Dziś zapisuję tę historię, bo wciąż odbija się echem w moich myślach.
Alicja nie rozumiała, dlaczego ciągnęło ją na dworce. Może dlatego, iż pociągi nigdy się nie spóźniają – odjeżdżają punktualnie, choćby gdy ty nie jesteś gotów. A może dlatego, iż na peronie łatwiej się oddycha: ten gwar, ruch, obce twarze. Nikt nie patrzy zbyt długo. Nikt nie zadaje pytań. Wszystko ulotne, jakby samo życie było tu tylko przystankiem w podróży. I w tej przemijalności była jakaś pociecha. Tu nikt nie wiedział, kim byłaś przed tym rankiem. Nikt nie pytał, dlaczego masz czerwone oczy i drżące dłonie.
Trzy razy w tygodniu, po dyżurze w szpitalu, zahaczała o Dworzec Gdański. Kupowała herbatę w szklance z metalowym uchwytem, brała bułkę i siadała przy oknie w poczekalni. Czasem po prostu siedziała, czując ciepło kubka jako jedyną stałą rzecz w tym dniu. Czasem pisała w notesie – nie przemyślenia, tylko pojedyncze słowa, by upewnić się, iż wciąż potrafi układać je w zdania. Czasem patrzyła na tablicę odjazdów – nie po to, by gdzieś jechać, ale by pamiętać: można. Można odejść. Można wrócić. Można znów stać się kimś innym. Albo przynajmniej sobą, ale nie tą, która została w przeszłości.
Rok wcześniej zniknął jej brat. Wyszedł z mieszkania i nie wrócił. Żadnych telefonów. Żadnych listów. Kamery monitoringu nic nie pokazały. Żadnych śladów – jakby wyparował. Policja wzruszyła ramionami: „Tak bywa. Mężczyźni często odchodzą sami”. Sprawę zamknięto, a świat ruszył dalej. Ale ona wiedziała – on nie odszedł. Zniknął. Jak światło, które ktoś zgasił. Nagle. Bez ostrzeżenia. Bez słowa. Jakby ktoś wyrwał go z jej życia, nie zostawiając choćby cienia.
Matka po tym poległa. Praktycznie od razu. Wpatrywała się w ścianę, milczała, nie jadła. Ojciec zamknął się w sobie, mówił przez zęby, jakby cały dom stał się obcy. Została ona – ze zdjęciami, z resztką zapachu na jego kurtce, z pytaniami, na które nikt nie miał odpowiedzieć. Dom wypełniło echo. Wszystko, co kiedyś brzmiało życiem, teraz dzwoniło pustką.
Pierwsze miesiące szukała: dzwoniła do szpitali, kostnic, wolontariuszy. Rozwieszała ogłoszenia na przystankach. Wpatrywała się w twarze bezdomnych, jakby jeden z nich miał się odwrócić – i to miał być on. Potem przestała. Nie dlatego, iż się poddała. Po prostu zmęczyła się daremną nadzieją. Nadzieja, jak ogień, też gaśnie, jeżeli nie dorzucisz drew. I zrozumiała: jedyny sposób, by żyć – to oddychać dalej. Bez celu. Bez pewności. Ale oddychać.
Pewnego dnia na dworcu zauważyła chłopca – może siedmioletniego, w za dużym hoodie. Siedział pod ścianą, gryzł bułkę i wpatrywał się w podłogę. Jego twarz była blada, z wąskimi ustami i sinymi cieniami pod oczami. Spojrzenie – ostrożne, jak u ulicznego kota: czujne, nieufne. Następnego dnia znów go zobaczyła. I potem – za każdym razem. Przynosiła mu sok, zeszyt, czapkę. Nie mówił. Tylko kiwał głową. Czasem patrzył na nią uważnie, jakby próbował zrozumieć, po co to robi. Jakby w środku miał alarm: nie pozwól nikomu zbliżyć się za bardzo.
Po dwóch tygodniach usiadł obok. Powoli. Niepewnie. Tak siadają ci, którzy dawno nie próbowali być blisko nikogo.
— A u ciebie kto zginął? — spytał, patrząc przed siebie.
Alicja drgnęła. Najpierw ze zdziwienia. Potem od samego pytania. Siedziała w milczeniu długo, jakby bała się wypowiedzieć na głos to, co nosiła w sobie od roku.
— Brat. A u ciebie?
— Mama. Trzy lata temu. Spałem, a ona wyszła – i już.
Powiedział to spokojnie. Jakby opowiadał, ile trwa kreskówka. Bez skarg. Bez emocji. Po prostu fakt. Potem wstał i poszedł. Nie żegnając się. Ale też nie odpychając. Tak, jak robią to ci, którzy przywykli, iż nikt za nimi nie tęskni.
Odtąd siedzieli razem. Przeważnie w milczeniu. Czasem on rysował – ołówkiem, na marginesach starej gazety. Czasem ona czytała – nie na głos, ale tak, iż wzrok sunął po linijkach z cichym skupieniem. Czasem patrzyli, jak odjeżdża pociąg. Jeden za drugim. Jak oddech. Spokojnie, bez pośpiechu, jakby życie toczyło się w rytmie odjazdów.
Czasem zadawał krótkie pytania: „Jesteś lekarzem?” – „Zawsze jesteś sama?” – ale odwracał wzrok, zanim zdążyła odpowiedzieć. Alicja nie nalegała. Nie naruszała jego ciszy. Czuła, jak w nim żyje strach przed zaufaniem – delikatny jak ptak na drucie.
Nie pytała, gdzie śpi. Nie dlatego, iż nie chciała wiedzieć. Tylko dlatego, iż czuła: jeżeli zechce – sam opowie. I może właśnie na tym polegało zaufanie: siedzieć obok, nie żądając niczego poza obecnością.
Pewnego dnia go nie było. I następnego też. Chodziła po dworcu, szukała wzrokiem, jak się szuka znajomej twarzy w tłumie – po kształcie, po ruchu, po czymś nieuchwytnym. Pytała ochrony, pokazywała zdjęcie w telefonie. Kręcili przy skroni. „Takich chłopców jest mnóstwo. Każdy ma swoją historię” – mówili obojętnie, jakby to nie były ludzkie losy, tylko statystyka.
Po tygodniu znalazła go. W tunelu podziemnym. Leżał na kartonie, przykryty kurtką, tą samą, którą mu kiedyś dała. Oczy miał otwarte, ale wzrok mglisty, szklany. Policzki blade, usta spierzchnięte. Oddychał. Ledawo. I od tego oddechu – cichego, urywanego – coś w niej pękło. Bo nikt, choćby najsilniejszy, nie powinien oddychać tak sam.
W szpitalu leżał cztery dni. Najpierw nieprzytomny, z kroplówką w wychudzonej ręce i kocem, który ciągle się zsuwał. Pielęgniarki mówiły, iż gorączka nie spada, ale serce ma uparte. Alicja prawie nie odchodziła. Siedziała, gładziła go po ramieniu, czytała na głos, choć wiedziała, iż nie słyszy. Albo słyszy, ale nie może odpowiedzieć.
Aż w końcu otworzył oczy i szepnął:
— Myślałem, iż nie przyjdziesz.
Głos— Zawsze przyjdę — odparła mocno ściskając jego dłoń, jakby chciała zatrzymać w tej chwili całe swoje stracone i znalezione szczęście.
