To była zupełnie zwyczajna noc. Leżeliśmy z żoną w naszej sypialni, przytuleni pod kołdrą. Sześcioletni syn i roczna córeczka dawno zasnęli w swoich pokojach. Cisza, spokój – nic nie zapowiadało kłopotów.
Zegar wskazywał około trzeciej nad ranem, gdy do sypialni wtargnął nasz labrador Burek. Mieszka z nami już osiem lat – to mądry, czuły pies, prawdziwy członek rodziny. Nigdy nie sprawiał problemów, zawsze wiedział, jak się zachować. Ale tej nocy był inny.
Burek podbiegł do łóżka od strony żony, położył łapy na jej klatce piersiowej i zaczął cicho szczekać. Od razu mnie to zaniepokoiło. Zawsze surowo zabranialiśmy mu wskakiwać na łóżko, a on to rozumiał. Teraz jednak zachowywał się dziwnie i strasznie.
Obudziłem się gwałtownie, serce waliło mi jak młot – w półmroku zobaczyłem psa pochylonego nad moją żoną. Na ułamek sekundy ogarnęła mnie panika: co się dzieje? Ale wtedy nagle zrozumiałem i błyskawicznie wybrałem numer straży pożarnej.
Usłyszałem dziwny skrzyp w korytarzu i ledwo słyszalne kroki. Zdałem sobie sprawę, iż to nie o Burka chodzi.
Stał między nami a drzwiami – jakby wiedział, skąd nadchodzi zagrożenie.
Szybko obudziłem żonę, skinąłem, by milczała, sam na palcach podszedłem do drzwi i usłyszałem kolejny odgłos – czyjeś stopy powłóczące po parkiecie.
Natychmiast złapałem telefon i wezwałem policję. Zanim patrol dojechał, schowaliśmy się z dziećmi w łazience – Burek cały czas stał na straży przy drzwiach.
Po siedmiu minutach – wieczności w tej sytuacji – usłyszeliśmy krzyk z zewnątrz:
“Policja! Wszyscy się nie ruszać!”
Dwóch włamywaczy złapano na gorącym uczynku. Okazało się, iż weszli przez okno w salonie, licząc, iż ograbią dom, gdy wszyscy śpią. Nie wzięli jednak pod uwagę jednego – naszego psa.
Burek stał się prawdziwym bohaterem. Gdyby nie on, kto wie, jak by się to skończyło. Kupiliśmy mu ogromną kość i najcieplejszy kocyk. Teraz w nocy śpi przy drzwiach naszej sypialni. choćby się nie sprzeczamy.
To nasz prawdziwy obrońca.
