie ją, po co wam dziewczyna?. Słuchałem, a serce pękało z bólu. Jak można odrzucić własne dziecko?
Kasia wróciła ze szpitala sama, tuląc Zosię. Nie mogłem na nią patrzeć. Zamknąłem drzwi, a one odeszły do ciasnego pokoju w kamienicy, gdzie mieszkała babcia Hela. Żyły biednie, ale z godnością. Kasia pracowała na dwóch etatach: w sklepie i sprzątając biura. Ręce miała popękane od zimna, ale gdy Zosia się śmiała, wszystko znosiła.
Minęło pięć lat. Pewnego dnia wracał zmęczony z pracy i zobaczył przed kamienicą lśniące BMW. A przy nim mnie. Starszego, ale w drogim garniturze, z synek przy boku. Zosia, ciekawska, pociągnęła Kasię za rękę:
Mamo, kto to?
Patrzyłem na nią, a słowa utknęły mi w gardle. To była moja córka, ta sama, od której uciekłem. Wtedy drzwi auta się otworzyły, i wyskoczyła moja nowa żona w futrze, z krzykliwym makijażem. Krzysiu, kto ci żebracy? wrzeszczała. Chłopiec dodał: Tato, jedźmy, śmierdzi tu biedą!.
Kasia wzięła Zosię za rękę i odeszła. Powoli, z dumą. Bo one nie były żebrakami były rodziną. Ja stałem jak sparaliżowany. Może chciałem coś powiedzieć, ale cóż mogłem? Przeprosić? Za późno. Drzwi, które raz zatrzaśniesz, nie zawsze da się otworzyć.
W domu pachniał rosół babcia Hela zostawiła. Zosia jadła, a Kasia gładziła jej włosy. Mamo, kim był ten pan? spytała. Kasia tylko odparła: Ktoś z przeszłości, Zosiu. Lepiej bez niego.
Później słyszałem, iż moje nowe małżeństwo się rozpadło. Żona znalazła sobie bogatszego, a synek dorastał bez ojca. Bo ja nie byłem do rodziny wolałem karty i alkohol.
Zosia wyrosła na mądrą, piękną kobietę. Skończyła studia, teraz pracuje i pomaga Kasi. A ja? Siedzę w tym domu, patrząc w okno, i wiem, iż prawdziwe szczęście przegapiłem.
Więc jeżeli czytasz to, pamiętaj: szczęście nie jest w samochodach ani w złotych pierścieniach. Jest w miłości cichej, wiernej, takiej, która trwa choćby w najciaśniejszym pokoju. Wybieraj ludzi sercem, nie portfelem. Bo złoto przemija, a miłość zostaje.
