Gdy weszliśmy do mieszkania, zapach od razu przyćmił mój cel wizyty.

Gdy tylko weszliśmy z Mikołajem do mieszkania Kingi, ogarnął mnie zapach tak intensywny, iż niemal zapomniałam, po co przyszliśmy. Pachniało świeżo pieczoną szynką, ciepłym ciastem i przyprawami, które wirowały w powietrzu jak w tańcu. Zatrzymałam się w progu, zamknęłam oczy i wciągnęłam głęboko – to była woń domowego ciepła, świąt i czegoś wręcz magicznego. A gdy spojrzałam na stół, oniemiałam. Stały tam dania, które mogłyby ozdobić wystawę w muzeum sztuki kulinarnej. Doprawdy, nie wiedziałam, czy najpierw się zachwycać, czy od razu sięgać po talerz.

Kinga, moja dawna przyjaciółka, zawsze była mistrzynią w kuchni, ale tym razem przeszła samą siebie. Przybyliśmy z Mikołajem na kolację – zaprosiła nas „bez okazji”, po prostu żeby pogadać i spędzić razem wieczór. Spodziewałam się czegoś skromnego: może sałatki, pieczonego kurczaka, herbaty z ciastkami. ale to, co zobaczyłam, było prawdziwym spektaklem smaków. Stół uginał się pod ciężarem potraw: rumiana schabowa z chrupiącą skórką, ziemniaki pieczone z rozmarynem, warzywa ułożone jak obraz, a na deser placek o złocistej skórce, pachnący jabłkami i cynamonem. Do tego trzy sosy w maleńkich sosjerkach, z których każdy okazał się arcydziełem.

„Kinga, czy ty przypadkiem nie otwierasz restauracji?” – wyrwało mi się, nie mogąc oderwać wzroku od tego bogactwa. Rozśmieszyła się tylko i machnęła ręką: „Oj, Marysiu, chciałam was trochę rozpieścić. Siadajcie, spróbujemy wszystkiego!” Mikołaj, mój mąż, zwykle małomówny, już sięgał po widelec, ale go powstrzymałam: „Poczekaj, najpierw zrobię zdjęcie, to trzeba wrzucić na Instagrama!” Kinga przewróciła oczami, ale widać było, iż jest zadowolona. Taka już jest – gotuje z sercem, a potem udaje, iż to nic szczególnego.

Zaczęła się prawdziwa uczta. Pierwszy kęs mięsa rozpływał się w ustach, z nutą czosnku i czegoś jeszcze, czego nie potrafiłam rozpoznać. „Kinga, co to za czary?” – spytałam, a ona uśmiechnęła się tylko: „Tajny składnik to miłość!” Roześmialiśmy się, choć w głębi duszy uwierzyłam. Bo jak inaczej wytłumaczyć, iż zwykła sałatka z pomidorów i ogórków stała się u niej dziełem sztuki? choćby Mikołaj, który zwykle jada w milczeniu, nagle oznajmił: „Kinga, jeżeli tak gotujesz codziennie, to się do ciebie wprowadzam.” Wybuchnęliśmy śmiechem, choć widziałam, iż już planuje dokładkę.

Gdy jedliśmy, Kinga opowiadała, jak przygotowywała każde danie. Okazało się, iż spędziła w kuchni cały dzień, a niektóre przepisy dostała od babci. „Ten placek – mówiła – babcia piekła na każde święta. Ja tylko dodałam wanilię i odrobinę więcej cynamonu.” Słuchałam i myślałam: skąd ona bierze tyle cierpliwości? Ja ledwo wytrzymuję w kuchni dłużej niż godzinę. Moje „kulinarne arcydzieło” to spaghetti z serem, i to tylko wtedy, gdy ser jest już starty. A tutaj – cała symfonia smaków, przygotowana z taką miłością, iż aż chciało się przytulić gospodynię.

Najpiękniejsze jednak było to, jak Kinga stworzyła wyjątkową atmosferę. Nie tylko jedzenie, ale cały jej dom zdawał się oddychać ciepłem. Na stole stał mały wazonik z polnymi kwiatami, świece rzucały miękkie światło, a z głośników cicho płynęły jazzowe nuty. Zauważyłam, iż dawno nie czułam się tak odprężona. choćby Mikołaj, który zwykle po kolacji od razu zanurza się w telefonie, siedział uśmiechnięty i opowiadał zabawne historie z młodości. Kinga sprawiła, iż zwykły wieczór stał się świętem.

Gdy między drugą porcją placka a filiżanką herbaty ziołowej zapytałam: „Kinga, jak ty to wszystko ogarniasz? Praca, dom, a jeszcze takie uczty urządzasz?”, zamyśliła się i odparła: „Wiesz, Marysiu, gotowanie to dla mnie jak medytacja. Włączam muzykę, kroję warzywa, wyrabiam ciasto – i problemy znikają. A kiedy widzę, jak wam smakuje, wiem, iż warto.” Spojrzałam na nią i pomyślałam: żebym choć odrobinę miała jej talent i wytrwałość. Może wtedy nauczyłabym się piec, zamiast zamawiać pizzę przy każdej okazji.

Kiedy wychodziliśmy, Kinga wepchnęła nam pudełko z resztkami placka i mięsa. „Weźcie – powiedziała – zjecie w domu!” Próbowałam odmówić, ale nalegała: „Marysiu, nie protestuj, przygotowałam to specjalnie dla was.” Na ulicy ogarnęło mnie uczucie, iż ten wieczór nie był tylko o jedzeniu. Był o przyjaźni, o bliskości, o dzieleniu się sobą. Kinga przypomniała mi, jak ważne jest zatrzymać się czasem, zebrać razem i cieszyć się chwilą.

Teraz myślę, iż powinnam ją zaprosić do nas. Tylko co ja jej podam? Moje spaghetti nie ma szans z jej kuchnią. Może zamówić sushi i udawać, iż to moje dzieło? Żartuję. Chyba wyciągnę od niej kilka przepisów i spróbuję zaskoczyć. A jeżeli nie wyjdzie, po prostu powiem: „Kinga, ty jesteś królową kuchni, a ja dopiero się uczę.” I wiem, iż się tylko roześmieje i odpowie, iż najważniejsi są ludzie przy stole. Taka już jest.