Kiedy obcy staje się bliski: historia mężczyzny bez imienia i kobiety, która przywróciła mu siebie
— Żadnych dokumentów? Ani paszportu, ani choćby imienia? — Helena Nowak zmarszczyła brwi, wpatrując się w kartę pacjenta. Głos miała spokojny, ale w oczach malował się niepokój.
— Nic — pokiwała głową starsza pielęgniarka. — Znaleźli go na ławce w parku. Tamtej nocy mróz sięgał minus dwudziestu, temperatura ciała niemal krytyczna. Ma też krwiak na potylicy — pewnie uderzył się. Ale najważniejsze, iż cudem przeżył.
Helena przeniosła wzrok na pacjenta — mężczyzna około czterdziestki, o bladych rysach i siwiznie w zarostu. Leżał pod kroplówką, oddychał równo, wyglądał schludnie. Zupełnie nie jak bezdomny. Schowane dłonie, obcięte paznokcie — na pewno nie włóczęga.
— Piąty dzień tu leży. Policja przeszukała wszystkie bazy — zero zgodności. jeżeli nie ustalimy, kim jest, za tydzień trafi do ośrodka społecznego — westychnął dyżurny lekarz.
— Mogę z nim porozmawiać? — Helena powiedziała to niespodziewanie choćby dla siebie. Coś ją przyciągało. Przeczucie? A może coś więcej.
— Dzień dobry. Jak się pan czuje? — uśmiechnęła się, wchodząc do sali.
— Dziękuję, lepiej. Wie pani, dzisiaj śniło mi się… jakbym szedł przez pole. Rośliny dziwne, nieznane. Dotykam ich liści, badam… — jego głos był cichy, łagodny.
— To dobry znak — Helena zmierzyła ciśnienie. — Być może pamięć zacznie wracać. Jak mam pana nazywać?
Mężczyna zamyślił się.
— Marek… Wydaje mi się, iż moje imię to Marek.
Kilka dni później siedział na łóżku, spuszczając wzrok.
— Jutro wypis. I wie pani, co jest straszne? Nie to, iż nie pamiętam przeszłości… Ale to, iż nie wiem, dokąd teraz iść. Kim jestem, po co, gdzie moje miejsce?
Helena długo wpatrywała się w jego szare, spokojne oczy, aż w końcu powiedziała:
— Mam wolny pokój. Zostanie pan u nas. Dopóki się nie odnajdzie.
— Kogo ty do domu przyprowadziłaś?! — oburzał się jej syn Wojtek. — Mamo, przecież to nikogo! choćby siebie nie zna!
— Czasem trzeba po prostu zaufać — odparła cicho Helena. — Czuję, iż nie jest niebezpieczny. Wręcz przeciwnie — to jemu jest trudniej niż nam.
Marek starał się nie przeszkadzać. Wstawał wcześnie, jadł osobno, zmywał naczynia, sprzątał, naprawiał półkę, poprawiał kran. Był w domu, a jednak jakby niewidzialny. Prawie jak duch.
Aż pewnego dnia, gdy Wojtek wrócił ze szkoły pochmurny, wszystko się zmieniło.
— Spieprzyłem klasówkę — mruknął.
— Chcesz, pomogę? — zaproponował Marek. — Algebra to przecież język. jeżeli go zrozumiesz, wszystko stanie się jasne.
Przez wątpliwości chłopaka przebiła iskra nadziei. Po dwóch godzinach Wojtek słuchał już Marka z podziwem:
— Pan pewnie jest nauczycielem?
— Nie wiem… Ale dziękuję.
Później Kasia, przyjaciółka Heleny, opowiadała zdumiona:
— Twój Marek uratował mi interes! Wszystkie kwiaty w biurze klienta zaczęły marnieć — on w dwa dni znalazł przyczynę. Powiedział, iż błąd był w składzie wody. Jakby rozmawiał z roślinami!
— Może jest botanikiem? — zdziwiła się Helena.
— Sam nie wie. Ale mówi o nich jak o żywych. Nie tylko dba — czuje.
Pewnego wieczoru Wojtek podbiegł do Heleny:
— Mamo, on gra na pianinie! Po prostu usiadł i zaczął. „Księżycową sonatę”. Nigdy czegoś takiego nie słyszałem!
— Nie grałem wcześniej — zawstydził się Marek. — Po prostu palce pamiętały.
W nocy chodził po pokoju, nie dając sobie spokoju.
— Czuję, iż wszystko jest blisko. Twarze, miejsca, zapachy… ale to jak niemy film. Brakuje dźwięku. I światła.
Minęły trzy miesiące.
Pewnego dnia, gdy wracali z targu, nieznajomy ich zawołał:
— Tomasz! To pan! Tomasz Lewandowski!
— Mylisz się — gwałtownie odparła Helena. — On się nazywa Marek.
— Nie! To Tomasz Lewandowski, doktor botaniki. Spotykaliśmy się na konferencji rok temu!
Marek milczał. W końcu szepnął:
— Nie wiem… Może. Ale boję się wiedzieć. A jeżeli w przeszłości było coś złego?
Wieczorem zadzwonił telefon. W drzwiach stał szczupły mężczyzna:
— Jan Kowalski. Detektyw. Szukam naukowca — botanika, zaginął rok temu. Ktoś pana rozpoznał i dał mi znać.
Marek wyszedł w milczeniu.
— Jest pan Tomaszem Lewandowskim?
— Nie wiem. Mam amnezję.
Detektyw podał zdjęcie. Na nim — on. Tylko inny. Schludna fryzura. Okulary. Obok — kobieta o lodowatym spojrzeniu.
— To pańska żona. Anna. Ona mnie wynajęła.
Gdy zostali sami, Marek szepnął:
— Nie pamiętam jej. I nie chcę pamiętać. Gdyby to była miłość — czy da by się to zapomnieć?
Później Anna przyszła sama. Chłodna, opanowana. Nie pocałowała. Nie przytuliła. Tylko usiadła.
— Jedziesz ze mną.
— Jeszcze nie jestem gotowy — odpowiedział stanowczo.
— Wyjeżdżamy jutro. Koniec tej samowolki.
— A kim jest Piotr Nowicki?
— Skąd ty wiesz?! — po raz pierwszy w jej głosie zabrzmiało zdumienie.
— Chcę znać prawdę. O projekcie. O zdradzie. O tym, co się stało.
W nocy przyszedł do Heleny.
— Przypomniałem sobie. Nie wszystko, ale najważniejsze. Ten notatnik… — pokazał zniszczony zeszyt. — Są tu moje wzory, notatki. Odkryłem nowy gatunek roślin. Miały unikalne adekwatności. Piotr chciał je przejąć. Anna była w to zamieszana. Usłyszałem ich rozmowę. Wyjechałem na ekspedycję — myślałem, iż rozgryzę sprawę. Ale w lesie… upadek, uderzenie, omdlenie. I koniec.
Rano Wojtek wpadł jak burza:
— Mamo! Słyszał, jak Anna rozmawiała z Piotrem! Chce go wywieźć, zanim znajdzie dowody!
— Już za późno — spokojnie powiedział Marek. — Wszystko jest tutaj. Notatnik to moja broń. Idę na policję. Albo na uczelnię. Niech prawda wyjdzie na jaw.
Anna wróciła następnego dnia.
Anna spojrzała na niego zimnym wzrokiem i powiedziała: — jeżeli teraz nie wyjdziesz, żałujesz.
(If you’d like the story to continue further, let me know!)
