Nie wiedziała, dlaczego ciągnęło ją na dworce. Może dlatego, iż pociągi nie zwlekają – odjeżdżają punktualnie, choćby jeżeli nie jesteś gotowy. A może dlatego, iż na peronach łatwiej oddychać: hałas, ruch, obce twarze. Nikt nie patrzy zbyt długo. Nikt nie zadaje pytań. Wszystko przemija, jakby samo życie było tu tylko na przesiadce. I w tej ulotności było coś pocieszającego. Tutaj nikt nie wiedział, kim byłaś przed tym rankiem. Nikt nie pytał, dlaczego masz czerwone oczy i drżące dłonie.
Trzy razy w tygodniu, po zmianie w szpitalu, zaglądała na Dworzec Główny w Warszawie. Kupowała herbatę w kubku z podstawką, brała bułkę i siadała przy oknie w poczekalni. Czasem po prostu siedziała, czując ciepło kubka jako jedyną stałą rzecz w tym dniu. Czasem pisała w notesie – nie myśli, tylko słowa, by upewnić się, iż wciąż potrafi układać je w zdania. Czasem patrzyła na tablicę odjazdów – nie po to, by gdzieś jechać, ale by pamiętać: można. Można odejść. Można wrócić. Można znów stać się kimś innym. Albo przynajmniej sobą, ale nie tą, która została w przeszłości.
Rok temu zniknął jej brat. Po prostu wyszedł z mieszkania i nie wrócił. Żadnych telefonów. Żadnych listów. Żadnych nagrań z monitoringu. Żadnych śladów – jakby wyparował. Policja mówiła: „Tak bywa. Mężczyźni często odchodzą sami”. Papiery załatwili, kiwnęli głowami, zapomnieli. Ale ona wiedziała – on nie odszedł. Zniknął. Jak zgaszone światło. Natychmiast. Bez ostrzeżenia. Bez wyjaśnień. Jakby ktoś wyrwał go z jej życia, nie zostawiając choćby cienia.
Matka potem położyła się do łóżka. Prawie od razu. Wpatrywała się w ścianę, milczała, nie jadła. Ojciec zamknął się w sobie, mówił przez zęby, jakby w domu wszystko stało się obce. Została ona – ze zdjęciami, z resztkami zapachu w jego kurtce, z pytaniami, na które nikt nie zamierzał odpowiadać. Dom wypełnił się echem. Wszystko, co kiedyś brzmiało żywo, teraz dźwięczało pustką.
Pierwsze miesiące szukała: dzwoniła do szpitali, kostnic, wolontariuszy. Rozwieszała ogłoszenia na przystankach. Wpatrywała się w twarze bezdomnych, jakby miała nadzieję, iż jeden z nich odwróci się – i to będzie on. Potem przestała. Nie dlatego, iż się pogodziła. Po prostu zmęczyła się nadzieją na próżno. Nadzieja, jak ogień, też gaśnie, jeżeli nie dorzucisz drewna. I zrozumiała: jedyny sposób, by żyć – to oddychać dalej. Bez celu. Bez pewności. Ale oddychać.
Na dworcu po raz pierwszy zauważyła chłopca – może siedmioletniego, w za dużym hoodie. Siedział pod ścianą, gryzł bułkę i wpatrywał się w podłogę. Jego twarz była blada, z cienkimi ustami i szarymi cieniami pod oczami. Spojrzenie – ostrożne, jak u ulicznego kota: napięte, czujne. Następnego dnia – znowu. Potem – za każdym razem. Przynosiła mu sok, zeszyt, czapkę. Nie mówił. Tylko kiwał głową. Czasem patrzył na nią uważnie, jakby próbował zrozumieć, po co to robi. Jakby miał w środku alarm: nie dopuścić nikogo zbyt blisko.
Po dwóch tygodniach usiadł obok. Powoli. Niepewnie. Tak siadają ci, którzy dawno nie próbowali być blisko.
— A u ciebie kto zginął? — zapytał, patrząc prosto przed siebie.
Wzdrygnęła się. Najpierw ze zaskoczenia. Potem z powodu samego pytania. Usiadła obok i długo milczała. Jakby bała się wypowiedzieć na głos to, co nosiła w sobie od roku.
— Brat. A u ciebie?
— Mama. Trzy lata temu. Spałem wtedy. Wyszła – i tyle.
Powiedział to spokojnie. Jakby opowiadał, ile trwa kreskówka. Bez skarg. Bez intonacji. Po prostu fakt. Potem wstał i odszedł. Bez pożegnania. Ale nie odpychając. Tylko – jak to robią ci, którzy przywykli, iż nikt na nich nie czeka.
Od tamtej pory siedzieli razem. Prawie zawsze w milczeniu. Czasem rysował – rogiem ołówka, na marginesie starej gazety. Czasem czytała – nie na głos, ale tak, iż jej wzrok sunął po wierszach z cichą skupieniem. Czasem po prostu patrzyli, jak odjeżdża pociąg. Jeden za drugim. Jak oddech. Spokojnie, bez pośpiechu, jakby samo życie toczyło się w rytmie odjazdów.
Czasem zadawał krótkie pytania: „Jesteś lekarzem?” – „Zawsze jesteś sama?” – ale odwracał wzrok, gdy tylko dostał odpowiedź. Nie nalegała. Nie wkraczała w jego ciszę. Czuła, iż w nim żyje strach przed zaufaniem – ostrożny, jak ptak na drucie.
Nie pytała, gdzie śpi. Nie dlatego, iż nie chciała wiedzieć. Dlatego, iż czuła: jeżeli zechce – sam powie. I może właśnie na tym polegało zaufanie: siedzieć obok, nie wymagając niczego poza obecnością.
Pewnego dnia nie przyszedł. I następnego też nie. Chodziła po dworcu, szukała wzrokiem, jak się szuka w tłumie znajomej twarzy – po zarysie, po ruchach, po czymś niematerialnym. Pytała ochrony, pokazywała zdjęcie w telefonie. Kręcili palcem przy skroni. „Chłopców tu wielu. Każdy ma swoją historię” – mówili obojętnie, jakby to nie były ludzkie losy, tylko statystyka.
Po tygodniu znalazła go. W podziemnym przejściu. Leżał na kartonie, przykryty kurtką, tą samą, którą mu kiedyś dała. Oczy otwarte, ale wzrok mętny, szklany. Policzki blade, usta spierzchnięte. Oddychał. Ledwo. I od tego oddechu – cichego, urywanego – coś w niej pękło. Bo nikt, choćby najmocniejszy, nie powinien tak oddychać sam.
W szpitalu leżał cztery dni. Najpierw nieprzytomny, z kroplówką w cienkiej ręce i kocem, który ciągle się zsuwał. Pielęgniarki mówiły, iż gorączka trwa, ale serce ma uparte. Prawie nie odchodziła od łóżka. Siedziała przy nim, głaskała po ramieniu, czytała na głos, choć wiedziała – nie słyszy. A może słyszy, ale nie może odpowiedzieć.
Potem otworzył oczy i powiedział:
— Myślałem, iż nie przyjdziesz.
Głos był słaby, chrapliwy, jakby płynął z głębi, gdzie dawno nPociąg odjechał, a oni zostali na peronie, trzymając się za ręce, jakby to miejsce, gdzie wszystko się kończy i zaczyna, było teraz ich domem.
