Kiedy miałem trzynaście lat, nauczyłem się chować głód i wstyd.
Mieszkaliśmy w takiej biedzie, iż rano często wyruszałem do szkoły, nie jedząc śniadania.
Na przerwach, kiedy koledzy wyciągali z tornistrów jabłka, ciastka i kanapki, udawałem, iż czytam, opuszczałem głowę, by nikt nie usłyszał, jak cicho mruczy mój żołądek.
Największym bólem nie był głód, ale samotność.
Pewnego dnia zauważyła to dziewczynka. Nie odzywała się słowem położyła po prostu na mój stolik połowę swojego drugiego śniadania. Zarumieniłem się, chciałem odmówić, ale ona tylko się uśmiechnęła.
Następnego dnia zrobiła to samo, a potem znowu. To był kawałek ciasta, potem jabłko, potem bułka. Dla mnie to był cały świat. Po raz pierwszy poczułem, iż ktoś dostrzega mnie, nie tylko moją biedę.
Potem zniknęła. Jej rodzina przeprowadziła się i już nigdy nie przychodziła do naszej szkoły. Codziennie patrzyłem w drzwi, jakbym czekał, iż nagle wejdzie, usiądzie obok i powie: Proszę, weź. Ale drzwi pozostawały puste. Jej dobroć nie spłynęła razem z nią. Zakorzeniła się we mnie.
Lata minęły, dorosłem. Czasami wspominam ją jako cud, który kiedyś uratował mój dzień. Wczoraj czas zdawał się stanąć w miejscu. Moja córka, Klaudia, wróciła ze szkoły i rzekła:
Tato, zrobisz mi jutro dwie kanapki?
Dwie? zdziwiłem się. Przecież zwykle nie dojesz choćby jednej.
Spojrzała na mnie poważnie:
Jedną dla chłopca z mojej klasy. Dziś nie jadł.
Podzieliłem się z nim swoim drugim śniadaniem. Zamarłem. W jej geście ujrzałem tę samą dziewczynkę tę, co kiedyś podzieliła się ze mną chlebem, kiedy świat milczał. Jej dobroć nie zgasła. Przeszła przez lata, przez mnie i teraz żyje w mojej córce.
Wyszedłem na balkon, spojrzałem w niebo i łzy same spłynęły po policzkach. W tej chwili poczułem wszystko głód, wdzięczność, ból i miłość. Może ta dziewczynka dawno już o mnie zapomniała. Może nigdy nie dowie się, jak zmieniła moje życie. Ale będę ją pamiętał zawsze.
Jedna dobra czynność potrafi przejść przez pokolenia. I dziś wiem na pewno: dopóki moja córka dzieli swój chleb z innym dzieckiem, dobroć żyje.
