Weronika stała przy oknie, po raz tysięczny analizując to, co się stało. Wieczorem do ich mieszkania dostarczono wieniec. Prawdziwy, żałobny, z czarną wstążką. Na niej wypisane było jej imię. Bez podpisu. Bez kartki. Tylko cisza i mroźna pustka w pudełku.
Mąż, Krzysztof, choćby się nie zdziwił. Wzruszył ramionami:
— Może to pomyłka? Albo czyjś głupi żart…
— Pomyłka? Serio? — Weronika spojrzała na niego, jakby widziała go pierwszy raz.
Wiedziała, skąd to pochodzi. Wiedziała, jak precyzyjnie podany był jej adres. Wiedziała, kto jako jedyny w ich otoczeniu od lat nie nazywał jej po imieniu, kto zawsze gardził nią głośno i w myślach — teściowa.
Halina Leszczyńska uważała, iż jej syn zasługuje na więcej. Na kobietę o modelowej urodzie, z rodowodem jak u rasowego psa, i najlepiej bez rodziny — „żeby nie obciążała”. A Weronika? Zwyczajna, pracowita, metr pięćdziesiąt z hakiem, z prostej rodziny, od dziecka szyła sobie sukienki sama. Ale za to kochała Krzysztofa naprawdę.
Halina Leszczyńska nie szukała jednak miłości. Interesowała ją kontrola. A gdy traciła kontrolę — mściła się.
Na początku wydawało się niewinne. Uszczypliwości, wyrzuty, złośliwe rady. Potem — ingerencje w domowe sprawy, „prezenty” o wątpliwym znaczeniu. W końcu — podrzucone majtki w szafie. Jakby Weronika miała kogoś na boku. Jakby w mieszkaniu, gdzie każda półka była na widoku, ukryłaby coś takiego.
Ale wszystko zrzucano na przypadek. choćby gdy Weronika znalazła w jagodach z „przesyłki” żywego węża, Krzysztof tylko wzruszył ramionami:
— No, różnie bywa… Las blisko, może…
Weronika wtedy zamknęła się w łazience i płakała. Nie ze strachu. Z bezsilności. Bo gorsze od węży byli ludzie. Ci, którzy udają rodzinę, a w rzeczywistości wkładają truciznę prosto w serce twojego związku.
Znosiła to. Długo. Aż do dnia, gdy zastała męża z inną. Na ich własnej kuchni. Uśmiechniętą, długonogą, elegancką.
— To ona przyszła! — wykrzyknął Krzysztof, choćby nie próbując się tłumaczyć.
Weronika wtedy nie powiedziała ani słowa. Wskazała tylko na drzwi. I na pudełko z wieńcem, którego nigdy nie wyrzuciła. Bo wiedziała: takich przesłań się nie wyrzuca. Są jak piętno. Jak kropka na końcu książki, którą do ostatniej chwili nie chciałaś zamknąć.
Po rozwodzie Weronika się wyprowadziła. On został z matką. A potem sąsiadka zadzwoniła:
— Wiesz, iż twoja była teściowa wyszła za mąż? Za tego samego — starego przyjaciela z dzieciństwa…
Weronika uśmiechnęła się. Nie z zadowolenia. Zrozumiała: jej miejsce w tej rodzinie od dawna było zarezerwowane. Nie dla syna. Dla niej samej.
Teraz mieszka w innym mieszkaniu. Patrzy na wieniec — tak, wciąż jest z nią — i szepcze:
— Dziękuję. Okazało się, iż to nie była klątwa. To było wybawienie.
Czasami największe cierpienie uwalnia nas od tego, co miało nas zniszczyć.
